Louisa du Toit Omnibus 8. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en ek gaan nog begrafnis toe. Net nadat jy my eergisteraand gebel het, het my stiefpa ook gebel om te sê, van my ma.”

      “O.” Nie ’n woord van simpatie nie, maar ’n vlak oplewing in die flets oë vertel dat Julia onthou van die bruilof wat sonder haar hulp en bystand geskied het. Dan: “Jy moes die kinders saamgebring het. Ek het net vir hulle gewag. Jy moet weet dat hulle al is wat ek en Ron oorhet.” Die halwe verwyt is soos ’n deurgekoude ou sokkie.

      “Eendag bring ek hulle sommer vir ’n hele week.” Die belofte is vaag en veilig. “Hoe gaan dit met Ron?”

      “Hoe gaan dit met Ron, hoe gaan dit met Ron? Hoe dink jy, hoe gaan dit met ’n man wat die huis verlaat het? Ek hoop jy besef dis jou skuld.”

      Berna staan verslae in die stywe sitkamer met sy swaar fluweelgordyne en ewe formele bankoortreksels. Wat bedoel die vrou? Dat sy, Berna, ’n flirtasie met haar skoonpa gehad het?

      Dan praat Julia verder, met haar rug na Berna, deur die venster starende. Dit sou nie so snaaks gewees het as die gordyne nie toegetrek was nie. “Toe jy die kinders wegvat, was dit verby. Ron het altyd gevra: ‘Was hulle nie hier nie? Wanneer bring sy hulle weer? Het jy iets van hulle gehoor?’ Maar nee, toe vat jy hulle net nog verder weg. En daarna was dit klaar. Hy het darem altyd die een of ander tyd in die nag huis toe gekom, maar nou bly hy net weg, hy verkies ’n hotel.”

      Berna onthou vir Ron by die verkeerslig, skuins van agter, sy hand onder ’n vreemde vrou se elmboog. Dus het Julia van sy wegbrekies geweet, maar die blink kant bo bly hou. Sy luister tot Julia klaar gal-af gegaan het. ’n Halfuur, ’n uur. Sonder ’n koppie tee eens. Soveel bitterheid, soveel verwyte. ’n Bedreigde, gegriefde, verontregte mens.

      En Berna besef dat niks, maar niks wat sy kan doen of sê naastenby ’n duik sal slaan in hierdie borswering van Julia Joubert nie. Solank sy in hierdie smart verkeer, is sy veilig teen ander aansprake. En solank sy vir Berna die hoofbeskuldigde kan maak, is sy veilig teen selfbeskuldiging.

      Daarom besef Berna dat sy nog ongewilder sal word as sy al hierdie skyn vernietig, en sy dra haar luisterlas met deemoed. “Ek verstaan jou probleem,” sê sy net ten slotte. “En ek is baie bly dat jy en Ron so baie vir die kleintjies omgee. Volgende keer bring ek hulle saam. Teen daardie tyd is Ron dalk terug in die huis. Maak jou solank mooi. Jy lyk sleg, Julia. Jy lyk nie soos ’n lady nie. Hier is nou rêrig niks vir Ron om na toe terug te kom nie. Het jy nog van die Franse parfuum wat hy jou laas op jou verjaarsdag gegee het?”

      “Ek het, ja. Maar waarvoor sal ek tog …”

      “Gaan bad en trek jou aan en sit daarvan aan, en gaan kuier vir Ron in die hotel waar hy bly.”

      “Dit sal ek nooit doen nie!” roep Julia smartvol uit. “Sê nou maar hy het die vroumens daar?”

      “Jy sê self jy is nie seker of daar een vroumens of baie is nie. En jy is ook ’n vroumens. Die ma van sy kinders en die ouma van sy kleinkinders. Maak jou mooi en gaan probeer, magtie.”

      “Ek wil nie en ek sal nie. Hy het die huis verlaat, nie ek nie.”

      “Ek het jou al dikwels agter jou honde en katte aan sien uitdraf strate toe om hulle terug te bring. Maar jou man is dit nie vir jou werd nie.” Berna is nou stil boos. “Bly sit dan hier in jou afgeremde ou kamerjas, ek moet nou loop. Kan ek net jou telefoon gebruik, asseblief?”

      Julia antwoord nie eens nie. Toe Berna klaar gebel het en terugkom, sit Julia haar kamerjas en bestudeer, arms bak gehou voor haar lyf asof sy ’n diep put binnestaar. Sy beantwoord nie Berna se groet toe dié by die swierige voordeur uitstap en met verligting die son oor haar voel breek nie.

      Darem gelukkig dat ek die duplikaatsleutel van die woonstel by my gehou het, dink Berna toe sy oopsluit. Dis kantoortyd, en Annalien sal nie hier wees nie. Sy het ook nie weer vir Annalien van Julia se huis af gebel nie. Die gesprek van eergisteraand is nog te verwarrend vars in haar geheue.

      Indien sy verwag het dat die woonstel die een of ander geheim aan haar sal openbaar, het sy dit egter mis. Alles staan op hulle gewone plekke, die bekende meubeltjies en ornamente. Dinge waarmee daar nog ’n plan gemaak sal moet word. Iewers stoor, dalk by die Jouberts. Hulle het genoeg ruimte. As Annalien sal toesien dat dit gelaai word. Wat uit Annalien se kleiner woonstel hiernatoe oorgebring is, pas moeiteloos tussen Berna se besittings in.

      Dalk moet sy hoor of Annalien haar nie ’n aanbod wil maak en alles net so oorneem nie. Sy wens egter sy kon die handige yskassie op Rensdal kry. Toe sy die yskas oopmaak, tref dit haar dat dit leeg is. Nie eens botter of melk, niks nie. Dis egter nie afgeskakel nie. Die liggie brand en na ’n tydjie begin die motor gons.

      Noudat sy met skerper blik kyk, kan Berna net een afleiding maak: Annalien bly nie in hierdie woonstel nie. Tog was sy eergisteraand hier om die foon te beantwoord. Maar, ofskoon die geiser aan is, is daar nie handdoeke of seep in die badkamer, geen tydskrif of gebruiksartikel wat rondlê nie, en dit terwyl Annalien eintlik maar ’n argelose mens is. Berna vroetel met haar wysvinger in die grond van die potplante en stel vas dat dit nie verdroog is nie.

      Onbegryplik en onverstaanbaar. ’n Draai by Annalien se ou woonstel, een verdieping hoër op, bevestig dat daar ’n nuwe huurder is wat glad nie weet wie Annalien is nie en wat met ’n opperste geselshonger vir Berna probeer vashou. Indien die ou dame kon, sou sy haar gewillig verander het na die gesoekte persoon ter wille van die voortgesette menslike aanraking.

      Met ’n soort grimmige vasbeslotenheid bel Berna die kantoor en vra om na Annalien deurgeskakel te word. Nie lank nie, of Annalien se “Hallo” klink in haar oor. Hierdie keer probeer Annalien uit die staanspoor wakker en meelewend klink, maar dis duidelik dat sy geskrik het toe sy hoor waar Berna is.

      “Luister, Annalien, bly jy ooit in hierdie woonstel van my?” vra Berna onomwonde. “Kyk, ek gee glad nie om nie, dis om ’t ewe, ek moet dit tog betaal tot die einde van hierdie maand toe. Maar jy gaan dan mos in my plek huur, of hoe?”

      “Nie meer nie,” sê Annalien vaag. “Ek was van plan om jou te laat weet.”

      “Jy het eergister met my gepraat, en jy sê niks? En jy het dan hoe lank gesukkel om so ’n groot noordewoonstel in hierdie selfde blok te kry.”

      “Snaaks, ek wil nie meer daar bly nie. Dalk omdat jy en die kinders weg is. Ek maak net elke middag ’n draai daar om na die plante en alles te kyk.”

      “Van waar af? Daar is dan ’n nuwe huurder in jou woonstel.”

      “Ek sal jou laat weet sodra ek sekerheid oor my nuwe adres het.”

      “Maar ek sien jou vanaand, dan gesels ons. Ek slaap hier.”

      “Ek weet nie of ek vanaand by die woonstel sal uitkom nie. Regtig, ek weet nie.”

      “Sal uitkom nie, of wil uitkom nie?” vervies Berna haar. “Jy móét hier uitkom, Annalien.” Anders is ek in ’n penarie, besef sy. Alleen met Roux en sy kind in die woonstel. Hy sal mos nooit glo dat sy hom met suiwer bedoelings genooi het nie. Sy was immers doodseker dat Annalien ook hier sal wees.

      Sy sal werklik haar pinkie gee om te weet wat met Annalien aangaan. Het iemand by die kantoor kwaad gestook, denkbeeldige skinderstories oorvertel, of iets in dier voege? Het Hartogh dalk ’n eie storie oor haar weggaan versin en versprei?

      Annalien is lank stil aan die ander kant.

      “Annalien? Wat makeer, jong? Moet ek kantoor toe kom?” СКАЧАТЬ