Louisa du Toit Omnibus 8. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sag; bokhaar, stel sy vas toe sy daaraan voel, en dit ruik na linnekas en sigaretrook. Syne, besef sy toe hy ’n ent buite die dorp ’n sigaret uit die pakkie haal en omkyk om te sien of sy wakker is.

      “Jy kan maar,” gee sy toestemming. Daar is ’n loom gevoel in haar, asof niks werklik saak maak nie, asof sy nie op pad is na haar enigste moeder se begrafnis nie. Dat hy ’n roker is, en die een kan wees wat in haar donker kamer gestaan het terwyl die kinders slaap, kan later ontleed word, nie nou nie.

      Dis ’n gevoel van ontspanning soos wat sy lank laas geken het. Daar is immers iemand anders agter die stuur, iemand wat bekwaam is om haar veilig te bring waar sy moet wees. Dis dit wat haar laat besluit, week en byna tranerig: sy wil weer trou. Sy is jonk en sy het ’n behoefte aan liefde en beskerming. Sy moet haar nie so toesluit vir attensies nie. Sy moet haar oë oophou, en haar gemoed.

      Vir wie, is vir haar nie mooi duidelik nie. Sy moet net wag, wag en geduldig wees, en intussen doen wat haar hand vind om te doen. Onverwags dink sy daaraan dat sy ten minste vir Johan Jonker moes vertel het van haar ma se dood en dat sy weggaan vir die begrafnis. Hy weet natuurlik nie, anders sou hy haar dadelik besoek het. Hy sal haar verkwalik. Maar alles het so dol gegaan.

      Dalk sou hy haar weggebring het Tierhoek toe as sy hom gevra het. Vir seker sou hy geïnteresseerd gewees het in die dorpie se naam, en die geskiedenis probeer uitpluis het. Of sou hy bang gewees het vir wat die mense kan sê?

      ’n Tikkie meegevoel met die onbekende Riana flits deur Berna terwyl sy lê en kyk na Roux se profiel in die dowwe lig van die paneelbord. Hy het net een sigaret gerook; gelukkig is hy dus nie ’n kettingroker nie.

      Buite begin die dag roosgrys verkleur.

      8

      Roux se dogtertjie lyk so gesond soos ’n vis in die water toe hulle haar sowat ’n uur later oplaai. Die familie by wie sy grootword moet skatryk wees, te oordeel na die indrukwekkende hek wat soos ’n poort die weg na die opstal toe aandui.

      Hy het vir my gejok, besluit Berna toe die dogtertjie, fraai soos ’n pop aangetrek, saam met haar pleegmoeder na buite kom en skugter haar armpies om haar pa se nek sit. Die kind makeer niks wat die oog kan waarneem nie. Wou hy my werklik net aan ’n geleentheid help, tob Berna, en het hy onder die voorwendsel van ’n denkbeeldige siekte ’n onnodige rit aangepak?

      Sy word voorgestel en Roux weier die aanbod om ontbyt te nuttig, gee net die koffiefles om weer volgemaak te word. Die daaropvolgende gesprek tussen Roux en Mynie Rode oortuig vir Berna dat sy verkeerd geoordeel het. Die kind het wel ’n verborge ongesteldheid.

      “Wanneer laas het sy die aanval gehad?” vra Roux gedemp sodat Bambie nie kan hoor nie.

      “Nou die aand, terwyl die bure hier gekuier het. Sy en hulle dogtertjie, haar beste maatjie, was aan ’t speel toe sy weer kom kla van die pyn in haar regtersy. Sy het later so lê en krul op die bed dat ’n knoop van haar rokkie afgeskiet het.”

      “En dan weier jy nog dat ek haar na ’n kinderarts toe neem,” sê Roux. Dis duidelik dat daar onderliggende spanning is. Wat anders verwag hy dan ook as hy nie self sy kind opvoed nie? Sy eie skuld. Daar sit sy ouers naby hom, verlangend na hulle kleinkind, begerig en bekwaam om haar vir hom op te pas en te help grootmaak, al trou hy met wie ook al. Die kind sou fisiek en andersins binne sy bereik wees.

      “Roux, ek sou haar al self gevat het as ek oortuig was dat sy iets makeer,” protesteer Mynie in haar welluidende brystem terwyl hulle almal in die kombuis verkeer waar sy vars koffie maak. “Maar ons dokter is nie onnosel nie. Hy is bekend vir sy raak diagnoses, en hy reken dis alles bloot sielkundig. ’n Manier om aandag te kry.”

      “En ek sê dis bog,” weerlê Roux. “As ’n kind op haar lekkerste aan ’t speel is met haar beste maatjie en sy kry onverwags ’n pynaanval, is dit nie sielkundig nie. Hoor nou wat ek vir jou sê.”

      “Ag toe, ou slimme,” probeer Mynie die erns maar met ligtheid besweer, “ek het al drie kinders grootgemaak. Hulle kan wonderlike streke uithaal, glo my, en dit self ook glo.” Dan kyk sy reguit na Berna. “Vergewe dat ek vra, maar is jy die nuutste belangstelling? Laas was dit glo nog daardie onderwyseressie wat toe kunstenares geword het en vir Rensdal uit sy onkunde probeer ophef.”

      “Nee, o nee, ek ry maar net saam met Roux omdat my kar stukkend is en ek dringend by my ma se begrafnis moet uitkom.”

      “Jammer om te hoor. Onsensitief van my.”

      “Buitendien,” sê Berna betekenisvol en asof Roux nie lyflik langs hulle staan nie, “een blik in sy onweersgesig behoort jou te oortuig dat hy net so min soos ek van die raaiskoot hou.”

      “Skei uit,” sê Roux, “en kry klaar met die koffie, dat ons kan ry. Ek wil nie laat vir die afspraak wees nie. En, nig Mynie, ek dink dis hoog tyd dat julle almal julle monde van Nerida af begin hou. Julle wat so maklik oordeel, hoe goed ken julle haar eintlik? Net omdat sy nie presies is soos wat julle wil hê sy moet wees nie … Sy is eintlik ’n baie afhanklike en onseker entjie mens. Sy het seerkrye waarvan die wêreld nie weet nie.”

      “En jy help haar om haarself te vind?” snip Mynie. “Nee kyk, my ou neef, ek glo mos nie daaraan dat man en vrou daar moet wees vir mekaar se selfbevestiging nie. As iemand nie sy eie mens kan wees nie, verdien hy nie ’n maat nie.”

      Roux trek net sy lippe stywer, duidelik nie begerig om die dreigende rusie te laat ontwikkel nie. “Sê groete vir Cas. Is hy al op die lande?”

      “Ja, Cas glo mos hy moet voor al sy werksmense op die been wees; hy is douvoordag al uit. Waar slaap jy en Bambie vanaand?”

      “Sommer in ’n hotel. Ek weet nog nie hoe ons bewegings sal wees en wanneer ons terugkom nie, dit hang af van Berna se ma se begrafnis op Tierhoek.”

      “Bambie kan vanaand saam met my in my woonstel slaap,” bied Berna aan. “Ek huur nog daar tot die einde van hierdie maand. Eintlik kan jy ook maar daar slaap, Roux. Dit sal heel veilig en fatsoenlik wees, my vriendin Annalien bewoon dit op die oomblik.”

      “Dankie, ons sal sien,” sê hy bloot. Maar Berna wou haar tog verbeel dat daar ’n glimming van dankbaarheid in sy oë kom. Dalk sien hy op teen die onpersoonlikheid of die onnodige uitgawe van ’n hotelverblyf.

      “Sit jy maar van hier af voor,” los hy haar probleem op toe hulle motor se kant toe staan. “Bambie kan nou weer agter lê en slaap. Soos ek haar ken, was sy so opgewonde dat sy vroeg al op is. Reg, ounooi?” Liefderik druk hy haar teen hom vas en sy reageer deur hom terug te druk, asof hulle mekaar nou weer begin ontdek.

      “Dis maar ’n kwaai ding om van jou kind af te sien,” sê Roux toe hulle weer goed op pad is en Bambie inderdaad onder die bokhaarkombers aan die slaap geraak het.

      “Hoekom het jy dan?” vra Berna reguit. “Sy kon op Rensdal gebly het, by jou ma. Jy sien liewers af van jou kind as van jou familievete, lyk dit vir my.”

      Sy verwag ’n afjak, maar kry dit nogal nie. Hy glimlag net suur. “As jy alles weet, kan jy praat,” sê hy kort.

      “Nee, ek hoef nie alles te weet nie. Daar is niks wat so onvergeeflik is dat dit jou jou kind hoef te kos nie.”

      “Hoeveel weet jy van my ma en stiefpa af? Goed, ek noem hom maar my stiefpa, maar ek dink eerder aan hom as my skoonpa. Ek verkies dit so.”

      “Ek weet dat jou vrou sy dogter was, СКАЧАТЬ