Spoelklippies in stormwater. Elza Radmeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die kind, Sukkeljan,” kom tant Gesie haar tot hulp. “Ek het dit vir haar gegee. Ons leef nie meer in die depressiejare nie. Dis tyd dat jou oë oopgaan sodat jy kan sien die lewe het verander.”

      Oupa Sukkeljan se mond gaan oop, en dan maar weer toe. “Hoekom is daar vanoggend so min melk?” vra hy eindelik met sy oë op die emmer in Karlien se hand. “Het die kalwers weer uit die hok gebreek en die koeie uitgesuip?”

      “Seker maar,” antwoord sy en keer vinnig haar rug op tant Gesie en Hugo waar hulle langs die kombuistafel sit.

      “Dan moet ons ná brekfis gaan kyk of ons nie iets aan die kalwerhok kan doen om hom sterker te maak nie,” sê oupa Sukkeljan vir Hugo. “Dis oor die kalwers al so groot is. Hulle bars deur alles.”

      Hugo skeur sy blik weg van die oulike paar sonbruin beentjies waar Karlien die melkemmers staan en uitwas. “Ek het gedink om net ná ontbyt gou dorp toe te ry.”

      “O ja, jy’t mos gisteraand gesê jy wil jou nooi gaan foun. Maar, Karlien, dan kan jy sommer saamry om my medisyne by Bart te gaan optel. Hy sou dit gisteraand saamgebring het van Calvinia af. Jy sorg net eers dat jy vir jou ordentlik aantrek!”

      “Ek kan nie gaan nie,” sê sy onthuts.

      “Hoekom nie?” vra oupa Sukkeljan ontevrede.

      “Oupa, ’n mens bedel nie geleentheid by vreemde mense nie!”

      “Maar Hugo is mos g’n vreemd nie. Hy’s dan familie!”

      “Hy’s nie familie nie. Aangetroude mense is nie familie nie.”

      “Ry saam,” sê Hugo. “Ek sal bly wees as jy saamry, want ek is nie seker of ek die pad sal onthou nie.”

      “Ja, toe, Karlien,” moedig tant Gesie haar ook aan. “Dit kan jou net goed doen om ’n bietjie weg te kom van die plaas af.”

      Haar groen oë flits vinnig oor tant Gesie en Hugo voordat sy by die binnedeur ingaan sonder om te antwoord.

      Hoekom is hy so begerig dat sy moet saamry? vra sy haarself af. Natuurlik sal hy die pad onthou. En vir wat por tant Gesie haar ook nog aan om saam te gaan? Sy is bang vir hom. Wanneer vang hy nie dieselfde dinge met haar aan as Willem nie?

      3

      ’n Uur of wat later loer Hugo onderlangs na die meisie wat so stil langs hom in die motor sit. Van die huis af tot nou het sy nog nie boe of ba gesê nie. Sy boei hom onwillekeurig. Die broekpakkie is vervang deur dieselfde vormlose rok van gister. En sedert die episode in die kraal skram haar blik weg wanneer hy na haar kyk. Miskien wás hy ’n bietjie kras met haar.

      Ag, nou ja, besluit hy toe die stilte hinderlik raak, miskien moet hy maar die minste wees en haar om verskoning vra. Hy skraap sy keel. “Luister, ek is jammer ek was so vies vir jou daar in die kraal, maar ek glo jy’t goed geweet die koei gaan my skop.”

      “Hoekom het jy daarop aangedring dat ek saam met jou dorp toe kom?” vra sy heeltemal iets anders.

      Hy loer weer vinnig na haar, maar sy sit by die venster en uitkyk. “Jy moet tog jou oupa se medisyne gaan haal?”

      “Jy kon mos agtergekom het ek wou nie saamry nie.”

      “Hoekom wou jy nie saamry nie?” vra hy verbaas.

      “Sommer nie.”

      “Dis ’n swak antwoord. Of is jy bang Willem sal nie daarvan hou dat jy saam met my dorp toe ry nie?”

      Haar kop draai vinnig na hom toe, maar voordat hy haar blik kan vang, kyk sy weer weg venster toe. “Dit het niks met Willem te doen nie.”

      Haar woorde laat hom frons. “Wanneer trou julle?”

      “Hoekom wil jy weet?”

      Hy lig sy skouers. “Nuuskierigheid … belangstelling … Dis tog ’n normale vraag, is dit nie?”

      “Ek weet nie.”

      “Gaan dit ’n groot of ’n stil troue wees?”

      “Wat gaan dit jóú aan of dit ’n stil of ’n groot troue gaan wees?”

      “Jong, jy klink steeds kwaad vir my. Ek hét mos om verskoning gevra. Kan ons nie liewer vriende wees nie?”

      Sy draai haar kop skeef om hom agterdogtig aan te kyk. “Vriende! Jy’t tog seker genoeg vriende?”

      “’n Mens kan nooit te veel vriende hê nie.”

      “Dit sal seker ’n stil troue wees. Oupa het nie geld om te mors nie, en Willem gee nie onnodig geld uit nie.”

      “Is ons nou vriende, ek en jy?”

      Sy sug hardop. “Ek soek nie vriende nie.”

      Hy mik om na haar te kyk, maar die pad is te sleg. “Hoekom sê jy so? Wat verhinder jou om met my vriende te wees?”

      “Mans!”

      Sy spoeg die woord so veragtelik uit dat hy tog na haar kyk en deur ’n slaggat in die pad ry wat die motor laat wip. “Is jy teenoor alle mans só giftig?”

      “Julle is almal dieselfde!”

      “Behalwe Willem. Wat maak hóm dan ’n uitsondering?”

      Hy was onvoorbereid daarop dat sy in trane sou uitbars. Die motorbande skuur op die stofpad soos hy rem. “Wat is verkeerd?” vra hy toe die motor tot stilstand kom. Maar sy huil só dat sy hom nie kan antwoord nie. En toe hy sy arm vertroostend om haar skouers wil sit, klap sy dit so gewelddadig weg dat hy maar tot teen sy deur skuif en geduldig sit en wag dat haar uitbarsting tot ’n einde moet kom.

      Toe haar snikke opdroog, druk hy sy sakdoek in haar hand. “Droog af jou trane. Ek kan jou nie dwing om vir my te sê waaroor jy ontsteld is nie, maar ek hou nie daarvan dat jy jou gramskap op mý uithaal nie.”

      Hy skakel die motorenjin aan en trek kalm weg. Dis lank stil voordat sy snuiwend sê: “Ek is jammer. Ek sal jou sakdoek was wanneer ons terug is by die huis.”

      “Jy’t nog nie lus om my te vertel waaroor jy gehuil het nie?”

      “Jy sal nie verstaan nie.”

      “Het dit iets met jou verloofde te doen? Het julle rusie gemaak?”

      “Nee.”

      Hy trek sy skouers op. “Ek kan jou nie raad gee of troos as ek nie weet waaroor dit gaan nie.”

      “Is jy baie lief vir jou meisie?” vra sy uit die bloute.

      “Dis ’n persoonlike vraag. Hoekom wil jy weet?”

      “Ek wonder maar net of jy al verkeerde dinge met haar gedoen het?”

      “Soos wat?”

      “Verkeerde dinge, man!” En terwyl hy nog СКАЧАТЬ