Ena Murray Keur 2. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dit háár man was vir wie die Polinesiese meisie so openlik uitnodigend gedans het. Sy het beledig gevoel.

      Maar gisteraand … toe sy op die bed neerval, was dit soos ’n fisieke pyn binne-in haar. Nee, meer nog. Dit het soos ’n hoogoond in haar gesmeul – ’n blinde, allesoorheersende jaloesie wat haar deur die lang nagure gemartel en gefolter het totdat sy dit wou uitskreeu! Dit het haar magteloos en verslae en gefrustreer gelaat en ook … bevrees vir hierdie vreemde monster wat sy in haarself ontdek het. En tog kon sy niks daaraan doen nie. Soos ’n onstuitbare stroom het dit deur haar gevloei, deur die mure van haar hart en sinne gebars totdat sy kwalik die drang kon onderdruk om Louw se tent binne te storm en daardie … daardie Jesebel aan haar rooi hare daar uit te sleep, weg van haar man af, háár man … want hy ís haar man! Louw Hattingh is nog haar man en – skokkend, ongelooflik, maar waar – hy moet haar man bly!

      Sy beeld, soos hy daardie aand in die vuurlig gelyk het, het voor haar rondgedans en nou was dit nie net met nuwe oë wat sy na hom gekyk het nie, maar met jaloerse oë. Hy is hare. Die feit dat hy nog nooit werklik aan haar behoort het nie, maak nie meer verskil nie. Hy is wettig hare! En sy wil hom nie deel nie – nie met ’n Polinesiese Jesebel óf met die slim doktor Meyer nie!

      In haar verbeelding het sy daardie pragtige liggaam in Louw se arms gesien lê; gesien hoe sy vingers die rooi hare streel; hoe sy mond die oop lippe soek en vind; hoe die sagte, vol vroulike rondings teen sy sterk liggaam aandruk … en sy kon mal word daarvan! Want – en daarby kon sy nie verbykom nie – dis in groot mate haar skuld … Die een keer toe haar man toenadering gesoek het, het sy hom weggestamp asof sy ’n meisietjie was wat nie die feite van die lewe ken nie. Daarna … Louw het weliswaar nooit weer self toenadering gesoek nie, maar sy het hom ook nie die geringste aanmoediging gegee om dit te doen nie. Inteendeel, sy het hom om ’n egskeiding gevra!

      Kan ’n mens werklik só simpel, só sotlik, só blind wees? En nou is dit te laat! ’n Beeldskone meisie wat openlik getoon het dat sy bereid is om hom alles te gee wat ’n man maar kan verlang, is reeds by hom in die tent. En wanneer hierdie ekspedisie verby is en sy agtergelaat moet word, is Zelia daar om die oorskiet op te raap. Vir haar, sy vrou, het daar niks oorgebly nie!

      Dis te laat! Te laat! het ’n stem bly tart. Jy het te laat wakker geskrik uit jou verspotte, kinderagtige, maagdelike slaap. Dis te laat vir trane, het sy haarself vertel, terwyl die trane ongehinder gestroom het en sy die rou snikke in haar kussing gesmoor het.

      Jy het al die geleenthede in die wêreld gehad om Louw Hattingh vir jouself te wen, maar soos ’n onnosel kind het jy dit laat verbygaan sonder om ’n enkele vinger te lig. Te lank het jy jou blind gestaar teen professor Hattingh. Te laat het jy Louw, die man, ontdek.

      Sy vee moeg oor haar oë en begin teësinnig aanstap na die eettent. Sy sou veel liewer nie vanoggend wou gaan eet nie, maar as sy die tweede agtereenvolgende keer nie vir ete opdaag nie, sal dit beslis aandag trek en dit wil sy vermy.

      Nie eens die liewe professor Islinger mag weet dat Louw se vrou te laat wakker geskrik het nie. Sy sal sterf as sy begrip en jammerte in sy oë moet gewaar. Dit sal meer wees as wat sy kan verduur. Nog erger, hy kan dit dalk sy plig ag om met Louw daaroor te praat!

      En veral Zelia mag niks agterkom nie. Want Pauli weet iets sal in haar losbreek as sy vanoggend ’n betekenisvolle, smalende glimlag om die doktor se lippe sien. As Zelia moet toon dat sy haar daarin verlekker dat ’n ongeslypte, ongeletterde eilandmeisie haar by haar man uitgesit het … Sy sal haar selfbeheersing heeltemal verloor.

      Daarom vermy Pauli almal se oë toe sy stil en met ’n dowwe môregroet haar plek langs Louw by die tafel inneem. Al drie kyk ’n oomblik langer as gewoonlik na die merkbaar bleek gesiggie.

      Dis professor Islinger wat die ys breek en onskuldig vra: “Wat makeer, Pauli? Jy lyk nie so gesond vanmôre nie. Voel jy siek?”

      Sy dwing haar blik op na hom, intens bewus daarvan dat die ander twee se oë weer in haar rigting draai. Sy probeer dapper ’n glimlaggie optower.

      “O, nee, dankie. Net ’n ligte hoofpyn. Ek … ek het nie so goed geslaap nie.”

      “Maar voel jy siek? Is jou voorkop nie wa- …?” Louw se hand is halfpad opgelig toe sy terugtrek asof dit ’n slang is wat haar wil pik. Die blou oë blits na hom op. Sy kan nie verduur dat hy haar met ’n vingerpunt moet aanraak nie!

      “Los my! Ek sê mos ek makeer niks nie!”

      Sy hand val terug en die onheilspellende frons skiet terug na sy wenkbroue. Sy kan sien hoe sy oë al killer word. ’n Lang ruk gluur hulle mekaar aan. Dan, met ’n skaars gedempte snik, spring sy op en hardloop die tent uit. Louw sit ook dadelik sy mes neer en met ’n baie kortaf verskoning volg hy op haar hakke.

      Pauli het net die tentklap laat val, toe dit weer oopgeruk word. Die volgende oomblik draai sterk hande haar om en die gesig wat oor hare troon, is soos ’n masker.

      “Los my! Haal jou hande …”

      “Wat de duiwel gaan deesdae met jou aan? Pauli, wat is dit met jou? Ek is sat van hierdie kinderagtigheid …”

      “O! Kinderagtigheid! Is dit nie jý wat kinderagtig is om op ’n skynhuwelik tussen ons twee aan te dring, terwyl jy … jy …”

      “Terwyl ek wat? Toe! Praat! Praat nou in hemelsnaam! Terwyl ek wat?”

      “Terwyl jy van jou kant af niks doen om …” Sy sluk haar woorde terug en probeer uit sy greep loskom. “O, los dit! Loop hier uit! Loop liewer voordat …”

      “Ek is nie van plan om ’n tree te versit voordat ek weet wat met jou aan die gang is nie, verstaan jy? Ons kan hier staan totdat die son sak en weer opkom, wat my betref! Pauli, ek is nie jou speelding nie. Ek waarsku jou. As jy dink jy kan my rond en bont stamp, begaan jy ’n groot fout. Nou … wat is dit?”

      “Ek jóú rond en bont stamp! Moenie dat ek lag nie! Dis ek … ék wat rond en bont gestamp word deur ’n … ’n barbaar soos jy. Ja, dis wat jy is. Kastig so geleerd, so opgevoed, so ’n groot wetenskaplike! Jy lewe mos net vir jou werk, maar die eerste … eerste … goedkoop slet wat haar op ’n skinkbord vir jou aanbied, gryp jy met albei hande en dit terwyl jy ’n getroude man is! Ek is die speelding – nie jy nie!”

      Hy staar haar ongelowig aan. Ook sy stem klink verslae, asof hy nie sy eie ore kan glo nie.

      “Wat … het jy gesê? Pauli, wat sê jy daar? Sal jy asseblief herhaal wat jy so pas gesê het, Pauli!”

      “Jy … jy het gehoor …”

      Die eerste keer in haar lewe is Pauli bang vir Louw Hattingh. Sy staar gefassineer na die wit kring om sy mond.

      “Ek sê jy moet dit herhaal. Herhaal dit!” bulder hy dit meteens so hard uit dat sy ruk van die skrik. Toe sy hom net wesenloos aanstaar, word sy hardhandig nader geruk en kan sy die ontstelde deining van sy bors teen haar voel. “Soek jy ’n maat, Pauli?”

      Sy ruk haar asem in, en nou is dit haar beurt om verbyster te staar.

      “Wat … wat bedoel jy?”

      Sy lippe is vasberade, sy blik skroei genadeloos op haar.

      “Is dit omdat jy self agter die deur staan dat jy my ook nou wil brandmerk?”

      “Louw … Louw, waarvan praat jy?”

      “Van СКАЧАТЬ