Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kort selfs saam met die tyd wat sy in sy wag- en spreekkamer deurgebring het.

      Wie dit ook al was wat hier skoongemaak het, het by die sitkamer uitgekom, maar nie die eetkamer nie. Daar lê die stof dik oor die outydse buffet en bal-en-klou-tafel.

      As die man wat sy sien weghardloop het vir die skoonmakery verantwoordelik was, het haar aankoms hom in sy taak gesteur. Yeah right, ’n man wat huis skoonmaak. Tensy hy dalk hier wou ingetrek het? Sover sy kan sien, is hier niks wat aandui dat enigiemand anders as haar grootouers en pa se oorblywende besittings hier gebêre is nie. En niks is weg nie, behalwe dit wat sy self destyds uitgegooi het.

      Sy gaan weer deur die twee slaapkamers. Die hangkaste en laaie is leeg. Dit was laas ’n hele gedoente om die swetterjoel goed uit te sorteer, die bruikbare klere na die Dierebeskermingsvereniging se winkeltjie aan te ry en die res weg te gooi. Haar ma se kamertjie is steeds ’n stoorkamer. Sy het laas net die bokse netjieser gepak. Die een of ander tyd sal sy deur die goed moet gaan. Dit moet goed wees wat opgepak is ná haar oupa se dood. Dalk ook goed wat nog van die plaas af gekom het.

      Vasti stap buitetoe en reg rondom die huis. Onkruid groei nog digter as voorheen in die gewese blom- en groentetuin. Van die grasperke is daar niks oor nie. Die skuurtjie wat haar ouma altyd die waenhuis genoem het en wat sy hoop om as ateljee te gebruik, is vol rommel en vieslik vuil. Geen wonder die deur is nie gesluit nie. Hier is sekerlik niks wat enigiemand sal wil steel nie.

      Al wat anders is buite die huis, is die byl wat op die houtkapblok lê, die lem blink asof dit pas skerpgemaak is. Sy tel dit met ’n rilling op, gaan bêre dit in die kombuis voor sy teruggaan bakkie toe, die voordeursleutel kry, oopsluit en haar goed begin aandra.

      Sy sal haar later bekommer oor plakkers en voorlopig liewer die onmoontlike glo – dat iemand om onverklaarbare redes besluit het om die plek vir haar netjies te maak en vir haar hout te kap. Iemand wat wie weet waar gehoor het sy is in aantog.

      Halfpad deur die indra en uitpak, vat sy eers ’n blaaskans en drink ’n lang glas van Leeuwendrift se soet water uit die oog in die berg wat nog al die jare in die dorp se behoeftes voorsien.

      Die foonlyn werk, hoor sy aan die luitoon toe sy die gehoorbuis in die verbygaan lig. Dis ’n ou instrument, maar werk darem met knoppies pleks van ’n draaiskyf. Sy grawe deur een van die bokse wat sy in die voorportaal gelos het en haal die antwoordmasjien uit wat sy destyds aangeskaf toe Dolf haar enige tyd van die dag of nag begin bel het. Nadat sy dit aan die foon gekoppel het, lui sy die nommer van haar selfoon af. Ná ses luie skop die masjien in. “Leave a message, please,” klink haar eie stem kortaf op vanuit albei oorde. Sy druk die sel dood. Die masjien werk nog. Kan haar nog waarsku oor wie aan die ander kant van die lyn is.

      Hopelik is dit ’n onnodige voorsorgmaatreël. Hopelik sal Dolf nie dié keer uitvind waar sy haar bevind nie. Hopelik sal niemand haar hierheen bel nie. Tot dusver het sy nog net die nommer op Stiaan Sonnekus en Dawid se vorms ingevul. En so sal dit bly. Hopelik.

      Die hoop beskaam terwyl sy die laaste skildery indra. Sy maak dit teen die verslete rusbank staan en probeer haar doof hou vir die foon se gelui. Dis ’n ouerige skildery wat sy meer om sentimentele redes as enigiets anders gehou het. Nugter weet waarom dit nie ook beskadig is nie. Miskien omdat dit ’n engel verbeeld. Vasti tel die vierde lui af terwyl sy na die engel staar asof sy dié hemelwese kan forseer om die gelui te laat ophou. Vyf. Asseblief, asseblief, asseblief. Ses. Dit mag net nie Dolf wees nie.

      Haar stem weerklink deur die vertrek. Biep. Sy wag vir die boodskap, maar dit kom nie. Daar is net ’n gesuis. En toe skielik, ’n laggie. Die foon klik dood.

      Vasti voel hoe ’n rilling langs haar ruggraat af hardloop. Dit het nie soos Dolf geklink nie. Buitendien is hy nie subtiel genoeg om haar so te probeer intimideer nie. Hy sal wil seker maak sy weet dat dit hy is, dat hy haar weer opgespoor het. Sy maak haar oë moeg toe. Dit is seker maar ’n verkeerde nommer, of kinders wat gekskeer.

      Sy wip weer van die skrik toe haar selfoon ’n ruk later, terwyl sy haar klere uitpak, lui.

      Runa, sien sy op die skermpie. Vasti blaas haar asem onder haar kuif in. Sal nie help om nie te antwoord nie.

      “Hi, Runa.”

      “En wat hoor ek vanoggend toe mevrou-dokter Benade hier by die galery ingewaai kom?” Runa se rokerstem is beskuldigend.

      Vasti sug heimlik. “Seker dat ek Leeuwendrift toe getrek het.”

      “Raait. Sonder om jou vriendin en kunsagent in te lig. En wat hoor ek nog?”

      Dié keer ontsnap die sug hoorbaar. “Ek weet nie, Runa. Wat het Heleen jou nog vertel?”

      “Dat jy so maer soos ’n kraai en ’n wrak op twee bene is. Aldus Dawid, al het hy seker nie heeltemal dieselfde woorde gebruik nie.” Die beskuldigende toon het verdig. “Jirre, Vasti, ek dag ons is pêlle. Die hele dorp het al vol gelê van die nuus dat jy terug is om te bly voor ek dit gehoor het. Selfs Nicholl het voor my gehoor. Jy weet seker hy is ook terug. Vir hom ’n jaar gelede ’n plek in De Koppe gekoop soos dit ’n ryk prokureur betaam.”

      Nee, sy het nie geweet Runa se neef is nou weer op Bredellsdorp nie. Toe hy haar egskeiding behartig het, het hy nog in een van Pretoria se spogbuurte gewoon. Die dag in die hof was die laaste keer wat sy hom gesien het.

      “En ek hoor Dawid het jou summier na die shrink toe gestuur,” dring Runa se stem weer tot haar deur. “Is jy oukei?”

      “Ek is shrink toe omdat Dawid my afgepers het. Hy is laf. Ek is fine.”

      “Is hy darem iets om na te kyk? Die shrink, bedoel ek. Hy is redelik nuut op die dorp. Ek het hom nog nie ontmoet nie.” Runa klink geaffronteerd daaroor.

      “Is dit al waarin jy belangstel? Hoe die shrink lyk?” Vasti kyk na die engel wat sy in skakerings van Azo Yellow en Titanium White met blertse Cadmium Red teen ’n agtergrond van Phthalo Blue vasgeverf het. Dit was haar eerste engel-skilderye. Haar eerste poging ná varsity om kommersieel te skilder. Geskilder toe sy Benoni toe gevlug het nadat Dolf haar in Cullinan opgespoor het. Toe sy finaal ophou probeer het om ernstige werk te doen.

      “Nee, dis nie al nie, maar is hy aantreklik?” dring Runa aan.

      “Hy is baie rustig op die oog,” sê sy half ingedagte.

      “Dis ’n verligting, want jy weet natuurlik dat jy op hom verlief gaan raak. Alle vrouens raak verlief op hulle shrinks. Dit maak dit darem net lekkerder as hy na iets lyk ook.”

      Vasti kan die onsekerheid in die kwashale sien. Dis duidelik dat sy nie in haar engel geglo het terwyl sy haar geverf het nie. En dit terwyl sy net ’n paar jaar vantevore opgang gemaak het in die kunswêreld. Dit was asof sy van voor af moes leer skilder, selfs kommersiële goed. “Hy’s waarskynlik getroud,” onthou sy om te antwoord.

      “Nou wat het dit met die prys van eiers te doen?”

      “ ’n Jaloerse eggenote gaan jou nog eendag oor die kop slaan.” Sy het half vergeet Runa ontsien nie trouringe wanneer sy sporadies besluit sy het ’n man vir ’n aand of soms selfs langer in haar lewe nodig nie. Sy is net baie diskreet daaroor.

      Runa gee ’n siniese laggie. “Dis die vrouens se eie skuld as hulle mans rondloop. Hulle doen obviously iets verkeerd.”

      Vasti bly stil. Runa was nog nooit bekend vir haar takt nie. In elk geval nie ná skool nie. Op skool het sy alles op die regte manier gedoen, al die regte dinge gesê. СКАЧАТЬ