Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ koes vir nog ’n gat in die pad en vee selfbejammerend deur sy hare. “Is dit altyd so moordend warm hier?”

      “Nooit gesien nie! In die winter sny die koue deur murg en been!”

      Hy sug vir die soveelste keer. “Wat doen die mense hier vir ontspanning?”

      “Ontspanning? Wat bedoel jy met ontspanning?”

      “Sport. Is hier darem ’n swembad of tennisbaan?”

      “Daar was nie in mý tyd nie. Soetbos het darem ’n kroeg.”

      “Is dit die enigste ontspanningsgerief? Om te drink?” Die afkeer drup uit Hugo se stem.

      “Ag, daar is so af en toe ’n dans op een van die plase as iemand verjaar. Ai, en hoe lekker was dit nie altyd nie! Ek ís al so lus vir ’n langasemwals met konsertina en kitaar. Maar vir wat wil jy dan nou so besig wees met ontspanningsgeriewe? Ek dag jy’s so kapoet gewerk dat jy net wil rus?”

      Hy kan nie glo dat sy aan dans kan dink op so ’n snikhete dag nie. “As tante beplan dat ons drie weke lank hiér moet bly, gaan ek mos uitgerus raak, en wat doen ek dán?”

      “Daar’s oorgenoeg werk op die plaas om jou besig te hou. My broer en daardie kleindogter van hom is smôrens van voor hanekraai af aan die gang. Jy kan help melk, hoenders kosgee, eiers uithaal, skape en bokke ontwurm, slag. Jy sal geen tyd hê om verveeld te raak nie.”

      Hugo kry al meer sy bedenkinge. Toe sy stiefma gevra het of hy nie lus is om saam met haar by haar broer en dié se kleindogter op hul plaas te gaan kuier nie, het hy gedink dit sal lekker wees om ’n deel van die land te sien waar hy nog nie voorheen was nie. Dat dit salig sal wees om ’n slag weg te breek van die welvarende sakemanne en hul juweelbehangde gades in hul ontwerpersklere. En dat ’n vakansie weg van Mandy af klaarheid sal bring oor die gevoel wat hy vir haar koester. Maar nou weet hy nie meer so mooi nie. Om darem sy kosbare verlof in só ’n verbeeldinglose landskap te slyt!

      “Daar’s Soetbos se kerktoring!” roep tant Gesie duidelik verlig uit ná wat vir hom soos ’n ewigheid voel. “Pasop net vir die draai hier voor. Daar is ’n brug net anderkant die draai, as ek reg onthou. Van daardie soort waaroor net een motor op ’n slag kan ry.” En toe hulle oor die bruggie ry: “Laas toe ek hier was, was die rivier so vol dat ’n mens niks van die brug kon sien nie. Alles toe onder die water.”

      Hy kan hom dit kwalik indink. Daar is nie eens ’n poeletjie onder die brug nie. Net sand en klippe. Toe hulle om die laaste draai gaan en die kerkgebou voor hulle opdoem, skep hy verlig asem. Om net weer op ’n teerpad te kan ry! Maar sy verligting is van korte duur toe tant Gesie sê hy moet stadiger, want as hy só jaag, is hy dorp uit voordat hy kan stilhou. Van teerstrate is daar geen sprake nie!

      “Kyk, daar staan ’n bakkie by die stasie,” beduie tant Gesie in die rigting van ’n peperboom en ’n paar verweerde sinkgeboue. “Dit sal Karlientjie wees. Gaan hou sommer daar stil.”

      Hugo maak soos sy sê en daar is ’n beklemming in sy bors toe hy uitklim en sy blik oor die omgewing laat dwaal. Hy’t geglo Soetbos sal ’n oase in die woestyn wees. Maar behalwe die kerk wat lyk asof dit darem onlangs geverf is, sien hy net ’n afgeskilferde gebou waarop daar sommer met die hand geverf staan: Koöperasie. Langsaan is ’n ewe verweerde gebou waarop staan: Soetbos Hotel en Kroeg. Die kafee se advertensiebord is só verroes dat dit ewe goed nie daar hoef te gewees het nie. Die sinkgehuggies by die peperboom blyk sweerlik die stasiegebou te wees. En as daar meer as tien huise in die hele dorp is, eet hy sy stowwerige hemp met knope en al op.

      “Is dit die dorp?” vra hy verslae, maar tant Gesie is al by die bakkie en hoor hom blykbaar nie. Hy stap om die motor, steek dan verbaas vas. Die meisie wat uit die bakkie klim om tant Gesie tegemoet te kom … Lyk Karlientjie só? Hy weet nie mooi wat hy verwag het nie, maar beslis nie dat sy stiefma se familie nog uit die dae van die Voortrekkers dateer nie! Die meisie lyk soos iets wat uit ’n museum ontsnap het! Dik bolla, ’n rok wat beslis niks met die hedendaagse modes te make het nie, en plat, swart skoolskoene …

      “Kom,” wink tant Gesie hom nader, “dat ek jou aan Karlientjie kan voorstel.”

      Toe Karlien haar hand uitsteek, kyk sy hom vol in die oë en daar gaan oombliklik ’n verlammende krieweling met sy rug langs. Sy’t die mooiste oë! Albastergroen oë wat hom takserend betrag voordat sy haar hand ferm uit syne trek.

      “Ek hoop u sal die vakansie hier by ons geniet,” sê sy sonder veel oortuiging.

      “Ek is seker ek sal,” maak Hugo ’n moordkuil van sy hart.

      Karlien stel die man wat saam met haar uit die bakkie geklim het aan hulle bekend as Willem Potgieter. ’n Fris, ruwe kêrel wat amper Hugo se hand vergruis toe hulle groet.

      “En van watter Potgieters is jy?” vra tant Gesie onbeskaamd toe sy ook met die robuuste kêrel blad skud.

      “Hy boer op Fonteintjie,” gee Karlien antwoord. “Tante sal hom nie ken nie, want sy mense bly almal in die Kalahari. Willem het drie maande gelede Fonteintjie van oom Isak Bottelnek gekoop.”

      “So, dan is jý mos my ou broer se nuwe buurman.”

      “Ja,” sê Willem. En voeg trots by: “Ek is ook Karlien se toekomstige man. Ons is verloof. Wys jou ring vir hulle, Karlien.”

      ’n Oomblik lank lyk dit vir Hugo asof die meisie huiwer, maar dan tree sy na vore om haar linkerhand na tant Gesie uit te hou.

      “Verloof!” sê tant Gesie stomgeslaan. “Maar jy het dan niks daarvan geskryf nie?”

      “Ek … het seker vergeet,” sê Karlien vaag en in dieselfde asem: “Ons moet ry. Oupa sal wonder waar ons so draai.”

      “Wie ry waar?” wil tant Gesie weet.

      “Julle kan agter ons aanry,” sê Willem bot, ooglopend vies oor tant Gesie se gebrek aan entoesiasme. Hy wurm sy groot lyf agter die stuur in en beveel sommer oor sy skouer vir Karlien om in te klim.

      “Ek vertrou nie dié skielike verlowing nie,” sê tant Gesie toe Hugo wegtrek agter die brullende bakkie aan. “Hoe goed kan Karlientjie hom ken as hy nog maar drie maande hier woon? Ek hou ook nie van ’n man wat so koponderstebo is nie. Kan ’n mens nie in die oë kyk nie.”

      Hugo lig sy skouers. “Miskien was dit liefde met die eerste oogopslag.”

      “Ek dink dis eerder oor die arme kind nie van beter weet nie. Miskien moet ek my ou broer bearbei dat sy saam met ons teruggaan stad toe. Dat sy kan agterkom sy kan veel beter vaar as om met so ’n krokodilnek van ’n man te gaan staan en trou.”

      Hugo besluit om maar stil te bly. Hy moet in elk geval verbete konsentreer om sy motor agter die stofwolke van Willem se bakkie op die sinkplaatpad te hou. Tog moet hy toegee dat Karlien ’n mooi gesiggie het. As sy ’n bietjie moeite doen met haar voorkoms, sal sy die koppe laat draai.

      Willem bedank ’n uitnodiging om vir koffie te bly toe hulle uiteindelik hul bestemming bereik. “Nee, dankie, oom Sukkeljan,” sê hy vir tant Gesie se broer. “Oom weet mos ek het koeie om te melk. Ek sal maar op ’n ander dag kom koffie drink. Wanneer ek en Karlien getroud is en sy my met die melkery kan help.”

      Hugo sien hoe hy na Karlien toe loop en haar in so ’n knelgreep beetkry dat hy half en half vir haar part seerkry. Hy sien hom СКАЧАТЬ