Louisa du Toit Omnibus 8. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Dit gaan my nie aan nie,” sê Berna, innerlik wel siek van ontsteltenis oor sy woorde wat haar tog diep skok.

      “O, dit gaan jou nie aan nie? Maar oor my en Nerida, wat ’n fatsoenlike verhouding het, word die monde gerek. Maar daar sit hulle twee, Dawie en Lammie de Vries, wat die hele Rensdal aan die brand gehad het met hulle agteraf vryery, en dit gaan niemand aan nie.”

      “As dit waar is, dan het Rensdal hulle vergewe. Ek kan agterkom dat hulle met respek behandel word. Hoekom sal jy dan nie vergewe nie?”

      “Hoekom? Ek sal jou sê hoekom. Omdat my vrou nog kon gelewe het. Sy was op pad na haar ouers se plaas toe sy verongeluk het. Sy het haar ma gaan versorg, en by haar pa gaan pleit om sy skelm vryery te los. My ma het daardie tyd in die tuishuis op die dorp ingetrek, en daar het die twee duifies mekaar ontmoet.”

      “Dat jou vrou verongeluk het … dit kan met enigeen gebeur.”

      “Sy was ’n goeie bestuurder, maar sy was daardie dag te ontsteld om te ry, te betraand. Ek lê haar dood voor die deur van my ma en van Dawie de Vries.”

      Die tuishuis wat nou Koskas heet … g’n wonder Roux kom nie graag daar nie, dink Berna met ’n gevoel van oorweldigende droefheid.

      “Sy vrou was ook kwalik onder die grond, toe trou die twee,” vervolg Roux grimmig. “Gelukkig het hulle stemmig en stil voor die landdros getrou. Want as ek in die kerk moes wees, sou ek dalk opvlieg en beswaar maak … sê dat hulle my vrou en my dogtertjie se moeder vermoor het.”

      ’n Rukkie lank is daar net die geluid van die suisende motorwiele op die teer. Die son het nou reeds hoog begin opskuiwe, en daar is ’n vars blinkerigheid oor die veld wat die swaar atmosfeer in die motor loënstraf. “Nou lewe Lammie le Roux en Dawie de Vries ewe gelukkig saam. Wie sê dat feëverhale nie meer plaasvind nie?”

      “Hoekom het jy dit vir my vertel?” vra Berna. “Grief dit jou dat ek met hulle klaarkom, dat ek by hulle bly, dat ek vriende in hulle vind, ouers eintlik? Wat ek nooit juis gehad het nie, en nou glad nie meer nie? Wat weet jy van mý lewenstragiek, en hoekom probeer jy my verhinder om daarvan weg te kom?” Sy stuif so op dat sy hom op hierdie oomblik behoorlik haat. Oor wat hy haar vertel het, ja. Omdat hy een van haar min vashouplekke vernietig het; omdat hy dit vir haar swaar maak om terug te gaan na daardie huis in Langstraat in Rensdal.

      “Ek het niks probeer vernietig wat nie al klaar vernietig is nie,” sê Roux met strak lippe. Hy het ’n mooi profiel, sterk. Hy is ’n baie aantreklike man. Maar hard en onbuigsaam. As Nerida Nel hom sag kan maak, kan sy hom maar kry. Met liefde en met grote komplimente.

      “Wat wou jy dan doen?” eis sy. “My teen hulle opstook?”

      “Opstook? Hoekom sou ek jou wou opstook? Kom dit nie dalk by jou op dat ek doodgewoon iemand soek aan wie ek daardie stuk pyn kan meedeel nie? Omdat dit so lank al in my is dat dit my gestel vergiftig?”

      “Ek is so jammer om dit te sê, maar jy het die verkeerde een gekies. Ek beskou myself as ’n lojale mens. Jou skoonpa of stiefpa of wat hy ook al van jou is, het my so te sê op die straat opgetel, op ’n dag toe ek totaal moedverlore en alleen was. Hulle het my in die huis gevat soos ’n weggooikat. Jammer as dit dramaties klink, maar dis die waarheid. Wat kan ek of jy baat as ek hulle begin veroordeel oor dinge wat verby en versoen is?”

      “Maar is dit?” hou hy vol. “Verby, ja, maar ver van versoen af.”

      “Dis net in jou hart wat dit nie versoen is nie. Laat die gras daaroor groei.”

      “Nou kry ek nog ’n preek ook,” mompel hy. “Gedink jy en die doompie is te veel ingeklits. Ek hoor dan glad jy kuier vir hom by die pastorie.”

      “Ek wie rek nou sy mond oor ’n vriendskap wat werklik fatsoenlik en platonies is? Terloops, ek soek nog my skoen, asseblief.”

      “Watter een? Ek sal tussen die versameling optelskoene onder in my kas moet kyk. Of almal vir jou kom aanpas. Dit raak al hoe meer ’n Aspoester-storie.” Dan leun hy skuins oor haar en maak die paneelkissie oop. Hy haal ’n gevulde bruinkardoes uit en gooi dit argeloos in haar skoot. “Hierso.”

      Sy oorweeg eers om dit te ignoreer, of terug te plaas, of by haar voete neer te gooi. Maar ordentlikheid noop haar tog om die papier los te wikkel. Dis inderdaad haar skoen, uitgevoer met sneespapier en gevul met sjokolade, die goeie soort wat jy per gewig by eenkant toonbanke in supermarkte koop, elkeen apart en veelkleurig toegedraai. Om te keer dat dit uitval, is daar kleefplastiek om die hele skoen.

      Sy kan nie anders as om suur te glimlag nie. “Dankie vir die rente,” sê sy.

      Berna vra vir Roux om haar by die Jouberts af te laai. Sy sal op eie stoom by haar woonstel uitkom, waar hy en Bambie teen die aand se kant by haar sal aansluit. Môre sal hulle dan Tierhoek toe vertrek. Sy sal maar vandag reeds telefonies met die begrafnisondernemer daar skakel om te hoor hoe ver die reëlings gevorder het.

      Sy lui die voordeurklok en wag lank, sonder dat daar enige beweging van binne die deftige huis kom. Ook by die skuifdeur is sy onsuksesvol. Is sy dalk voor dooimansdeur? Sy wou juis nie ’n vaste afspraak maak nie. Hoe sal sy nou by ’n telefoonhokkie uitkom om ’n huurmotor te bel? En wat sal sy die hele dag met haarself aanvang? Dis nou eers elfuur. Sy het geen behoefte daaraan om by die kantoor ’n draai te maak of om in die stad te gaan ronddwaal of inkopies te doen nie. Op ’n tyd het sy niks meer begeer nie as om, vry van werk en kleingoed, ’n dag lank te ontsnap na die naamlose miernes van die stadsbestaan. Nou is dit egter asof haar hele waardestelsel verander het. Sy dink nie aan dinge nie, maar aan mense: aan haar ma, aan Roux en Nerida, Dawie en Lammie, aan die vrouelede van die nuut gestigte koöperasie, aan Johan Jonker.

      Veral aan hom. Het sy hom in die verleentheid gestel met daardie besoek as selfs Roux daarvan weet? Johan het dus heeltemal reg gehad toe hy so ongemaklik rondgetrap en nagelaat het om haar vir tee te nooi. En sal hy haar kwalik neem omdat sy hom nie van haar ma se dood verwittig het nie?

      Sy is op die punt om weg te draai, nadat sy weer ’n keer tevergeefs die klokkie gedruk het van die voordeur wat ietwat oordadig versier is met houtsneewerk vol krulle en blomme, toe sy agterkom dat daar darem lewe in die huis is.

      Voetstappe, ietwat slepend, ’n geringe stilte soos wat die persoon deur die loergaatjie kyk, dan die gesoek na die sleutel, die lompe invroetel daarvan in die sleutelgat, die langsame draai, die oopkraak van die deur.

      Teen hierdie tyd is Berna dodelik nuuskierig oor wie dit kan wees. ’n Nuwe huishulp, dalk aan die ouerige kant? Dan sal dit ’n wonder wees dat “Djoelia Djoubêr” haar toelaat om die voordeur oop te maak. En waar sou Julia self wees? Uit, waarskynlik, op een van haar sosiale uitstappies. Die moontlikheid bied vir Berna amper ’n gevoel van verligting, groter as die wete dat sy toegang tot ’n telefoon sal hê.

      Maar dis Julia self wat voor haar staan. Wel, dis Julia se gestalte en gelaatstrekke, maar die wese is dié van iemand anders; van ’n verslonste, uitgesakte vrou langs die paaie van die lewe. Weg is die stywe, onvanpas jeugdige klere. Die kamerjas is vol pluisies. Julia het nooit voorheen in ’n kamerjas verskyn nie, nadat sy eenkeer glo gelees het ’n ware lady word nooit in dié kledingstuk gesien nie.

      Die hare, gewoonlik so helder gekleur en opsigtelik in ’n salon versorg, hang nou slierterig teen haar slape, die wortels grys uitgegroei. Haar vel sonder grimering is suf, sodat die vergrote porieë duidelik sigbaar is. Die blik wat sy Berna toewerp, is vol agterdog.

      “O, dis jy. Kom maar СКАЧАТЬ