Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy bok teenwoordig, onthou sy terwyl sy deur die gebou se voorportaal stap. In Die val van Icarus gebruik Chagall nie een van sy twee gereelde, dikwels humoristiese motiewe nie, onthou sy ook toe sy in haar warmgebakte wrak van ’n bakkie klim.

      Stiaan sit vir ’n paar oomblikke net so stil. Hy kan nog ’n sweempie van haar parfuum ruik. Blommerig, met donker ondertone. Sensueel. Soos sy.

      Hy vou sy arms voor sy bors, konsentreer daarop om haar te reduseer tot net nog ’n kliënt, net nog iemand wat meegegee het onder dit wat die lewe aan haar uitdeel. Klaarblyklik ’n aansienlike vraggie. Selfs al het Dawid nie vir hom ’n vlugtige agtergrond geskets nie, is dit ooglopend dat Vasti de Leeuw nie ’n maklike lewe agter die rug het nie en dit haar begin onderkry. Dit kon hy duidelik sien aan die diep geëtste blou kringe wat soos kneusplekke onder haar oë lê. Die sakkerigheid van haar klere wat bevestig dat sy baie gewig verloor het. Die onnatuurlike bleekheid van haar vel. Die uitsigloosheid in haar oë.

      Ek kan jou help, het hy vir haar gesê. Hy hoop hy het nie gelieg nie.

      Met ’n sug bel hy Dawid en vra dat hy ’n voorskrif vir Vasti de Leeuw uitmaak.

      “Sal sy regkom?” vra Dawid nadat hulle op die geskikste medikasie besluit het.

      “Alle depressiegevalle is kommerwekkend, maar sy is darem nog nie in die diepste van swart gate nie. Sy het net hulp nodig om oor die ergste te kom. Ek dink veral die vandalisme het haar geruk. Maar ek sal natuurlik eers kan sê nadat ek deur haar vraelys gewerk en ons ’n paar sessies gehad het.”

      Nadat Dawid gegroet het, tel Stiaan ingedagte een van die fotorame op en streel met sy pinkie die lyne van die dogtertjie se gesiggie na. Liezl. Sy trek opvallend baie op Lillian. Die oë veral. Hy tel die ander foto op en hou dit langs dié van Liezl. Onmiskenbaar ma en dogter. Lillian en Liezl. Skadu en lig, lig en skadu.

      Die sondes van die vaders. En die moeders. Is dit waar alles altyd begin? Moontlik, maar hy vermoed vir hom het alles by die laaste geveg van die Grensoorlog begin, op ’n winterdag in 1988 by die Calueque-damwal. Of miskien is dit waar alles geëindig het. Alles wat ooit heel was in hom, het met die val van die laaste bom in daardie belaglike oorlog uitmekaar geskiet. En selfs Lillian kon hom nie weer heel kry nie. Inteendeel, hy het dit reggekry om haar ook te breek.

      3

      Vasti is verlig dat sy die sleutel by Dawid se ontvangsdame kon afhaal. Sy het nie kans gesien om hom weer in die oë te kyk nie. Hy het seker geraai sy was nie van plan om die antidepressante by die apteek te gaan koop nie. Dié dat hy die pakkie saam met die sleutels vir haar gelos het eerder as net ’n voorskrif.

      Sy wik en weeg kortstondig of sy tog maar vir Runa moet gaan groet. Besluit dan daarteen om dieselfde redes as hoekom sy nog nie vir Runa laat weet het sy trek Leeuwendrift toe nie. Sy wil eers intrek, probeer tuis raak. Emosionele krag opbou en haar voorberei op die gesprek wat sy en Runa sal moet hê.

      Hoe sy vir Runa gaan sê sy wil haar weer toelê op ernstiger kuns pleks van kommersiële skilderye, weet sy nie. Runa se galery en webwerf is nou al vir vyf jaar haar grootste bron van inkomste. Runa gaan haar ondankbaar laat voel oor alles wat sy vir haar gedoen het. En sy het baie vir Vasti gedoen. As dit nie vir Runa was nie, sou sy nie voltyds kon skilder en haar inkomste net met ’n paar kunsklasse kon aanvul nie.

      Sy hoor Runa al preek oor realisties wees. Minder met haar kop in die wolke rondloop. Voete op die aarde hou. Sy sal nooit aan Runa kan verduidelik dat sy nie haar herwonne skeppingsdrang kan ignoreer nie. Hoe sy dit gemis het. Hoe sy oortuig was sy het dit vir ewig verloor. Miskien was dit daardie klap van haar kop teen die koffietafel wat die muse laat wakker skrik het.

      Sy sal nog minder aan Runa kan verduidelik hoekom sy nou, ná die verliese wat sy as gevolg van Dolf gelei het, juis noudat sy finansieel noustrop trek, haar kanse wil waag met ’n ernstige aanslag. Maar dis asof haar kwas deesdae weier om saam te werk aan skilderye met engele, vrolike stillewes, bont huisies, oulike bruggies en fietse as tema. Die ander prente in haar kop, dit wat sy op doek wil weergee, spook by haar. Tart haar. Daag haar uit. Al weet sy dit sal nie maklik skilder of verkoop nie. Al weet sy Runa gaan horries kry.

      Haar vriendskap met Runa is ’n onwaarskynlike een gebore uit die sameloop van omstandighede. As Runa se skoolhoofpa nie ook besluit het om haar Potch toe te stuur nie, en as wie ook al in beheer daarvan was nie besluit het om die twee meisies van Bredellsdorp in dieselfde koshuiskamer te plaas nie, sou hulle waarskynlik nooit vriende geword het nie. Dan sou die kloof wat op skool al tussen hulle gelê het, net nog groter geword het.

      Al wat hulle gemeen gehad het, was dat nie een van hulle op skool gewild was nie. Vasti, omdat sy ’n De Leeuw is en van Leeuwendrift gekom het, maar ook omdat sy skaam en teruggetrokke was en danksy haar streng pa nooit ’n partytjie of sosiale geleentheid bygewoon het nie. Runa, omdat sy die skoolhoof se dogter was en voorgetrek is. Runa was hoofmeisie, hokkiekaptein en debatsvoorsitter en het meer pryse ingepalm as enigiemand anders. Maar al was Runa nie gewild nie, was sy tog deel van die kliek. Dit het sy voordele gehad om bevriend te wees met meneer Raubenheimer se dogter.

      Vasti kon net van die periferie af dophou en waarneem. En haar bewondering vir Dawid Benade koester tot hy twee jaar voor haar uit matriek is. Hy het skaars geweet sy bestaan voor hulle mekaar by die Intervarsity raakgeloop het. Letterlik. Die hotdog het uit haar hande gespat en hy het aangedring om vir haar nog een te koop. Vir die eerste keer het hy haar raakgesien. En gehou van wat hy sien. Genoeg om haar te vra om vas uit te gaan en seker te maak dat hulle vakansies en by enige ander moontlike geleentheid soveel moontlik kon saamwees. Tot die stories hom bereik het.

      Water onder die brug. Vasti stuur die neus van die oorlaaide bakkie in Leeuwendrift se rigting. Dis ontstellend om te dink alles wat sy besit, alles wat nog bruikbaar was ná Dolf se verwoestende besoek, pas agterop ’n halfton-bakkie. Dis nou benewens ’n paar goed wat sy verkoop het, soos die yskas en enkele meubelstukke wat nie ’n verhuisingswa regverdig het nie. Die meeste van haar klere het sy vir die hospice gegee. Alles was in elk geval te groot vir haar. Selfs die paar goed wat sy gehou het, klere wat sy verlede jaar aangeskaf het toe sy skielik twaalf kilogram verloor het en nie voorsien het dat daar nog ses sou volg nie.

      Dit was asof sy die afgelope twee jaar, elke maand wat Dolf haar nie opgespoor het nie, ’n bietjie meer bagasie afgegooi het en dié bagasie op metafisiese wyse ook as kilogramme haar lyf verlaat het.

      Geen wonder Dawid het haar skaars herken nie. Geen wonder hy wou haar ondersoek nie. Hy het haar leer ken as ’n effens mollige eerstejaar en sy was nog molliger toe sy hom gevra het om haar te help met ’n aborsie. Sewe jaar later, toe sy hom uit desperaatheid gevra het om haar by die stasie te kom haal en na haar pa toe te neem, was sy egter tien kilogram swaarder en twee jaar gelede by die begrafnis was daar nóg meer van haar. En nou is sy vir die eerste keer sedert haar ma se dood skraal.

      Weerskante van die pad kom en gaan bakens uit die verlede, die plaasname nog bekend asof sy gister laas hierlangs gery het. Daarom vermy sy die plek waar sy weet ’n bordjie Zoete Weide se ingang aankondig, al kan sy die drie reusebloekoms by die hoekpaal nie miskyk nie.

      Voor haar ma se dood was Zoete Weide een van die spogkoringplase in die omgewing. Dit het haar pa skaars sewe jaar geneem om alles wat deur die De Leeuw-geslagte heen opgebou is, deur te trek. Die prys wat die plaas op die vendusie gehaal het, het skaars sy skuld afbetaal. Die verkoop van roerende bates het haar pa van bankrotskap gered. En haar net-net op universiteit gehou. Dis toe dat hy in sy oorlede skoonma se huis ingetrek en nog verder agteruit gegaan het.

      Leon de Leeuw het waarskynlik nie ’n snars omgegee om in relatiewe armoede te leef nie. Solank hy genoeg geld vir drank gehad het, kon hy ontsnap van die dag toe sy vrou vir hom sy koffie en middagete na die lande geneem СКАЧАТЬ