Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Stiaan Sonnekus. En jy is Vasti de Leeuw.” Sy hand vou warm oor haar koue een.

      Hemel, maar hy is ’n dish. Hoe vertel mens ’n dish van al jou ellendes?

      Sy gaan sit aan die ander kant van die lessenaar. Die rugkante van drie staanrame is na haar gedraai. Sy was te besig met die Chagall-skildery om hulle raak te sien. Waarskynlik foto’s van sy vrou en kinders.

      “Dawid is baie bekommerd oor jou.” Sy stem is diep. Simpatiek, maar ontdaan van sentimentaliteit.

      Sy was by toe Dawid vir Sonnekus gebel het. Volgehou het dat die sielkundige haar vandag nog moet sien. Sy kon aflei hulle is minstens goeie kennisse.

      “Ek sien Deirdre het reeds vir jou die stel vraelyste gegee om in te vul. Vandag kan jy maar net die agtergrond in breë trekke vertel. Dawid het genoem jy is twee of drie jaar gelede geskei. Pas van die noorde af hierheen getrek. Dat jy sukkel om te slaap en baie gewig verloor het. Neerslagtig is.”

      Dawid moes hom gebel het nadat sy by hom weg is. Sy wonder wat hy die sielkundige nog vertel het. Hopelik nie dat sy en Dawid in hulle prille jeug geglo het hulle is vir mekaar bedoel nie. Vir ses maande in elk geval. Daar behoort ’n wet te wees teen die sluit van romantiese verhoudings tydens Intervarsity. Veral as die een party ’n eerstejaar op PUK en die ander ’n derdejaar- mediese student op Kovsies is.

      ’n Moeë rebelsheid roer in haar. “Dawid oordryf. Ek het ’n terugslag gehad, maar ek kan op my eie cope.”

      “En dis hoekom jy aanvanklik geweier het om my te kom sien?” Sy ligte oë is in skerp kontras met die bykans swart wimpers.

      Hy is te aantreklik om te skilder.

      Sy laat sak haar oë. “Ek kon nog altyd op my eie cope. Ek het nie ’n sielkundige nodig om my te help nie. Ek het net tyd en rus en vrede nodig. Dis al. En die sleutel vir my huis. Dawid het my daarmee afgepers om hierheen te kom.” Sy lig haar kop, maar sy kyk nie na hom nie. Sy kyk na Icarus. “En ek weet jy gaan die een of ander tyd net stilbly sodat ek kan uitpraat, alles uit my sisteem kry, en dan is ek veronderstel om beter te voel. Wel, dit werk nie so nie.”

      “Hoe werk dit dan?” Sy stem is steeds rustig.

      “Ek moet dit self verwerk.”

      “En wat is dit wat jy self moet verwerk?”

      “Dat ek op nege en dertig so doodmoeg geleef is.” Sy kyk op na die wit plafon, skaam oor die stank van melodrama wat haar woorde die lug instuur. Sy probeer dit met weerbarstigheid kamoefleer. “En ja, ek kry myself soms jammer.” Is daar trappe van vergelyking vir melodrama? As daar is, is hierdie uitlating nog melodramatieser as die vorige. En dit voor ’n man wat vir haar so donners mooi is. Sy hoop nie sy kom by die derde trap uit nie.

      Sy wens sy kan iemand blameer vir hierdie verskriklike gevoel van verydeling. Selfs Dolf kan nie die volle skuld daarvoor dra nie. Dis haar eie skepping. Sy behoort sterker te wees. Sy behoort terug te veg. Teen haar mismoedigheid, teen haar moegheid, teen Dolf.

      Hy vou sy hande voor hom op die lessenaar en leun vorentoe. Sy vingers is lank, die naels baie kort en baie skoon. “Koester jy selfmoordgedagtes?”

      Sy skud haar kop. “Ek het nie die krag om nog te besluit op watter manier ek myself uit die weg kan ruim ook nie.” Sy kyk weer na die skildery. Na Daedalus, tussen Icarus en die son, wat na sy seun uitreik asof hy hom wil keer. Daedalus, wat op Kreta vir koning Minos die labirint gebou het om die minotaurus gevange te hou. Wat vir sy moeite saam met sy seun in die tronk beland het en toe vir hulle wasvlerke gemaak het om te kan ontsnap. Hoe sou hy daaroor gevoel het dat hy tot in Sisilië kon vlieg, terwyl sy seun se vlerke gesmelt het?

      “Vasti?” ruk Stiaan haar terug na die hede.

      Vir ’n oomblik staar sy na haar vingers op haar skoot, onthou dan waarvan hulle gepraat het. “Ek gril vir bloed en het ’n baie lae pyndrumpel. Pille is nie veilig genoeg nie.” Sy lig haar oë tam. “Veilig is nie juis die woord nie, maar jy weet wat ek bedoel. Dis moeilik om seker te maak met pille.” ’n Kaal vrou lê skuins oor ’n dak gedrapeer. Sy herken die figuur uit een van Chagall se ander skilderye, maar kan nie die titel onthou nie.

      “Dit klink vir my of jy tog reeds baie daaraan gedink het.”

      “Ek het geen behoefte om dit deur te voer nie.” Vasti skuif terug in die stoel toe sy agterkom sy gebruik net ’n nippertjie van die sitgedeelte. Eintlik lieg sy. Dis die krag daarvoor wat haar ontbreek. En die moed. Nie noodwendig die behoefte nie.

      “En as jy skielik op ’n dag aan ’n geskikte manier kan dink?” Sy oë, waarvoor jy ’n buisie Phthalo Green sou moes gebruik om dit te skilder, tel die kleurnuanses van Chagall se koei op, maar nie van die plant nie. Hy het ’n sensuele mond. Die soort mond wat ’n vrou se lyf in detail sou kon ontdek.

      “Ek wonder soms hoe Ingrid Jonker gevoel het toe sy die see ingestap het. En of sy dalk in ’n stadium wou terugdraai en nie kon nie.”

      Vogelbaai is hoeka skaars vyftig kilometer van hier af, is sy lus om te sê, maar dit sou net vir effek wees. Sy is te lafhartig. Selfs om die see in te stap moet ’n mens meer wilskrag hê as waaroor sy beskik.

      Hy sit haar ’n paar oomblikke lank en bekyk. “Jy is ’n aantreklike vrou, Vasti.” Hy huiwer vir ’n mikrosekonde, vervolg dan vinnig: “Intelligent, ook. Dawid sê vir my jy is ’n begaafde kunstenares.” Sy oë word ’n skakering donkerder. “Jy het soveel om aan ander, aan jouself te bied. Jy kan nie toelaat dat hierdie gevoelens wat jy in jou ronddra, jou baasraak nie.” Hy leun vorentoe. “Ek kan jou help, maar dit gaan openlikheid en harde werk van jou kant af verg. Die vraelyste sal jou alreeds help om insig in baie dinge te kry. Dink baie goed terwyl jy die vrae beantwoord. Ek gaan ook vir Dawid vra om ’n ligte antidepressant voor te skryf. Gebruik dit gereeld. Net tot ons ’n punt bereik waar dit nie meer nodig sal wees nie.” Hy stoot ’n visitekaartjie oor die lessenaar na haar toe. “Bel my enige tyd as dinge vir jou te veel raak.”

      Vasti neem die kaartjie, bekyk die bruin letters op hul room agtergrond. Nóú, ja, totdat hy seker is sy sal nie die Styx-rivier in haar eie roeibootjie aandurf nie. Maar uiteindelik sal Stiaan Sonnekus ook verdwyn. Soos almal mettertyd verdwyn. Op die ou einde is dit tog maar net jouself waarmee mens sit. En met die skadu’s wat die keuses wat jy gemaak het, oor jou bly werp. Ad infinitum.

      Sy weet nie of sy kans sien om daardie skadu’s aan te durf nie. Sy weet nie of sy kans sien om haarself en haar herinneringe te konfronteer nie, om Stiaan Sonnekus te kom sien en te sit en derms uitryg nie. Sy weet ook nie of sy die moed het vir die uitsigloosheid van môre nie. Maar sy weet ineens sy het ’n enorme fout gemaak om terug te kom na die tweelingdorpe waar sy nie aan die verlede sal kan ontkom nie. Of sy nou by ’n hels aantreklike sielkundige sit en bieg of nié.

      Toe sy die dag ná die vandalisme uit die hospitaal ontslaan en weer met die verwoesting in haar meenthuis gekonfronteer is, het haar pa se huis na die logiese uitkoms gelyk. Nou lyk dit egter na die onnoselste besluit wat sy nog geneem het in ’n rits van skreiend onnosel goed wat sy dwarsdeur haar lewe aangevang het.

      Sy staan op, skud die vraelyste bymekaar. Sy huiwer voordat sy wegdraai, voel dat sy darem iets moet sê. “Sonnekus. Dis so ’n optimistiese naam.” Daarmee draai sy om en stap by die deur uit.

      Die konsert, besef sy terwyl sy betaal. Dis die skildery waaraan die naakte figuur wat sy herken het, maar nie kon plaas nie, haar herinner. Maar in Die konsert is dit ’n pienk vrou СКАЧАТЬ