Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Wanneer trou jy en jou meisie?”

      Haar vraag betrap hom onkant. “Ons het dit nog nie bespreek nie.”

      “Het jy haar baie lief?”

      “Ek … sal verkies om nie nou ’n uitleg van my verhouding met Mandy te gee nie.”

      “Jy kan maar daar onder die koelteboom voor die stasie stilhou,” beduie sy. “Solank jy by die telefoonhokkie besig is, sal ek gou Oupa se medisyne gaan haal.”

      “Breggie!” roep oom Piet Seningnek in Soetbos se kaartjieskantoor uit. “Kyk gou ’n bietjie hier! Is dit dan nie Karlientjie wat daar oor die straat loop nie?”

      “Dis sy, oom Piet.”

      “Sy’t netnoumaartjies uit hierdie grênd mouster onder die peperboom uitgeklim.”

      “Dis tant Gesie se stiefseun se motor.”

      “Nou waar’s Gesie? Ek sien haar dan genêrens nie.”

      “Lyk my sy’t nie saamgekom nie. So oom se luck is uit.”

      “Haai, Breggie, wil jy vir my sêg lat Karlientjie en die man alleen in die motor rondry?”

      “Wat is dan daarmee verkeerd, oom?”

      “Jy vraag nog! Wat dink jy gaan Willem met Karlientjie aanvang as dit tot sy ore moet kom dat sy en ou Gesie se stiefseun alleen rondflenter?”

      “Willem! Ag, wat sal hy nou daaroor te sê hê?”

      “Jy weet maar net nie. Is oorlat jy nie vir Willem ken nie!”

      “Nou hoe goed ken oom hom dan?”

      “My ore en oë is oop, Breggie. Ek luister maar so wat die mense sê.”

      “Dis net jaloesie. Dit lyk my die hele dorp is jaloers op Willem, nou beskinder hulle hom.”

      “En vir wat sal hulle jaloers wees op Willem?”

      “Oor hy so ’n vooruitstrewende boer is, dis hoekom!”

      “Hy’t homself nog nie bewys nie. En, Breggie, jy kan maar dink wat jy wil, ek weet van beter.”

      “Wat weet oom van Willem af? Oom bly kilometers ver van hom af.”

      “Ja, maar die manne saam met wie hy in die kroeg kuier, bly nie so ver van my af nie. Hulle het baie stories oor hom te vertelle.”

      “Watse stories?”

      “Nee, o, lappiesland, dié moet jy maar self uitvind. Netnoumaar sêg hulle dit kom van mý af, en voor ek sien, klap die tronk se traliehekke agter my toe.”

      “Wat het oom vandag weer dorp toe gebring?”

      “Ek moes kom medisyne haal by die korpoerasie vir Blommetjie se kalf. Die dier wil net vrek, lyk dit vir my. Toe dag ek, terwyl ek nou hier is, sal ek maar sommer by jou kom hoor wanneer en hoe laat die Kaapse trein hier verbykom.”

      “Hoekom wil oom weet?”

      “Maar ek vraag sommer!”

      “Oeee, ek weet! Daar’s ’n weduwee op die trein, nè?”

      “Het jy tog nie my briewe oopgestoom nie, Breggie?”

      “Haai, oom! Wanneer moes ek dít nou gedoen het? Ek was dan nog gister besig om die pos te sorteer toe oom teruggekom het van Willem se bakkie af.”

      “Nou maar hoe weet jy dan van die weduwee wat hier verbykom met die trein saam?”

      “Ek het net geraai.”

      “Jy! Jy is glads te hans! Wanneer kom die trein? Sêg my nou lat ek kan loop.”

      “Op dieselfde dag en uur as altyd.”

      “Nee, dan’s dit goed. Enne, Breggie, jy praat nie met die anner mense oor die weduwee op die trein nie, gehoor. Ek wil nie die ganse Soetbos se mense hier op die stasie hê nie.”

      “Hang natuurlik af …! O ja, waar’s my biltong?”

      “Ja, toe maar, man. Ek sal Maandag vir jou twee biltonge bring. Ek had g’n tyd vanmôre vir sulke bogtery nie. Nou dan groet ek maar eers. Dag, Breggie.”

      Hugo kyk op sy horlosie toe Mandy vakerig antwoord nadat dit die meisie van die sentrale hoe lank geneem het om sy oproep deur te skakel. Dis nog maar halfnege. Tog voel dit vir hom soos twaalfuur!

      “Haai, ou slaapkous,” groet hy plaerig. “Hoe gaan dit?”

      “Hugo!” klink haar stem verras in sy oor op. “Waar’s jy? Het julle voorspoedig gery?”

      “Ek is behoorlik in die boendoes, jong. Ja, ons het voorspoedig gery, dankie. Maar jy moet die wêreld hier sien! Net vlaktes, en van die slegste paaie wat ek in my lewe nog teëgekom het.”

      “Hoekom het jy nie gisteraand gebel nie? Ek het gewag vir jou oproep.”

      “Ek kon nie. Tant Gesie se broer het nie ’n telefoon in die huis nie.”

      “Waarvandaan bel jy dan nou?”

      “Uit die dorp. Nie dat ’n mens dit ’n dorp kan noem nie, want hier gaan net mooi niks aan nie. Hier is nie eens ’n tennisbaan nie!”

      “Wat gaan jy doen om die tyd om te kry?”

      “Ek gaan gewis nie lank hier bly nie.” Sy mond gaan al oop om vir haar te sê sy moet solank vir hulle plek in Durban bespreek, maar dan kom Karlien oor die straat gestap en plotseling steek die woorde in sy keel vas.

      “Dis net ’n bietjie ver om alleen terug te ry,” verander hy vinnig van denke. “Ek hoop maar net tant Gesie besluit om nie die hele tyd hier te kuier nie.”

      “Verlang jy darem so ’n bietjie na my?” vra sy flikflooierig.

      “Ja, ek mis jou nogal,” sê hy half afwesig met sy blik op Karlien.

      “Is daar baie jongmense daar?”

      “Jongmense? Nee, ek het nog nie jongmense gesien nie. Behalwe Karlien en Willem.”

      “Karlien? Is dit nou die Sukkeljan se kleinkind?”

      “Ja, dis sy.”

      “Hoe oud is sy?”

      “Miskien so negentien, twintig. Dis moeilik om haar ouderdom te skat.”

      Karlien klim in die motor en verdwyn uit sy gesigsveld.

      “Is sy mooi?” klink Mandy se stem in sy oor op.

      Hy frons. “Hoekom vra jy so uit? Jy’s tog nie jaloers nie, is jy?”

      “Hoekom СКАЧАТЬ