Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kan sien die mense kry swaar, en hy is darem ’n gas in hul huis. En die geur is lekker, dit moet hy toegee. Versigtig steek hy sy vurk in die bord kos.

      “Toe, proe nou, man,” por tant Gesie aan. “Die kos is gaar, dit sal jou nie byt nie!”

      Hy sluk ongemaklik. Kom dan agter almal sit na hom en kyk. Afwagtend glinster die groen oë regoor hom. Hy bring die vurk na sy mond, proe versigtig daaraan. Dit smaak nie sleg nie, maar …

      “Hoe proe dit, oom Hugo?”

      “As jy my weer oom noem, dan … dan …”

      “Dan, wat?” wil sy weet toe sy woorde hom in die steek laat.

      “Dan eet ek nie die afval nie! Dis wat.”

      Toe almal uitbars van die lag, voel hy hom verplig om maar saam te lag. Maar, neem hy hom voor, hy gaan Karlien terugkry. Die simpel meisiekind met die bolla het hom uitgelok om van homself ’n gek te maak. En toe hy klaar deur die ondeursigtige brousel op sy bord gewurg het, het sy nog die vermetelheid om te vra of hy nie nog ’n skeppie wil hê nie.

      “Nee, dankie. Jy behoort tevrede te wees dat ek jou afval wel beproef het. Ek hoop net julle kook nie elke dag afval nie.”

      “Ongelukkig nie. Dis te veel van ’n luukse. Ek maak dit slegs vir baie spesiale gaste gaar.”

      Hm, glad nie op haar mond geval nie, dink hy. Sy ly beslis nie aan ’n minderwaardigheidskompleks nie, al kom haar klere uit ’n kanferkis en al lyk sy soos iemand wat nog nooit die binnekant van ’n skoonheidsalon gesien het nie. Dus sal sy seker ook weet hoe om haar buffel van ’n verloofde te hanteer. Die gevoel van jammerte wat sy in hom wou wakker maak, blyk onnodig te wees.

      Toe die ete verby is, vra hy beleef of hy hul telefoon mag gebruik.

      “Telefoon!” blaf oupa Sukkeljan. “Hier is nie so iets nie, ou seun. Die naaste foun is op Soetbos.” En skaamteloos nuuskierig: “Vir wie wil jy bel?”

      “Sommer vir my meisie,” sê Hugo half ongemaklik oor die blatante vraag.

      “Jy sal maar van die dorp af moet gaan bel, en hoop jy word nie afgeluister nie, want wat jy vandag oor die telefoon sê, weet die hele wêreld môre van af.”

      Dan sal hy maar môre vir Mandy gaan bel, dink Hugo. Hy sien eerlikwaar nie kans om die vieslike stuk stofpad nou aan te durf nie. Om te dink hier is nie eens ’n outomatiese sentrale nie.

      Hy slaap sleg. ’n Sitkamerbank is nie juis die gerieflikste bed nie. Tog is hy dankbaar hy het nie by oupa Sukkeljan in die kamer gaan slaap nie, want die snorkgeluide wat uit daardie rigting kom …!

      Vroegoggend lê hy nog so tussen sluimer en slaap toe iemand plotseling hier langs hom vra: “Slaap jy nog?”

      Hy skrik hom skoon oorhoeks vir die wit gedaante voor die bank. “Hoekom wil jy weet?” vra hy onnosel toe hy Karlien in die skemerte herken.

      “Ek gaan die stoof brand maak. Wil jy koffie hê?”

      “Ja … Ja, dankie. Dit sal lekker smaak. Maar hoekom slaap jy nie?”

      “Dis opstaantyd. Dis amper vyfuur.”

      “Vyfuur!” Hy kreun en sak terug op die bank. “Staan jy elke oggend so vroeg op?”

      “Ja, dis die lekkerste tyd van die dag. Jy moet kom kyk hoe mooi kom die son op. Die lug ruik so skoon en vars.”

      Hy trek die komberse op tot onder sy ken toe sy in die kombuis verdwyn. Dink ’n bietjie, vyfuur in die oggend opstaan om die lug te gaan besnuif! Hy strek sy bene en laat rus sy hakskene oor die leuning van die te kort bank. Lê so en luister na haar gewerskaf in die kombuis.

      In sy geestesoog sien hy hoe sy al lyk in ’n kort, byderwetse rok, die bolla los en haar hare gekrul oor haar skouers. Die gedagte aan ’n meer moderne vrou roep egter Mandy se beeld voor hom op. Hy sal tot ’n besluit moet kom, dink hy skuldig. Mandy gaan nie ’n ewigheid vir hom wag nie. Dis al hoe lank dat hy agterkom sy raak ongeduldig.

      “Haai! Slaap jy weer?”

      “Nee, ek slaap nie. Ek is wakker.”

      “Hier’s jou koffie.”

      Dit is al ligter in die vertrek en hy kan nou sien die spookagtige kabaai wat sy aanhet, moet ’n nagrok wees. En sowaar, haar hare is nou in ’n poniestert vasgevang. Sy lyk nogal oulik …

      “Hoeveel suiker drink jy?”

      “Twee.”

      Sy oorhandig sy koffie en draai om om te loop.

      “Waar gaan jy nou heen?” vra hy.

      “Ek gaan aantrek, want ek moet gaan melk.”

      “Kan ek jou help?”

      “Het jy al vantevore gemelk?”

      “Nee, maar dis seker nie te moeilik nie.”

      “Nee, dis eintlik vreeslik maklik.”

      Sy lyk verrassend anders toe hy ’n ruk later die kombuis binnegaan. Alles behalwe outyds. Sy is in ’n bottelgroen kortbroekpakkie geklee, die twee beentjies welgevorm en sonbruin. Sy sal vanmôre ’n hele paar stadsmeisies die loef kan afsteek, dink hy. Hoekom sou sy dan gister so onooglik aangetrek gewees het?

      Karlien is bewus van Hugo se oë wat so goedkeurend om haar dwaal. Dit laat haar selfbewus wonder wat haar makeer het om die pakkie, wat tant Gesie vir haar uit die stad saamgebring het, aan te trek. Dis mos nou moeilikheid soek! Boonop gaan oupa Sukkeljan ’n oorval kry. Hy duld dit nie dat ’n vrou in ’n kortbroek voor ’n man verskyn nie. Eintlik is so iets ’n euwel in die hele gemeenskap se oë. Want, dink sy, toe Susan swanger geraak het, het almal gesê sy’t daarna gesoek. Dis oor sy soos ’n slet die hele dorp kortbroek vol gerits het op haar fiets.

      Maar dit demp nie haar begeerte om die waardig geklede stadsjapie ’n bietjie vir die gek te hou nie. Sy help hom met die melkemmer tussen sy knieë op die veldstoeltjie langs Kolletjie stelling in te neem.

      “So ja, nou trek jy net die spene. Sy sal so ’n bietjie wag voordat sy haar melk laat kom; jy moet maar net aanhou trek.” Toe los sy hom om by ’n ander koei te gaan sit.

      Hy is deksels aantreklik, dink sy van waar sy hom ongemerk tussen haar koei se agterbene deur beloer. Maar juis dít maak dat sy nie van hom hou nie. Aanvanklik het sy ook gedink dat Willem iets is om na te kyk … Willem wat haar twee maande gelede daar op sy plaas syne gemaak het op die oop vlaktes langs die skaap se suiping. Van wie sy nou elke dag moet hoor: Jy behoort aan my … jy behoort aan my …

      Hugo kry nie ’n druppel melk uit die koei se spene nie. En toe hy hulpsoekend om die koei se bene loer, betrap hy haar dat sy na hom sit en kyk.

      “Is jy seker dié koei hét melk?” vra hy ietwat ongemaklik.

      “Natuurlik het sy! Sy gee amper ’n emmer vol elke oggend. Pomp haar so ’n bietjie.”

      “Pomp?”

      “Pomp СКАЧАТЬ