Ena Murray Keur 2. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kampbedjie neer … en dis asof sy in ’n bodemlose put van ellende en hartseer wegsink.

      In die tent, onbewus daarvan dat nog ’n paar ore gespits na hul fluistergesprek luister, is Louw weer aan die woord, hoewel hy ietwat van ’n gek voel om in stikke duisternis met sy gas te praat.

      “Goed, Analola, ek het klaar gepraat. Dis nou jóú beurt. Jy weet nou wat ek verlang. Dink daaroor na. Waaroor wou jy gepraat het?”

      Haar stem kom gedemp en gespanne deur die donkerte na hom. “Ek wou jou vra om my saam met jou te neem wanneer jy die dag hier weggaan. Asseblief! Neem my net saam! Ek kan nie langer hier bly nie! Ek sal mal word! Ek sal enigiets vir jou doen. Ek sal jou vahine wees. Ek is ’n goeie vahine. Ek sal vir jou werk … enigiets doen wat jy sê …”

      “Maar ek het reeds ’n vrou, Analola,” sê Louw vinnig. Hy het vooraf geweet hy moet komplikasies verwag, maar … haar saamneem wanneer hulle vertrek! Hy glimlag grimmig in die donkerte. Professor Islinger sal ’n hartaanval kry en aan wat Pauli sal kwytraak, wil hy liewer nie dink nie! Maar dan … wat sal dit haar skeel? Sy kan nie wag om ’n egskeiding te kry nie.

      “Dit maak nie saak nie. Jy hoef my nie ook vir ’n vrou te vat nie. Ek sal net jou spesiale vahine wees. Ek … ek is mos mooi vir jou, is ek nie?”

      Hy voel meteens die syagtige lang hare teen sy kaal boarm skuur. Louw skuif ongemerk ’n bietjie verder weg. Weer moet hy onthou dat hy hier met ’n ras te doen het wat baie eeue lank reeds volgens instink leef – gehoorsaam aan die primitiewe drange! Seks is so natuurlik vir hulle soos die kos wat hulle eet of soos dit vir die ma is om haar suigeling te voed. Dis deel van hul daaglikse bestaan. Daar is geen komplekse, geen inhibisies nie. Sy wil weggaan van die eiland na die groter wêreld anderkant die waterkim, en haar liggaam is die enigste betaalmiddel wat sy het. En sy sal met vreugde betaal, dit weet Louw ook. Dit sal nie bloot net vergoeding vir ’n guns wees nie.

      Hy antwoord versigtig, want onder geen omstandighede wil hy hierdie meisie te na kom nie. Sy is die enigste hoop vir hierdie ekspedisie.

      “Analola, maar het jy al daaraan gedink … wat as ons anderkant kom? Wat dan? Waarheen sal jy gaan? Wat sal van jou word?”

      “Maar ek bly by jou, natuurlik. Ek sal nooit van jou af weggaan nie. Ek sal by jou bly totdat ek nie meer vreugde kan verskaf nie.”

      “O? En dan …?”

      Daar is eers ’n oomblik stilte. “Dan sal ek iemand anders soek. Wat is jou naam?”

      “Louw.”

      “Louw.” Sy spreek dit langsaam uit met ’n vreemde betowering en ook haar stem het meteens ’n intonasie wat die man laat besef dat hierdie gesprek in die donker nie te lank gerek moet word nie.

      “Jy sal met my tevrede wees, Louw. Jy sal nie spyt wees nie …”

      Hy is meteens intens bewus van haar nabyheid, van die intieme afsondering, en hy staan vinnig op. Hy kan hom amper verbeel dat hy die swart oë in die donker sien blink.

      “Daaraan twyfel ek nie, Analola. Maar werk voor plesier. Eers werk, dan … wat jy dit ook al wil noem. Ek het ten eerste hierheen gekom om te werk. Jy kan my help.” Hy aarsel en voel gemeen, maar hy is in ’n hoek gedryf en êrens móét hulle ’n begin maak. “Sodra ek klaar gewerk het, kan ons weer praat oor … die ander saak. Tot dan … dus, hoe gouer jy my help om my werk afgehandel te kry … asseblief, Analola!”

      Hy kan haar gespanne asemhaling hier dig voor hom hoor en hy kom agter dat sy ook opgestaan het.

      Eindelik praat sy weer. “As ek … as ek jou na ’n ana neem, sal jy my saamneem?”

      Weer swymel sy suwwe verstand soos hy dink. “Dit hang af wat ek in die ana kry.”

      “Maar ek sal jou na meer as een kan neem. Ek weet van ’n hele paar.”

      “Het jou familie dan meer as een ana gehad?”

      “Nee, maar ek weet van nog ander ook … ana waarvan die ander niks weet nie. Net ek en … net ek weet van hulle. Ek sal jou na hulle toe ook neem.”

      Hy sug, kies dan sy woorde uiters versigtig: “Analola, ek belowe ek sal jou met my saamneem as dit enigsins moontlik is. Ek kan nie iets belowe wat ek nie weet of dit in my vermoë is nie, maar … as ek enigsins kan, sal ek jou help. Goed?”

      “Ja, goed, net … Louw, niemand mag weet nie, niemand nie, verstaan jy? Niemand, niémand nie!” Haar stem is baie dringend.

      “Goed. Net ek sal weet. Maar hoe gaan ons maak dat niemand sien as ons na die ana gaan nie?”

      “Ek sal in die nag kom. Ek sal jou kom haal. Ons twee gaan alleen.”

      “Wanneer?”

      “Ek weet nie. Jy moet hier wees, in jou slaapplek, as ek kom.”

      “Maar sal jy die ana in die nag kry?”

      “Ja. Ek sal. Ek loop baie in die nag rond. Ek ken elke plek. Ek sal hulle kry.”

      “Goed. Dankie, Analola. Ek dink jy moet nou liewer gaan. Netnou sien iemand jou hier …”

      “Ja, ek gaan nou.”

      Hy voel in die donker na die tentklap, lig dit op.

      “Analola, is jy … e … het jy mense op die eiland? Waar is jou familie? Of het jy dalk ’n man?”

      “My familie bly hier. Ek bly nie by hulle nie.” Haar stem is eienaardig bot. “Ek ken hulle nie.”

      “Maar waar bly jy dan? Alleen?”

      “Nee. Ek … gaan nou. Ek kom weer.”

      Net so onverwags soos sy verskyn het, verdwyn sy weer. Net die dowwe ligskynsel van ’n flou sekelmaan syfer deur die opening na binne.

      Hy stap na buite, maar hoe hy ook al soek, is dit net die slapende kamp en die wye, deinende grasheuwels wat hy sien. Hy is onbewus daarvan dat ’n paar oë vernou op sy kaal bolyf gerig is – en dat hierdie persoon nog lank agter die tentseil staan totdat sy egalige asemhaling gehoor kan word.

      Pauli voel suf en afgemat toe sy die volgende oggend uit haar tent kom. Sy het die vorige nag min geslaap. Dit was ’n lang en donker nag vir haar, die langste en donkerste wat sy nog beleef het. Sy het gedink dit sal nooit weer lig word nie. Met moeë oë kyk sy ’n oomblik oor die grasveld voor haar. Buite het dit lig geword – eindelik – maar binne-in haar is dit nog donkernag. Vinnig draai sy haar oë weg toe sy toevallig Louw se tent sien. Vanoggend staan die tentklap teruggeslaan, maar gisternag …

      Hoe gaan sy hom in die oë kyk? En hoe sal sy dit uithou as hy ewe onskuldig en vriendelik terugkyk? Sy moet ook nog dokter Inaki se waarskuwing oordra, maar ná wat gisteraand gebeur het … hoe kan sy dit doen? Hy sal dink dis net jaloesie en … deels sal hy reg wees!

      Want in die nag wat verby is, het Pauli een van die grootste skokke van haar lewe gekry. Jaloesie, en veral jaloesie op haar man, het sy nog nooit geken nie. ’n Mens is net jaloers op iemand vir wie jy omgee, wat baie vir jou beteken. En Louw Hattingh was nog nooit meer as ’n onpersoonlike anker waaraan sy kon vasklou toe haar vaste lewenspatroon onder haar gewankel het nie. Daardie СКАЧАТЬ