Labirint. Chanette Paul

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ se laaitie kon vanjaar in matriek gewees het, maar einde Maart, agtien jaar gelede, het sy haar baba verloor. Daar was geen naspeurbare rede nie. Dit gebeur dikwels met eerstelinge, veral as die moeder baie gespanne is, is al verklaring wat verskaf is. Later het sy gehoor daar is geen bewys dat spanning tot miskrame lei nie. Toe was dit te laat om Dolf te oortuig dit was nie haar skuld nie.

      Die miskraam was snaaks genoeg nie vir haar ’n verligting nie. Teen daardie tyd het sy begin uitsien na haar baba, het sy reeds gevoel sy het ’n emosionele verbintenis gevorm met die kind, al wou sy hom of haar aanvanklik nie gehad het nie. Al het dit haar in ’n huwelik ingedwing wat sy nooit andersins sou oorweeg het nie.

      Die ergste was egter dat die rede vir die huwelik nou weggeval het en ’n enorme gaping en frustrasie in die sleurstroom agtergelaat het. Sy het nagte omgehuil. Dolf het gedink dis net oor die baba en was redelik geduldig. Het haar getroos. Gesê hulle sal weer probeer, sodra hulle ’n kind beter kan bekostig. Dit het nooit by hom opgekom dat sy eintlik gehuil het omdat sy getroud was met ’n man vir wie sy geen agting of respek gehad het nie. Omdat sy gevoel het die lewe het haar ’n vieslike streep getrek nie.

      Al waaraan sy kon vashou, was die kampusberader wat sy uiteindelik gaan sien het se goedbedoelde, maar vernietigende raad. “Jy het belowe om jou man lief te hê en kan nie nou kop uittrek nie. Liefde is ’n wilsbesluit, en kan gekweek word. Jy moet net daaraan werk. Hoe meer liefde jy aan jou man betoon, hoe liewer sal hy jou kry en jy vir hom.”

      Sy kan nog verstaan dat sy aanvanklik in haar ontsteltenis ’n greintjie waarde aan daardie woorde kon heg, maar die vet weet, sy sal nooit verstaan hoe Dolf dit reggekry het om haar in daardie kokon van miserabelheid toegespin te kry en daar te hou nie. Selfs nadat sy besef het die berader praat strooi, besef het dat liefde nie gekweek kan word waar daar barre aarde is nie.

      Eers ná die egskeiding, veral tydens die twee oasejare in Harties, kon sy insien hoe verblind sy was. Maar tot vandag toe weet sy nie wat haar verblind het nie. Konvensie alleen kon dit nie gewees het nie. Liefde was dit gewis nie. Ook nie die klomp sinnelose twak wat die berader haar wou wysmaak nie. Seks ook nie. Sy het nooit geleer om Dolf se soort seks te geniet nie. ’n Orgasme was haar nooit beskore nie.

      Sy het altyd met vae agterdog saamgeleef dat Dolf haar verneuk, een keer bevestiging daarvan gekry. Sy was nooit seker wanneer hy van die waterkar gaan afval nie. Wanneer sy berading weer eenkant toe gegooi sou word nie. Of wanneer sy sogenaamde bekering hom nie meer kon keer om te wees wie hy in die vesel van sy wese was nie.

      Jammerte vir hom was dit nie, in elk geval nie teen die einde nie. Dalk ’n swak selfbeeld wat haar onderbewussyn wysgemaak het dis die beste wat sy verdien. Dalk die vermoede dat niemand anders haar en haar vet lyf in elk geval sal wil hê nie. Dalk omdat sy Dolf geglo het dat sy niks werd is nie. Dalk net omdat Dolf ’n manipuleerder van formaat was. En omdat sy uit die staanspoor reeds op intuïtiewe vlak vir hom bang was.

      Miskien sal Stiaan Sonnekus vir haar kan sê wat die redes is, maar dan sal sy daardie verdomde lys met persoonlike vrae moet voltooi. En selfs al sien sy kans daarvoor, sal dit moet wag. Môre ruk sy haar huis verder reg en moet sy Spar toe gaan. Haar begin inrig vir die res van haar lewe. Hoe lank of kort dit ook al mag wees.

      Vasti skrik toe sy besef die donker het haar byna ingehaal terwyl sy die verlede herleef het. Sy draf haastig huis toe en sluit die deur agter haar. Sy sal sekuriteitshekke moet laat installeer. Gelukkig is daar diefwering voor die vensters. Liederlike goed, maar daar.

      ’n Doef-geluid in haar slaapkamer laat haar vries. Nie ’n harde klank nie, maar nie ignoreerbaar nie. Sy draai stadig om, te bang vir wat sy dalk in die gang gaan sien.

      In die donker tot waar die kombuislig nie strek nie, is ’n roering naby die vloer. Die eerste miaau laat haar bene lam van verligting. Teen die tweede weet sy nie of sy die kat wil omhels of verwurg nie. Haar hele lyf het in sweet uitgebars.

      Dis ’n jong kat, sien sy toe dit in die lig inbeweeg. Kaneelkleur met langerige hare en ’n wit voorkop. Van die effens plat gesiggie lei sy af daar moes êrens in die kat se onsuiwer geslagsregister ’n Persiese voorsaat gewees het.

      Die kat kom staan reg voor haar, kyk haar stip in die oë en miaau weer. Vasti kan amper die vraag na kos in die klank hoor.

      “Sommer net so? En waar dink jy moet ek katkos vandaan kry?”

      Die kat knip net haar oë en miaau weer. Of is dit ’n hy? Wyfiekat en baie onlangs reggemaak, sien Vasti toe sy haar optel. Die litteken is nog duidelik. Die kat raak aan die spin.

      “Vanwaar, Gehasi? Het jy uit ’n Renoir-skildery ontsnap?” Die kat spin net harder.

      Dis eers toe sy die kat neersit dat Vasti die nuwe items op die kombuistafel sien staan. ’n Sak katkorrels, ’n blik katkos en twee plastiekbakkies – ’n bloue en ’n rooie.

      ’n Siddergeluid laat Vasti van voor af skrik. Dis ’n doodnormale huishoudelike geluid. ’n Yskas wat aandui dat dit die regte temperatuur bereik het. Wat wonderlik sou wees as sy die ding aangeskakel het, maar sy het nie. Haar plan was om dit vanaand skoon te maak en aan te skakel sodat sy dit môre kan gebruik.

      Vasti stap behoedsaam nader, kry dan lag vir haarself. Daar sal sekerlik nie iemand uit die yskas spring nie. En tog is sy steeds skrikkerig toe sy die deur oopmaak. Al wat haar in alle onskuld begroet, is ’n halfliter melk, twee appels, ’n halfdosyn eiers, ’n bottel wyn en ’n foeliebakkie met kleefplastiek oor. Van die romerige kapokaartappels wat die dis bedek, lei sy af dit bevat herderspastei. Net reg om in die oond opgewarm te word.

      Vasti druk die yskas toe en buk by die stokou elektriese stoof wat in die somer diens gedoen het wanneer die koolstoof nie heeldag brand nie. Sy trek die deur oop. Aan gaan die liggie wat laas nie meer gewerk het nie en die oond blink so skoon as wat ’n ou misbruikte oond kan blink.

      Die rivierman? Wanneer? ’n Yskas en stoof wat twee jaar nie in gebruik is nie, word nie in ’n ommesientjie skoongemaak nie. Moes gebeur het voor sy hier aangekom het. Maar die kat en die kos was nie vanmiddag hier nie. Tensy sy heeltemal van haar verstand af geraak het of met blindheid geslaan was sonder dat sy dit agtergekom het.

      Nog ’n miaau herinner haar dat die kat klaarblyklik honger is. Sy sny die sak met korrels oop, gooi ’n hopie in die rooi bakkie. Die kat wip op die tafel en begin entoe-siasties kou terwyl Vasti die blou bakkie met water vul.

      “Jy sal ’n naam moet kry,” dink Vasti hardop toe sy die sakkie met die ingeboude zip-lock verseël. “Nie Renoir nie. Jy’s ’n wyfie. Sal ons jou vernoem na Renoir se berugte model, Suzanne Valadon, wat toe ook begin skilder het? Onder meer ’n skildery van twee katte.”

      Die kat kyk vlugtig op, maar lê dan weer weg aan die korrels.

      “Suzie sal dit wees.” Asof die kat se naam dinge hier meer verstaanbaar gaan maak.

      Net een ding maak sin. Die yskas en oond is saam met die res van die huis skoongemaak. Dis nou behalwe vir die eetkamer wat agterweë gebly het, vermoedelik omdat sy die weldoener onderbreek het.

      Maar die kat en die kos moes afgelewer gewees het terwyl sy by die rivier was. Dit beteken die persoon moes baie sag beweeg het, want sy het niks gehoor nie. Die ontstellendste is egter dat die persoon haar moes dopgehou het om te sien wanneer die kat en haar parafernalia ongesiens gedeponeer kon word.

      Weer eens: Die rivierman? Hoekom? ’n Mán wat oond en yskas skoonmaak? Herderspastei aan haar besorg? Nee, dan eerder ’n vriendelike buurvrou. Maar hoekom die geheimsinnigheid?

      Sy СКАЧАТЬ