Louisa du Toit Omnibus 8. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ voel sy beter. Sy sal aan praktiese reëlings moet dink. Lammie en die res van die komitee kan waarneem solank sy weg is. Met dank aanvaar sy die aanbod om die tweeling hier te los. Op die pad is hulle net blootgestel aan ongerief en gevaar, en daar anderkant aan ’n verdriet wat vir hulle verstandjies onvatbaar is omdat hulle hierdie ouma kwalik geken het.

      Sy gee haar motor wat so lui en slukkerig is, vroegmôre in om versien te word, en hoor dat sy dit teen laatmiddag weer sal kan kry. Dit pas; dan kan sy môreoggend vroeg ry. Die ou stiefpa het skynbaar nog niks begin reël nie. Sy sal moet gaan instaan. Die nikswerd ou ding. As dit van hom afhang, sou hy sy gedienstige vrou balsem indien sy hom so nog langer van diens kon wees, koffie aandra en leë medisynebottels weggooi.

      Na die begrafnis, maak Berna planne, kan sy dan stadlangs terugkom en by Julia-hulle aangaan. Die draai sal nie meer as tweehonderd kilometer wees nie, en sy sal geen rus vir haar siel hê alvorens sy weet wat daar by die Jouberts aan die gang is nie. Want wat hulle raak, raak ook haar en haar kinders. So onvernietigbaar, ja, is die bande tussen haar en Ronald aan wie sy deesdae met soveel meer deernis as voorheen begin terugdink.

      Sy bel skuins voor vyfuur die middag vir Annalien. Dan is sy gewoonlik by die woonstel. Dis darem ten minste een ligpunt: om met hierdie goeie vriendin te praat, en vir haar te vertel dat hulle mekaar binne enkele dae dalk sal sien. Indien Annalien weer aanbied om die twee maande se huurgeld te gee, sal sy dit met dank aanvaar. Daar sal nou, rondom haar ma se dood en begrafnis, baie gaatjies wees wat toegestop moet word.

      Annalien is wel tuis, maar dit is byna asof sy nie registreer wie dit is wat met haar praat nie. Haar stem klink ver, swewend, afgetrokke.

      “Annalien! Dis Berna, jong. Hoe lyk dit jy ken nie meer my stem nie?”

      “O, Berna.” Die blydskap, die borreling ontbreek.

      “Wat het oor jou lewer geloop, mens? Ek bel om jou te vertel dat my ma oorlede is, baie onverwags. Ek weet nie eens wat en hoe, of sy ooit siek was nie.”

      “Ek is jammer om dit te hoor. Regtig jammer.”

      “Ek sou dink jy’s jammer. Jy weet self sy was al wat ek gehad het. Ek gaan begrafnis toe, en daarna kom ek by jou aan. Sal jy ’n koppie tee hê vir die wettige huurder van woonstel nommer 103?”

      “Ek sal my bes doen om te probeer tuis wees. As daar net nie iets voorval nie, jy weet mos hoe dit gaan.”

      “Nee, ek weet glad nie hoe dit gaan nie.” Berna is ietwat vererg. Wat kan nou so danig voorval? Annalien sit van dag tot dag tuis en bekla haar lot omdat sy aan niks behoort en nooit uitgaan nie, omdat sy soos ’n esel tussen werk en huis ploeter. “Wat makeer jou, Annalien?”

      Annalien ruk haar skynbaar reg daar aan die ander kant. Iets van die ou hartlikheid skemer deur toe sy weer praat: “Ag, Berna, ek het hoofpynpille gedrink, en ek dink dit was te sterk vir my ou gestelletjie. Ek hoor wat jy sê, en wees verseker van my innige meegevoel met jou verlies.”

      Dis op die punt van Berna se tong om uit te vra oor die hoofpynpille wat so sterk is. Het Annalien haar tot susmiddels gewend toe sy werklik alleen raak, sonder Berna en die kleintjies naby haar? Dalk harder dwelms? Sy bedink haar en praat gewoon voort: “Dankie. Hoe gaan dit op kantoor? Is daar al ’n permanente aanstelling in my plek gemaak?”

      “Jy sal lag, maar ek neem op die oomblik in jou plek waar.”

      “Nee, hoekom sal ek lag? Jy weet meer as daardie Cathy.”

      “Danksy alles wat jy my altyd van jou werk vertel het.” Annalien is ’n wyle stil, dan vra sy asof terloops: “Het Christiaan vir jou die goed gestuur wat hy wou stuur?”

      “Watse goed?” Vreemd … het Annalien nie altyd gepraat van “Hartogh” of “die baie belangrike baas”, sommer kortweg BBB nie?

      “Hy het so kort na jy hier weg is, jou adres gevra. Hy wou goed vir jou aanstuur.”

      “Hy het niks vir my aangestuur nie.”

      “O, ek dog dis geld of iets wat hy jou nog skuld.”

      “Nee, ek het alle geld gekry wat ek moes kry. Die ander skades wat ek gely het, kan hy my nie voor vergoed nie.”

      “Ander skades?” Annalien is beslis nie van plan om weer oor die woonstelhuur te praat nie.

      “Emosioneel, wat ook al. Annalien, jy weet tog waarvan ek praat.”

      “Weet ek?”

      “Dis nou ’n snaakse vraag.” En ’n snaakse gesprek, besluit Berna toe sy na nog ’n klompie niksseggendhede die gehoorbuis neersit. Annalien tree soos ’n slaapwandelaar op. Was sy dalk nie alleen nie?

      Was daar dalk ’n brand in die woonstel, of iets anders wat sy probeer verberg? Sy is spyt dat sy die eens dierbare vriendin gebel het. En sy is spyt omdat sy spyt is. Dit voel of sy ’n skat verloor het. ’n Suster het sy nooit gehad nie; Annalien het nog die beste in die behoefte voorsien. Hoekom is die lewe so? Hoekom moet jy mense vind net om hulle weer te verloor? Of hoekom soms verloor voordat jy hulle nog gevind het? Lê dit in jouself?

      By die agterdeur wag die motorwerktuigkundige vir haar. “O, het u my kar gebring?” vra Berna verlig. Dis darem een probleem minder. Hoop nie die spulletjie kom te duur uit nie. Wat ’n deurmekaar dag.

      “Nee, ek het juis kom sê die dame sal nie môre met daardie kar kan ry nie,” kom die onheilspellende berig. “Dis daardie vergasser! Ek weet nie hoe die dame nog met hom gery gekry het nie. Ek het ’n nuwe carburettor tune-up kit bestel.”

      “Maar dit sal dae vat. En ek móét môre ry.”

      Die man haal sy breë, eerlike skouers in die olierige blou oorpak op. “Die dame kan ry as die dame langs die pad wil gaan staan. Maar ek sal myself verwyt, want ek laat nie my eie vrou ry as die kar nie piekfyn is nie.”

      “Natuurlik is jy reg,” sê Berna, diep moedeloos. Om die trein soontoe te vat, sal ’n hopelose spul wees, veral wat haar terugryplanne betref. Wat op aarde sal Julia-hulle te sê hê as dit blyk dat sy uit haar eie vervoer uit geraak het? Julia sal dadelik dink dat sy hierdie enigste nalatenskap van Ronald vir ’n pot lensiesop iewers langs die pad verkwansel het.

      “Ons sal vir jou ’n ander ryding moet kry,” reken Dawie. “Nie die bakkie nie, die ou ding is te swaar, en Lam se karretjie is te lig en glad nie meer betroubaar nie. Ek kan hoor … Roux se kar …”

      “Nee,” sê Berna. Dan ry sy liewer op ’n besem.

      “Maar die voorman het mos vanmôre gesê Roux gaan stad toe vir daardie watwonderse alarmstelsel wat hy wil aanskaf,” berig Lammie. “Jy kan tot daar saam met hom ry, en dan kry jy dalk geleentheid begrafnis toe.”

      “Te omslagtig,” reken Berna. Wanneer dit ook al vir haar klink of die ou Roux-storie weer kop uitsteek, raak sy sku. Dalk oordryf sy dit. Dalk dink Dawie en Lammie glad nie meer daaraan om vir haar en Roux by mekaar uit te bring nie.

      “Ek wonder of hy nou rêrig trouplanne het as hy die nuwe ding koop,” brom Dawie. “Het glo ’n kamera-oog wat kan sien as daar ’n inbreker in die huis kom, en wat dan die alarm laat afgaan. Sommer weer net ’n geldmorsery.”

      “Ek dink darem nie ’n vrou vra te veel as sy veiligheid vir haar huis vra nie,” waag Berna omdat dit haar stadsgeskoolde СКАЧАТЬ