Ena Murray Keur 2. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ doktor Zelia Meyer altyd byderhand om die tydjie interessant te hou.”

      “Liewe hemel! Waarmee sal jy nog vorendag kom? Ek begin regtig dink jy is nie meer heeltemal normaal nie, my vrou.”

      “Miskien is ek nie.” Sy swyg ’n oomblik. Louw is seker reg. Geen normale mens kan nog iemand liefhê wat haar so verneder het nie, wat sulke dinge doen soos wat Louw gedoen het nie. Ja, sy moet mal wees! “Maar dit het niks met die feit te doen dat dokter Inaki baie ernstig is en sy waarskuwing bedoel het nie. Dis nou vir jou om te besluit wat om daarmee te doen.”

      “Ja, en ek sal jou sommer dadelik sê wat ek daarmee gaan doen. Jy kan vir jou dokter Inaki sê ek sê hy kan met sy dreigemente en al na sy aku-aku toe vlieg! En ek het vir hom ook ’n waarskuwing. Sê vir hom as ek hom weer naby jou vang, foeter ek hom totdat daar nie ’n heel plek aan sy liggaam is nie – en ek is óók ernstig!”

      “Louw!”

      “Ja! En vir jou, dametjie, het ek ook ’n waarskuwing.” Hy druk sy wysvinger byna teen haar neus se punt. “Jy sorg dat Inaki na my waarskuwing luister, want nadat ek hom gefoeter het, sal ek met jou kom afreken. Jy lei my nou al lank genoeg rond asof ek ’n mak aap is. My vrou het nie nodig om elders te gaan soek nie. Ek is mans genoeg om haar gelukkig en tevrede te hou.”

      Die soveelste keer ruk Pauli se asem in haar keel vas.

      “Jy … jy sal nie aan my raak nie!”

      “Nie? En wie gaan my keer? Inaki?”

      Sy staar verstom na hom op, skud haar kop heen en weer in verdwasing. Daar is niks wat sy sedert gisternag meer begeer as om Louw se vrou te wees nie, maar … nie op dáárdie manier nie, nie solank sy hom moet deel nie en nie solank hy haar neem net om sy gesag of woede uit te stort nie.

      Meteens is die geproes van ’n perd en dan die geluid van perdepote hoorbaar. Met ’n onheilspellende lig in sy oë swaai Louw in sy spore om en is met een tree buite. Hy staar die verdwynende ruiter agterna …

      Dan kom Zelia ongeërg uit die rigting van haar eie tent gestap en Louw kyk haar skerp aan, maar ontspan toe sy onskuldig en reguit in sy oë opkyk.

      “Dokter Inaki was hier.”

      “So sien ek. Wat wou hy gehad het?”

      “O, hy … e … nie juis iets besonders nie. So terloops verneem of ons vordering maak en toe gery.”

      “Ek verstaan.” Sy gesig is soos graniet en hy stap blindelings weg.

      Zelia aarsel. Dan volg sy hom stadig, gaan sit langs hom op die platform van ’n moai. Dit lyk asof hy glad nie van haar bewus is nie. Dis eers toe sy huiwerig begin praat dat hy sy blik wegskeur van die niks waarna hy gestaar het.

      “Louw, ek wil my nie inmeng nie. Jou … e … huweliksake was nog altyd net joune, maar … as ’n goeie vriendin en iemand wat die wêreld se respek vir jou het …” Sy kyk hom onseker aan. “Moet ek liewer stilbly?”

      “Nee, gaan voort. Wat wil jy sê?”

      “Pauli se optrede vanoggend aan die ontbyttafel … Dis nie die eerste keer dat sy vreemd optree nie. Ek ken haar weliswaar nie goed nie, maar sy tree tog sedert ons op die eiland aangekom het, vreemd op. Of … of verbeel ek my dit?”

      Sy lippe vorm weer ’n strak lyn, sy blik dwaal na die kamp en bly dan op ’n tent rus.

      “Nee, jy het heeltemal gelyk. Ek moes haar dwing om saam te kom.”

      “Maar hoekom het jy? Toemaar, jy hoef nie te antwoord nie. Maar jy moet tog geweet het dat sy haar sou verveel. Sy het niks waarmee sy haar kan besig hou nie, en dis miskien juis daarom dat sy … e … dink …”

      “Dat die son uit dokter Inaki straal?” vul hy self met ’n bitter grynslag aan.

      “Ja, as jy dit so wil stel. Ek … het nie geweet jy het dit reeds agtergekom nie. Ek het maar net gedink om jou te waarsku dat dinge nie so onpersoonlik tussen hulle is nie, maar as jy dit reeds weet … Ek is jammer ek het my ingemeng, Louw.”

      “Nee, jy het maar net bevestig wat ek lankal vermoed. As jý dit ook al opgemerk het, is dit nie net verbeelding aan my kant soos ek soms dink nie. Het jy … het jy hulle al saam gesien?”

      “Ja … dikwels al. ’n Paar keer sonder dat hulle van my bewus was.”

      “Ja?”

      Sy lyk nou regtig bekommerd en selfbewus en selfs spyt dat sy die onderwerp aangeroer het.

      “Asseblief, Louw, moenie van my verwag om te antwoord nie. Ek … ek is nie ’n mens vir stories aandra nie. Jy …”

      “Ja, ek weet, maar …” Hy sug. Dit gaan teen sy grein om sy vrou met Zelia te bespreek. Maar op stuk van sake is hy ’n mens. Hy draai sy kop vinnig weg. Eintlik is dit nie vir Zelia nodig om iets meer te sê nie. Haar openlike onwilligheid om te praat, vertel hom genoeg en hy bal sy vuiste.

      “Goed. Ons laat dit daar.”

      Sy stem en gesig vertel haar die gesprek is afgehandel, maar Zelia het nog nie alles gesê wat sy wou nie. Sy weet dat haar woorde vandag op ryp teelaarde val. Die saadjie wat sy wil saai, moet nou gesaai word.

      “Louw … hoekom laat jy haar nie liewer gaan nie?”

      Sy kop swaai na haar terug, en sy oë skiet vuur.

      “Bedoel jy ek moet my vrou op ’n skinkbord vir Inaki gee, vir ’n skelm hier op die uithoek van die aardbol?”

      “Nee, natuurlik nie. Maar hoekom skei jy Pauli nie wanneer ons weer terug is nie? Louw, jou huwelik was ’n fout en jy weet dit. Dis net jou trots wat jou daarmee laat voortgaan. Dis menslik om ’n fout te begaan, maar dis absoluut dwaas om met ’n fout te wil saamleef. Jy, ’n briljante wetenskaplike, wil die res van jou lewe ’n vrou met jou saamsleep wat net skande oor jou bring.”

      “Jy praat van my vrou, Zelia!”

      “Ja, ek praat van haar!” Sy bedwing met moeite haar humeur. “Ek is jammer. Ek het seker nie die reg om hierdie dinge te sê nie, maar as ek daaraan dink dat ’n man soos jy deur ’n vrou verneder word …”

      Haar oë flits vurig na hom. “Besef jy dat Pauli hierdie hele ekspedisie gaan verongeluk? Wat dink jy sal gebeur as jy en Inaki openlik slaags raak? Hy is en bly die leier van hierdie mense. Hy is een van hulle. Ons sal nie ’n enkele ana te siene kry as hy en sy mense teen ons draai nie. En dis presies wat reeds gebeur! Ons sit al ’n maand hier en het nog nie ’n tree gevorder nie. En as ons dan met leë hande moet terugkeer – al die geld wat die borge aan hierdie ekspedisie geskenk het, vermors – en dan nog moet gaan erken dat dit ’n volslae mislukking was omdat professor Louw Hattingh se vrou ’n verhouding met ’n eilandbewoner aangeknoop het … Hemel, Louw, gebruik jou verstand! Besef jy dat sy jou kan breek? Watter groep dink jy sal ooit weer droom om jou by hul ekspedisie in te sluit, veral as jy haar weer gaan saamsleep? Het jy al daaraan gedink wat alles agter jou rug aangegaan het terwyl jy maande lank weg was? As sy onder jou neus so … so te kere kan gaan, wat dink jy doen sy tuis wanneer jy nie daar is nie?”

      “Bly stil, Zelia, ek wil nie ’n enkele woord verder hoor nie!”

      “Omdat СКАЧАТЬ