Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat gaan hier aan? Vir wat het jy toegelaat dat Karlien haar aan daardie krokodilnek staan en verloof?”

      “Praat jy van Willem?” wil oom Sukkeljan half verstom weet. “Daar is mos niks met die man verkeerd nie. Hy sit goed daarin, so hy sal goed vir Karlientjie sorg.”

      “Hoekom ry hy dan so ’n flenter van ’n stuk bakkie?”

      “Hy’t ’n motor ook. Maar hy kan mos nie dié klaar ry op die sleg paaie nie.”

      “En net oor hy goed daarin sit, dink jy dat hy Karlientjie gelukkig …”

      Die twee ouer mense se geredekawel vervaag. Dis ’n vreemde wêreld met ewe eienaardige mense waarin hy hom bevind, flits dit deur Hugo se gedagtes. Hy het al gehoor tant Gesie noem haar broer Sukkeljan, maar hy’t nie gedink dis ’n bynaam wat hardop gebruik sal word nie. Hy kyk meewarig om hom rond. Só ’n plaas het hy nog nooit in sy lewe gesien nie. Daar is geen teken van landerye of ’n tuin om die rou baksteenhuisie met sy twee verwaarloosde buitegeboutjies nie. Die werf is dor, met ’n paar Karoobossies hier en daar, ’n moeë boom en ’n verroeste ou sinkskuur eenkant in die veld. Selfs die paar hoenders en die hond lyk moedeloos met die lewe. En hy wil steeds versmag van die dors en hitte, maar niemand steur hulle aan hom nie.

      Wat hy nie weet nie, is dat Karlien sien hoe hy hom styf teen die huis se muur aandruk in ’n poging om te probeer skuiling soek teen die son, en dat ’n eienaardige gevoel haar bemeester. ’n Gewaarwording van iets tussen verlange en haat. Deur haar gedagtes refrein dit: Jy behoort aan my … Onthou, jy behoort aan my …

      “Ek sal jou gaan wys waar jy slaap,” sê sy kortaf vir hom in die verbystap en maak die kombuisdeur oop.

      Dis so donker en beknop in die huis dat hy hom twee maal teen meubelstukke vasloop voordat sy vir hom ’n slaapkamer aanwys waarheen hy tant Gesie se tasse kan bring. “Sy slaap hier by my in die kamer. Jy kan by Oupa in die kamer slaap, of op die bank in die voorhuis.”

      Hugo frons. By haar oupa in die kamer! Het die huis dan net twee slaapkamers?

      Karlien mik om uit te loop, maar hy staan die deur vol en gee nie pad nie. Dit ontsenu haar, maar gelukkig gaan die voordeur oop en kom tant Gesie en oupa Sukkeljan ook die huis binne.

      “O, daar is julle,” sê tant Gesie. “Sal jy ons tasse uit die motor laai, Hugo?”

      Hugo stem in en vra of hy dan die badkamer mag gebruik om te stort.

      ’n Badkamer! Dink die man dalk hy is in Soetbos se hotel? vererg Karlien haar.

      “Het julle al ’n badkamer, Sukkeljan?” wil tant Gesie weet.

      “’n Badkamer! En vir wat ek sal nou geld op ’n badskamer vermors? Hier ís mos waskomme en bekers in die huis.”

      “Ai, tog. En ’n toilet? Is hier darem ’n toilet in die huis?”

      “Vir wat?”

      Tant Gesie sug radeloos. “Moet julle nog altyd snags buitentoe loop?”

      “Kyk, Gesie, in hierdie huis van my word geëet. Nie ge …”

      “Ja, los maar,” keer sy haastig. En tot Hugo: “Gaan haal die beker daar op die wastafel in Sukkeljan se kamer dat ek vir jou warm water in die kombuis kan gaan haal.”

      “Daar is ’n stort buite onder die boom,” sê Karlien onverwags. “Hy kan dit gebruik, as hy wil.”

      “Baie dankie,” sê Hugo opreg dankbaar. “Ek gaan haal net gou eers die tasse uit die motor.”

      Toe hy die tasse afgedra het, tref hy tant Gesie alleen in die kombuis aan. “Sukkeljan en Karlientjie is kraal toe om te gaan melk,” deel sy hom mee. “Karlien sê jy moet oppas dat die blik nie op jou kop val wanneer jy gaan stort nie.”

      Hy gee haar net ’n betekenisvolle kyk en gaan haal sy swembroek en handdoek uit sy tas. Om te dink dat hy dit so vanselfsprekend ingepak het …

      Die son is nie meer heeltemal so geniepsig toe hy ’n rukkie later in sy swembroek, handdoek oor die skouer, na die twee plat geboutjies onder die boom stap nie. Die een is die toilet, sien hy toe hy die deur oopstoot. Hy stap na die ander geboutjie toe en hy kan nie anders as om te glimlag toe hy die kontrepsie van naderby bekyk nie: ’n paraffienblik met gaatjies in die boom gebalanseer op twee dwarslatte met ’n emmer water op die vloer. Hy besluit om eers sy lyf seep te smeer voordat hy op die handgemaakte leertjie sal klim om die water in die blik oor te gooi. ’n Besluit wat hom berou, want toe hy met sy ingeseepte lyf die leer bestyg, kantel dit, en in sy poging om nie te val nie, glip die emmer water uit sy hand. Bedremmeld draai hy die handdoek om sy seperige lyf en gaan soek skoon water.

      Die enigste buitekraan wat daar is, is dié van ’n watertenk. En hy’s nog besig om water te tap toe tant Gesie by die huis uitkom en hom gewaar.

      “Jy lyk alte snaaks,” lag sy tog te lekker. “Jou hare staan skoon penorent op jou kop van die seep … Jy beter oppas dat jy nie ook jou handdoek verloor nie!”

      Hugo kyk haar vies agterna en bots so ampertjies teen Karlien toe hy hom omdraai om met die emmer water terug te keer na die sogenaamde stort.

      Karlien het twee maande laas gelag. Maar toe Hugo ná ’n onverstaanbare mompeling so waardig moontlik met sy geseepte lyf en kokketielkuif van haar af wegstap, borrel die lag onverwags oor haar lippe.

      Hy hoor haar giggel, en swets gedemp. Net môre, neem hy hom voor, gaan hy terug stad toe. Hoe gouer hy wegkom uit hierdie gramadoelas van stofwolke en vlaktes, en van tuisgemaakte storte en simpel meisiekinders in Voortrekkerrokke, hoe beter! Vanaand nog bel hy vir Mandy en reël met haar om vir hulle plek te bespreek by ’n gesogte gastehuis. ’n Plek met ’n ordentlike badkamer waar jy nie met lere, emmers en blikke met gate in hoef te sukkel nie!

      2

      Ondanks sy misnoeë, snuif Hugo behaaglik toe hy die lekker kerriekos ruik toe hulle die aand by die lig van ’n olielamp aansit. Hy eet veral lekker by sy huis wanneer Sofie siek is en tant Gesie agter die stoof inspring. Maar dit gebeur selde, dink hy half spytig, want Sofie is nie van die sieklike soort nie.

      “Ai, maar dit lyk lekker,” sê tant Gesie. “Lyk my jy weet hoe om afval te kook, Karlien.”

      “Ja, tante. Dis nog Ouma se resep.”

      Afval! Hugo se honger verdamp soos mis voor die son. Hy oorweeg dit om sy bord terug te trek toe tant Gesie dit voor hom opneem om vir hom in te skep, maar toe hy Karlien se groen oë op hom betrap, druk hy vinnig sy hande onder die tafel in.

      “Hou oom van afval?” vra sy kamma onskuldig.

      Hy voel na stik. Oom! Waar kom sy daaraan om ’n man van dertig te wil “oom”? Sy gaan nie meer skool nie, dus kan sy ook nie só danig jonk wees nie. “Nee, ek eet nie afval nie,” sê hy ongeveins van ergernis.

      “Dan sal oom maar brood en konfyt moet eet,” doen sy ongeërg aan die hand.

      Tant Gesie laat die lepel met afval oor Hugo se bord huiwer. Sy kyk verbaas na hom. “Maar, Hugo, hoe kan jy sê jy eet nie afval nie? Het jy al ooit in jou lewe aan afval geproe?”

      “Nee,” antwoord Hugo ontoegeeflik.

      “Nou СКАЧАТЬ