Louisa du Toit Omnibus 8. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gesmoord. “Moenie kom nie.” Dan sê sy nog iets, haar stem byna tot onhoorbaarheid gesmoor deur ’n onbekende emosie.

      Nadat die gesprek beëindig is, staan Berna nog verdwaas en nadink oor daardie laaste woorde. Sy is seker dat sy nie verkeerd verstaan het nie. “Moenie kom nie,” het Annalien gesê, en toe iets wat kompleet geklink het soos: “En moet my nie veroordeel nie.”

      Veroordeel waarvoor? wonder Berna terwyl sy doelloos in die lewelose woonstel rondbeweeg. Hoe ontsettend verlang sy na haar kinders noudat sy hier is, hier waar sy en hulle tweetjies so baie dinge saam deurgemaak het. Die probleem wat haar voor die deur staan, sou dalk kleiner gewees het as hulle ook hier was. Hulle sou meteens na ’n veilige menigte gevoel het.

      Hoe gaan sy anders die situasie aan Roux verduidelik as hy hier aankom? Sal hy veelbetekenend glimlag en haar op en af bekyk, oortuig daarvan dat sy kop in een mus met sy ouers is om hom aan te keer en die strop met geweld om sy nek te dwing? Die ouers wat hy juis so verfoei?

      Sy wens sy kon vir Johan Jonker raad vra.

      Maar hy was nog nooit verder buite haar bereik as juis nou nie.

      9

      Dis die langste, eienaardigste dag wat Berna nog ooit beleef het, en die vreemdste deel lê sekerlik nog voor. Daar was die vroeg opstaan vanmôre, wat voel asof dit in ’n ander eeu was; die rit saam met Roux, die oplaai van Bambie, die besoek by Julia, die opperste vreemdheid van Annalien se optrede.

      En nou gaan sy saam met die niksvermoedende Roux hier in die woonstel sit, en sy weet nie hoe om die situasie te beredder nie. Sy besluit om die duidelikste weg te volg, dié van absolute openlikheid. Maar eers, om dit uit te stel en ook haar kommer oor die tweeling te verlig, bel sy Rensdal toe. Sy probeer glad nie dink aan die dinge wat Roux haar vandag op so ’n bitter trant vertel het nie. Vir my was hulle goed, besluit sy oor en oor as sy dink aan Lammie en Dawie, en ek is nie van plan om hulle goed met kwaad te vergeld nie.

      Soos ’n regte oupa en ouma praat albei. Eers Dawie, om te vertel hoe hy, soos afgespreek, vir die tweetjies nuwe skoene gaan koop het, wat ’n bietjie ruim sit, soos Berna gevra het, sodat dit nog in die winter bo-oor kousies kan pas. En hy beskryf hoe hulle nou met die te groot skoene loop, “so klap-klap en met sulke hoog voetjies,” en toe gee hy die foon vir Lammie om te vertel van winkelsake. Lammie het ’n stukkie nuus wat sy nie kan wag om mee te deel nie: sy het ’n stukkie ou weggooitapyt in die hande gekry, vuil en vol gate, Dawie het dit van die asgate af gebring toe hy die laaste bourommel weggery het. Een van die vroutjies van Koskas het dit geëien as ’n egte Persiese mat, en nou het Lammie vier heel stukke daaruit gesny gekry wat sy behoorlik gewas en laat droog word het.

      “Om wat mee te doen, tannie Lammie?” vra Berna verbaas. Om iets uit niks te maak, is nie een van haar eie talente nie en dit vul haar met die hoogste verering as iemand dit wel kan doen.

      “Vir jou ’n ‘carpet bag’ te maak, op die stel van ’n ‘doctor’s bag’,” vertel Lammie trots, “en drie vir die winkel.” Berna het vir haar vertel hoe in die mode dié soort handsak is en hoe duur jy in die winkel daarvoor kan betaal, en daarom is Lammie nou kliphard aan die werk.

      “Ek is nou skoon opgewonde,” sê Berna, wat weet dat Lammie ’n doring met ’n naald is. “Is jou hande nie gaar nie? Dis mos seker te dik vir ’n masjien om te stik.”

      “Dit is, ja, maar ek gebruik ’n vingerhoed, en Dawie help met die els en tang en alles.” En dis glo te oulik om te sien hoe die tweeling se handjies al die bewegings namaak sonder dat hulle daarvan bewus is. Ten slotte sê Lammie heel terloops: “O ja, en doom Johan was hier en hy neem ons erg kwalik dat ons hom nie betyds van jou ma se dood vertel het nie.”

      “Ek het gedink hy sal ons kwalik neem, hy is so pligsgetrou.”

      “Hy sê hy sou jou ook gevat en die begrafnis gehou het as dit moet.”

      “As ek terugkom, sal ek hom verseker bedank vir die bereidwilligheid.”

      “Watse kind hoor ek dan praat?” vra Lammie skerp. Berna ys; sy het skoon vergeet om te vra dat Roux vir Bambie stil hou. Wat sal Lammie tog dink as sy moet weet? Verseker sal sy trouklokkies hoor lui, en goedjies vir die troutafel begin hekel.

      “Die woonstelle is maar baie op mekaar hier, tannie Lammie,” soek Berna flouweg na ’n uitleg.

      Toe is die gesprek verby en Berna het geen verskoning meer om Roux nie in die oë te kyk nie. Sy het alles gevra wat sy moet vra: oor die kinderarts wat reken Bambie se pyne kan porfirie wees, maar dat toetsing eers na puberteit betroubaar is. En oor die omsetter waarna hy kom kyk het, en oor hoe dit die plaashuishouding ten goede te staan sal kom. Sy val hom nie in die rede, dat Lammie en Dawie gedink het dis ’n alarm, en of die twee goed dalk verband hou nie. En of hy nou seker is dat môre se draai nie vir hom ongeleë is nie, want sy is seker sy sal by vriende of haar skoonouers geholpe raak met vervoer.

      Toe is dit uiteindelik Roux wat die leiding neem. “Hou nou eers op met besig wees en kom sit hier,” sê hy.

      Sy gaan langs hom op die rusbank sit, maar op die verste puntjie. Haar hele liggaam spel terughoudendheid en sy hoop dat hy dit raaksien.

      “Hoekom is jy so senuweeagtig?” wil hy weet.

      “Omdat my vriendin nie vanaand hier kom slaap nie,” kom sy uit met die sak patats.

      “Nou? Wat daarvan?” Hy rook rustig, lyk huislik. Hy wou ten alle koste op die balkon rook, is glo nie ’n binnehuisroker nie. Sy het hom egter oortuig dat dit in orde is, haar man was ’n binnehuisroker. En gewonder of sy dalk net die verkeerde ding gesê het.

      “Wat daarvan? Alles daarvan. Dat jy van voor af kan begin dink ek probeer jou aankeer. Dat ek jou vanaand onder valse voorwendsels hierheen gelok het.”

      “Het jy?” Die glimmende skrewe van sy oë terg of kla aan, sy kan nie besluit watter een van die twee nie.

      “Natuurlik nie, en jy weet dit.”

      “As jy dan weet ek weet, hoekom bekommer jy jou?”

      “Ek is bang jy weet nie dat jy weet nie.”

      “Genade,” lag hy en skud sy kop. “Hoe ingewikkeld kan dit wees? Ek sou geweet het as jy gejok het.”

      “Solank jy net weet dat daar iets verskriklik snaaks met my vriendin aan die gang is en ek kan nie tot haar deurdring om uit te vind wat dit is nie. Ons was altyd soos susters, maar meteens het daar net ’n muur tussen ons gekom. Die idee was dat sy hier in die woonstel bly solank ek dit nog betaal en daarna sou sy dit oorneem. Nou woon sy nie eens hier nie, sy kom net in om reg te vat en dan verdwyn sy skynbaar weer en ek weet nie waarheen nie.”

      “Hierdie bose stad van julle,” mymer hy met ligte spot. “Sy is dalk in die greep van ’n bose bende.” Dan raak hy ernstig: “Jy ken haar beter as ek, so ek vra maar: gebruik sy nie dalk verdowingsmiddels nie? Jy sê sy klink vér.”

      “Sy klink afgetrokke, so half verstrooid. Sy het nou die aand gepraat dat sy hoofpynpille gedrink het wat te sterk vir haar was. Maar sy was nooit ’n hoofpynlyer nie. Sy rook ’n paar sigarette per dag, maar hou byvoorbeeld niks van alkohol nie. Ek kan nie glo dat sy haar skielik tot so iets sou wend juis noudat sy oor haar ergste persoonlike probleme gekom het nie. Haar man se verraad en die egskeiding was vir haar ’n knou, maar sy is ’n optimistiese mens en het moedig geveg.”

      “Ek СКАЧАТЬ