Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Sy ken mos vir Kolletjie. Toe die koei skop, trek Hugo loshande van sy stoel af en die emmer rol dáár.

      Hy kyk onseker na haar toe hy orent kom, nie so seker dat dit nie deur haar toedoen is dat hy handeviervoet in die kraalmis te lande gekom het nie. ’n Oomblik lank glo hy amper sy lyk geskok, die wyse waarop haar oë rek en sy na haar asem hyg, maar dis die groen oë wat haar pret verraai.

      Hy het moeite om sy humeur te bedwing. Daar is ’n amper onkeerbare lus in hom om haar oor sy skoot te trek en haar boude vuurwarm te klop. “Geniet jy jou grappie?” wil hy sarkasties weet.

      “Grappie?” hou sy haar onskuldig.

      Hy skop die leë emmer uit sy pad en loop tot vlak voor haar. “Ek is nie onnosel en stiksienig nie, al kom ek van die stad af. Jy’t geweet die koei gaan skop as ek haar uier pomp, het jy nie?”

      Sy byt haar lip vas om nie te lag nie. “Miskien het jy haar te hard gepomp. Sy’t nog nooit geskop as ék haar melk nie.”

      “Daar lê jou emmer. Melk haar self.”

      Sy kyk hom vol lag agterna toe hy by die kraalhek uitgaan, maar haar lag droog vinnig weg toe sy ’n dreuning hoor en sien dis Willem wat na die plaas toe aangery kom.

      ’n Gedempte swetswoord glip oor haar lippe. Wat kom soek hy so vroeg op Sonderwater? Is dit jaloesie wat hom hierheen bring? Hy’t haar gister deeglik laat verstaan hy vertrou haar nie saam met die stadsjapie in een huis nie. As dinge net anders was. As sy hom net na sy peetjie kon stuur!

      Willem se bakkie hou voor die huis stil net toe Hugo daar aankom. Hy voel hom dus verplig om Willem tegemoet te gaan toe hy uit die voertuig klim. Maar Willem beantwoord nie sy groet nie. Hy wil net bars weet wat Hugo by die kraal gaan soek het.

      “Niks nie,” sê Hugo, self nie in die luim vir praatjies ná die stel wat hy in die kraal afgetrap het nie.

      “O? Hoekom het jy dan so vinnig daar padgegee?”

      “Ek het uitgevind ek het niks daar verloor nie.”

      “Dis goed jy’t dit so gou uitgevind,” waarsku Willem. “Onthou, Karlien behoort aan my. Jy bly weg van haar af!”

      Hugo kyk die man voor hom oorbluf aan. “Jy dink tog seker nie dat ek binne vier-en-twintig uur ’n verhouding met jou verloofde kon aanknoop nie?”

      “Wat het jy dan daar by haar in die kraal gaan soek?”

      “Dít,” sê Hugo vererg, “is vir my om te weet en vir jou om uit te vind.”

      Willem bal sy vuiste toe Hugo net daar omdraai en die huis binnegaan. “Jy moenie vir jou kom staan en hanskakie hou met my nie, gehoor! Jy ken nog nie vir Willem Potgieter nie!” roep hy agter hom aan, maar toe Hugo geen kommentaar daarop lewer nie, stap hy met afgemete treë kraal toe.

      Karlien krimp ineen toe Willem die kraal se hek met sy voet oopskop. En toe hy langs haar kom vassteek met ’n smalende uitdrukking op sy gesig, sluk sy swaar.

      “So, dan kuier jy en jou stadsjapie sommer al van die eerste dag af saam in die kraal.”

      Sy versit die emmer en trek ywerig aan die koei se spene. Miskien is dit beter om stil te bly.

      “Jy stry nie, so jy ís skuldig! Wat het julle gedoen?” En ná ’n rukkie: “Maak oop jou mond en praat met my, Karlien!”

      “Ek het niks vir jou te sê nie.”

      “Niks te sê nie! Dis wat jý dink, vroumens!”

      Die melk spat oor haar bene toe hy die emmer gryp en haar opruk van die stoeltjie af. Sy oë rek toe hy sien wat sy aanhet. “Slet!” snou hy haar toe. “Dis geen wonder die vent was so astrant met my nie. Ek sou dieselfde vermetelheid gehad het as ek so vroeg in die môre saam met so ’n flerrie in die kraal kon kuier!” Sy stem sak skielik tot ’n sisgeluid. “Maar onthou een ding, Karlientjie; jy behoort aan my. Dis met mý wat jy gaan trou. Of dink jy daardie stadsjapie sal vir julle plaas water gee?”

      Haar humeur oordonder skielik haar sinne. Sy gryp die emmer met melk wat voor sy voete staan en skiet dit met ’n blitsbeweging binne-in sy gesig uit. Wat ’n fout was, besef sy onmiddellik toe hy haar vasgryp voor sy kan weghardloop.

      “Tierkat!” roep hy uit. En hoe harder sy stoei om haar te bevry, hoe meer wellustig raak hy.

      Eintlik weet sy sy is te tengerig en swak om haar teen hom te verset. Sy’t dit die dag in die veld by die suiping al uitgevind. Sy arms is soos die tentakels van ’n reuse-seekat. Dit suig haar teen hom vas sodat sy skaars kan asemhaal.

      Hy loop voetjie vir voetjie met haar na die verste hoek van die kraal. Druk haar rug so styf teen die klipmuur vas dat dit pyn, maar sy kry nie kans om te kla nie, want sy sopperige mond eis haar lippe op.

      Die gedagte om sy tong af te byt kom in haar kop op. Maar dan verstar sy en wag biddend dat hy hom moet uitwoed. En toe hy haar uiteindelik laat los, tuit sy haar lippe. Haar spuugstraal tref hom egter ongesiens teen die rug. By die kraalhek draai hy om.

      “Ek kom haal jou môreaand Fonteintjie toe,” sê hy met ’n knipoog. “Dis tyd dat jy weer ’n slag vir jou toekomstige man op die plaas kom kuier. Of wat praat ek alles?”

      Haat laat ’n traan oor haar wang biggel toe hy weer omdraai om in sy bakkie te gaan klim. Om te dink daar was ’n kortstondige tydperk wat sy gedink het sy’t die man van haar drome ontmoet. Sy barbaarsheid was nie die eerste maand ná hul ontmoeting sigbaar nie. Dit het eers die dag tot uiting gekom toe hy haar kom oplaai het om konsuis vir haar die veranderinge op sy plaas te gaan wys.

      Sy tel die leë emmer op en giet ’n bietjie skoon water daarin om dit uit te spoel voordat sy haar veldstoeltjie na Kolletjie toe verskuif. Daar is ’n hele paar meisies wat jaloers is op haar, wat dink Willem is die vangs van die jaar. Sy’t ook so gedink toe hy die dag ná sy aankoms op Fonteintjie kom kennis maak het. Hy het sommer dadelik by haar begin vlerksleep. Selfs die dag toe hulle daar langs die nuwe suiping uit sy bakkie klim, het sy nog so gedink. Sy het sy soene geniet, maar algaande al meer ongemaklik geraak onder sy intimiteit. Eers toe hy haar wild begin betas het en kreunend begin soebat het, het sy bang geword. Sy het onder sy eisende tong en hande probeer uitkom. Maar haar pleidooie het op dowe ore geval. Sy het te laat begin keer. Hy was te sterk vir haar en hy het gevat wat hy wou hê. En toe hy met haar klaar was, het sy huilend gesê sy gaan haar oupa alles vertel, maar hy het dreigend gewaarsku: “’n Woord van wat hier gebeur het aan enigiemand, en ek gooi die kanaal na jou oupa se plaas toe! Van nou af behoort jy aan my!”

      Sy wou nie terugklim by hom in die bakkie nie, maar hy het haar hardhandig ingedwing. Op pad huis toe was sy vas van voorneme om vir oupa Sukkeljan te vertel wat gebeur het. Maar toe hulle by die huis kom, was oupa Sukkeljan weer so siek van sy hart dat ’n ding haar keel toegedruk het. Sy is lief vir haar oupa, lief vir die grond, lief vir elke dier op die plaas. In haar verbeelding het sy die koeie se klaende gebulk gehoor, gesien hoe die dooie hoenders oor die werf gestrooi lê … Oupa Sukkeljan weet tot vandag toe van niks nie. Willem het die volgende dag Calvinia toe gery en teruggekom met die verloofring. Haar oupa glo hy’s ’n goeie man, en het niks teen die vinnige verlowing gehad nie.

      Sy sug en staan op om die veldstoeltjies in die kalwerhok te gaan bêre. As haar pa nog geleef het, sou hy ’n plan gemaak het. Haar pa was ’n slim man wat sou geweet het hoe om water van iewers anders af te kry. Maar haar pa is dood toe sy twaalf was en haar ma toe СКАЧАТЬ