Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Vasti die ware Runa leer ken het. Sy verkies die regte Runa bo die fake, al kan sy soms so ondiplomaties wees.

      “Ag, hel, Vasti. Jy weet ek het dit nie op jou gemik nie. Almal weet Dolf was die vark in julle verhaal. En jy was ’n engel, dis vir seker. ’n Stupid engel, maar nietemin ’n engel. Dis nie jou skuld dat Dolf nie ’n engel sal herken al val hy oor een nie. Maar voordat ek van voete verwissel, sê ek eerder koebaai. Terloops, daar is iemand wat belangstel in een van die stillewes, maar hy wil nog nie uithaal en wys nie. Sien jou Woensdagaand, ek sal vir ons pizza en ’n bottie bring. Dan wil ek alles hoor wat daar te hore is, raait? En hou Saterdagaand oop, ek het ’n kaas-en-wyn in die galery gereël.”

      Die foon klik in Vasti se oor voordat sy nog ’n woord kan inkry. Maar dit sou ook nie gehelp het om te protesteer nie. Runa sal haar gewoon nie aan Vasti steur nie.

      Vasti probeer die onaangename herinneringe onderdruk wat Runa se woorde weer na die oppervlak gebring het, maar dit sypel deur die verdedigingsmeganismes wat sy probeer opbou. Soos met alles, was dit ook Vasti se skuld dat Dolf rondgeloop het.

      “Jy is so fokken boring in die bed, wat moet ek anders doen? ’n Man is nie ’n klip nie!” Dolf was nooit een wat probeer het om gevoelens te spaar nie. Hulle was drie jaar getroud toe sy dié spesifieke woorde van wysheid moes aanhoor.

      Aan die een kant was sy amper verlig sy het van die affair gehoor. Dit het haar rede gegee om na haar pa te gaan en te vra of hy haar sal help om van Dolf te skei. Hoe verkeerd kan ’n mens nie wees nie.

      Skrik ruk oudergewoonte deur haar toe die landlyn weer lui. Met rede. Die laggie ná die geruis duur langer as die vorige keer. Vasti druk haar vuis teen haar mond, byt aan haar kneukels. Dis nie kinders wat gekskeer nie. Dit kan net Dolf wees. Maar hoe het hy haar weer opgespoor? En so vinnig?

      Sy syg op ’n stoel neer. Moeg. So moeg. Sy is al so tot satwordens toe moeg gevlug. Die dorpe waarheen sy al getrek het nadat sy uit Klerksdorp weg is, klink soos ’n toerroete. Cullinan, Benoni, Parys in die Vrystaat, Bela-Bela, Nylstroom en uiteindelik Hartbeespoortdam.

      Sy laat sak haar kop in haar hande. Gaan Dolf dit uiteindelik regkry om haar lewe heeltemal te verwoes? Of gaan hy genadig wees en hierdie keer die sneller trek?

      4

      Genoeg vir vandag, besluit Vasti teen skemer en stap af rivier toe om asem te skep en af te koel. Die kaaitjie lyk mankoliek en die leertjie van daar af tot in die water makeer ’n sport of twee. Die pale se bopunte en die platform se rande is wit van die voëlmis en een van die planke is gebreek.

      Watervoëls ritsel in die riete, gee af en toe ’n skree. In die bome klets wewers opgewonde asof hulle uitsien na hulle nagrus. ’n Reier vlieg met vlerkgeklap op van die oorkant van die oewer, krys ’n paar keer en kry dan weer sy sit. Tussen die riete klink die ryk, fluiterige klank van ’n rietsangertjie op toe die wewers eensklaps stilbly. Paddas begin vir hulle koor oefen en krieke vryf al hier en daar hulle agterpootjies teen mekaar. Laer af teen die rivier roep ’n uil en sy maat antwoord feitlik onmiddellik.

      Oupa Kees sou geweet het watse soort uil. Hy het elke voël se roep en naam geken. Volksnaam en Latynse naam. Voëls was sy stokperdjie. Sy wonder of haar pa ooit eens bewus was van die ryk voëllewe.

      Vasti vryf oor haar arms terwyl sy ’n entjie langs die oewer opstap. Dit het baie afgekoel. Nou kan sy duidelik die herfs in die lug voel. Of miskien is dit maar omdat sy so natgesweet was. Maar die harde werk was die moeite werd. Die bakkie is leeg. Haar klere is weggepak en die paar kombuisgoed ook. In die kamer waar haar pa geslaap het, het sy die enkelbed teen die muur geskuif en haar esel en verfgoed daar uitgepak. Sy sal dit voorlopig as ateljee kan gebruik tot sy die krag het om die waenhuis skoon te maak, ’n groot venster kan laat insit en dit verder kan inrig. Die natuurlike lig in haar tydelike ateljee laat veel te wense oor, maar sy sal maar met kunsmatige lig oor die weg moet kom.

      Môre sal sy ook die meubels in die huis herrangskik soos sy daarvan hou, besluit sy terwyl sy langs die oewer af drentel. Uitgooi wat sy nie wil hê nie. En kyk of sy die kas voor die kaggel in die sitkamer weggeskuif kan kry. Oupa het nie in oop kaggels geglo nie, die koolstoof was meer as genoeg.

      Haar maag grom onverwags. Vir die eerste keer vandat sy die geroosterde toebroodjie in ’n koffiewinkeltjie gaan eet het om die tyd te verwyl tot sy Stiaan Sonnekus kon sien, dink sy aan kos. Sy het net koffiegoed saamgebring, maar daar is darem nog van die neute oor wat sy gister langs die pad gekoop het. Dit sal maar goed genoeg moet wees tot môre toe. Môre sal sy na die Spar op die dorp gaan. Kyk of daar nie dalk ’n tuisnywerheid is wat lekker beskuit aanhou nie. Beskuit en koffie is soveel makliker as kosmaak.

      Dis nou as Dolf nie deur die nag opdaag en haar verlos van al haar môres nie. Dit is waarop dit afstuur, het sy vermoed toe sy inderhaas haar Hartbeespoort-meenthuis opgeruim het. Die woede waarmee Dolf haar goed vernietig het, was onmiskenbaar onbeheers. Sy weet uit ondervinding waartoe hy in onbeteuelde woedebuie in staat is. Daar is ’n reuseverskil tussen treiteroproepe en vandalisme. Nes daar is tussen aanranding en die rig van ’n vuurwapen.

      Ná haar huilbui van vanmiddag het daar egter ’n vreemde kalmte oor haar gekom. Dolf moet maar kom doen wat hy wil. Sy gaan nie weer vlug nie. Hierdie ding moet nou endkry, of dit nou haar einde beteken of nié. Sy hoop net hy gun haar genoeg tyd om ’n paar betekenisvolle skilderye te maak. Sodat sy iets kan agterlaat wat sê: Vasti de Leeuw het geleef. Sy het geskilder. Skilderye wat iets beteken, nie net mooi prente wat weinig sê nie.

      Vasti gaan sit op ’n klip onder ’n groot populier wat sy arms oor die rivier uitstrek. As kind het sy soms hier kom sit. Klippies in die water gegooi, gekyk hoe die rimpels al groter uitstoot. En later het sy dit probeer teken. As mens maar kind kon bly. Of vinniger wysheid verwerf.

      Ja, sy was mondig. Sy kon geweier het om met Dolf te trou. Maar tussen sy gepleit oor die telefoon nadat haar pa hom gebel en uitgedinges het, sy entoesiasme oor sy laaitie wat in aantog is, haar pa se tirades en ’n allesverswelgende moegheid en moedeloosheid, het sy ingegee. Die hoofrede was egter dat sy vermoed het sy sal nie toegelaat word om haar vierde, finale jaar te doen as sy swanger en ongetroud is nie. Nie destyds op die PUK nie. En sy kon dit nie met ’n jaar uitstel nie. Dit was die laaste jaar dat BA Beeldende Kunste op die kampus aangebied is. Met die bevalling wat sy bereken het in die Julievakansie sou plaasvind, het sy gehoop haar swangerskap sal nie te veel inbreuk op haar studies maak nie. Presies hoe sy sou studeer en terselfdertyd ’n baba versorg, was iets wat sy nog moes uitwerk.

      Toe al weet sy nie wat sy sonder Runa sou gedoen het nie. Vasti kon net haar vierde jaar oorleef danksy skilderytjies van kosmosse en sonneblomme wat Runa vir haar by die dosyne op die kampus en in die dorp verkoop het. Runa wat gedurende hulle studies daarmee vrede gemaak het dat haar talent nie ver genoeg strek om groot hoogtes in die kunswêreld te bereik nie. Vir wie dit nie gepla het dat die kunsdosente ’n ophef maak van Vasti se werk terwyl hare maar lou ontvang is nie. Vir Runa was dit genoeg dat sy in kunsgeskiedenis uitgeblink en ’n baie goeie oog vir gehalte ontwikkel het. En sy was ’n smous van formaat.

      Toe sy vir Runa bel en laat weet sy gaan met Dolf trou, was dié vreemd stil. Vasti het verwag sy sal ’n kabaal opskop. Runa het immers geweet Dolf is nie ideale troumateriaal nie. Tog het sy ingestem om as getuie te kom optree, op voorwaarde dat sy dadelik daarna kan waai.

      “Jy kan jou sterre dank die man is bereid om met jou te trou,” het haar pa die aand voor hulle huweliksbevestiging gesê. Sy tong het gesleep. En toe sy en Dolf die volgende oggend, ’n warm dag in Februarie, in die kantoor van Binnelandse Sake ewige trou aan mekaar gesweer het, was Leon de Leeuw alreeds so dronk soos ’n spook.

      Hulle wittebrood was die reis terug van Bredellsdorp af na Klerksdorp, waar Dolf СКАЧАТЬ