Ena Murray Keur 2. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van ’n sfinks, sit die goewerneur roerloos na die woedende stemme en luister. Langs hom staan Zelia, haar oë op sy gesig gerig. Dis nie moeilik om die gesprek te volg nie.

      “Wat gaan aan?” vra dokter Inaki sag op Engels vir Zelia.

      Sy draai na hom en begin met ’n snedige trek om haar mondhoeke die bitsige Afrikaans op Engels weergee …

      7

      Toe Pauli en Louw so vinnig van die ontbyttafel af padgee, is dit of die ander twee ook alle lus vir hul kos verloor en professor Islinger stoot sy bord met ’n bekommerde frons opsy.

      Ook Zelia peusel net nog twee keer aan haar kos en vra dan die kok om vir haar ’n koppie tee te bring. Hulle praat nie en ontwyk mekaar se oë. Dan staan hulle op en stap in die teenoorgestelde rigting – die professor na die kantoortent en Zelia in die rigting van die slaaptente. Sy maak eers seker dat die professor in die kantoortent verdwyn het voordat sy weer uit haar tent te voorskyn kom en versigtig nader tree na Pauli se tent waar heftige woorde duidelik hoorbaar is. Aandagtig luister sy en skrik merkbaar toe ’n skaduwee meteens oor haar val. Sy ontmoet dokter Inaki se koel blou oë waar hy ongemerk op sy perd nader gekom het. ’n Oomblik lyk sy skuldig. Dan verkoel haar oë ook en kyk sy uitdagend terug.

      Terwyl haar ore elke woord gretig opvang, hou sy die gesig voor haar soos ’n arend dop. Toe hy vraend na haar draai, is sy reg vir hom – terwyl hulle saam wegstap, speel sy rustig tolk. Inaki se gesig verstrak algaande, sy oë word yskoud.

      En binne-in die tent het Louw Hattingh, gewoonlik ’n man van min woorde, baie te sê …

      Ook sy oë is kliphard terwyl hy op sy vrou afkyk.

      “Dink jy ek is blind, Pauli? Dink jy ek weet nie hoeveel keer jy en Inaki mekaar ‘toevallig’ raakloop nie? Maar ek wil jou waarsku, my vrou. Daar gaan ’n dag kom – en hy lê nie meer so ver in die toekoms nie – dat jy my net een keer te ver gaan dryf. Die Vader bewaar jou daardie dag as ek my selfbeheersing met jou verloor, want dan moet jy geen genade van my verwag nie. Dan gaan ek vat wat my toekom – met of sonder jou toestemming. Jy dink jy ken my, Pauli. Jy dink jy ken my so goed dat jy weet hoe ver jy my kan dryf, waartoe ek in staat is en waartoe nie. O, nee! Jy ken my nie! Jy ken Louw Hattingh glad nie! Ek was nog altyd ’n soort vaderfiguur vir jou. Ek was nog nooit ’n man vir jou nie, was ek? Maar jy gaan hom nog leer ken. Voordat ons van Paaseiland af anker lig, gaan jy jou man leer ken, Pauli. Jy sal jou egskeiding kry wanneer ons in Suid-Afrika terug is. Ek bly nog steeds ’n man van my woord. Maar voor dit … Voordat ek toekyk dat ’n vreemdeling wegloop met wat wetlik myne is, vat ek dit self! Verstaan jy my?”

      Pauli se stem is skor, byna onverstaanbaar toe sy sê: “Hoe durf jy? Hoe durf jy my van sulke dinge …?”

      “Dis waarvan jy mý beskuldig, is dit nie? Maar jy verwag dat ek dit gelate moet aanhoor. Verwag natuurlik nog boonop dat ek dit moet erken en jou om verskoning vra. Wel, jy kan daar staan en wag totdat elke ana op hierdie eiland leeg gedra is – en dan sal jy nog wag, want ek is nie van plan om dit te doen nie!”

      Vir Pauli voel dit of die bodemlose put waarin sy haar sedert gisternag bevind, al dieper word. Hierdie man ken sy nie. Hy is heeltemal reg … Sy het hom nooit geken nie.

      “Ek verwag nie dat jy my om verskoning moet vra nie. Maar jy het geen grond vir jou beskuldigings teen my nie. Ek het wel grond vir myne, want jy kan nie ontken dat daardie danseres gisternag in jou tent deurgebring het nie.”

      “Ek ontken dit ten sterkste! Sy het nie die nag in my tent deurgebring nie.”

      “Werklik? Wat het sy dan daar kom soek? Wat het julle in die donker tent gedoen – mekaar grappies vertel?”

      Louw Hattingh kners op sy tande. Pauli weet dit nie, maar sy was nog nooit so na aan ’n afgedankste loesing as nou nie! Hemel! Is die vroumens van haar verstand af? As hy haar al ooit rede gegee het om sulke gedagtes oor hom te koester … maar, ironies genoeg, het hy langer as ’n jaar ’n lewe van frustrasie en onthouding as getroude man gelei … en dit alles tevergeefs, besef hy nou. Hy kon ewe goed daardie aand toe hy haar kamer besoek het, gevat het wat hom wettig toekom. Haar dunk van hom sou nie vandag anders gewees het nie!

      “Jy verbaas my, Pauli. Jy stel self nie belang nie, maar skreeu ten hemele as ’n ander vrou net na my kyk.”

      Sy byt haar onderlip hard vas, en net ’n oomblik weifel haar oë voor syne. Dan lig die kennetjie weer parmantig.

      “Jy is heeltemal reg. Ek stel nie belang nie. Nou nog minder as ooit tevore. Maar ek is nog jou vrou en dis ’n vernedering vir enige vrou as haar man ’n ander vrou met sy oë verslind, naarstiglik na haar in die geheim navraag doen en haar dan snags in sy tent ontvang. Dit … dit kan my nie traak of sy elke nag in jou tent deurbring nie, maar daar is ander ekspedisielede ook om in ag te neem. Wat meer is …” Sy aarsel. “Daar is ook nog ander mense op die eiland, buiten ons klompie, wat oë en ore en verstand het. Dokter Inaki was gister hier …”

      “Dis nie vir my nuus nie. Hy lê by die kamp wanneer ons ander weg is.”

      “Dis ’n leuen!”

      “Dis die waarheid en jy weet dit. Ek stel ook nie belang in wat julle vir mekaar te sê het nie, maar julle moet dit liewer in die toekoms kortknip …”

      “Ons het van jou gepraat …”

      “Regtig? Wat het julle oor my te prate gehad? Hoe om van my ontslae te raak?”

      “Louw, in hemelsnaam, dis nie nou die tyd vir sarkasme nie! Dis ernstige sake hierdie. Dokter Inaki het gesê ek moet jou waarsku …”

      “O? Hý waarsku mý?” Hy lag kortaf. “My liewe mens, die skoen sit aan die verkeerde voet. Die waarskuwing moet van hierdie kant af kom, en dis presies wat nou gaan gebeur. Jy kan vir daardie liewe dokter Inaki van jou sê hy bly weg …”

      “Louw! Hy was ernstig. Luister tog net ’n oomblik, asseblief! Hy het gewaarsku dat jy van daardie vroumens moet wegbly, of …”

      “Of wat?”

      “Of dit … dit kan gevaarlik vir jou word. Louw, asseblief!”

      “Ag, so? En wie gaan dit vir my gevaarlik maak? Hý? Ek dog dan hy ken haar nie, weet nie eens wat haar naam is nie …”

      “Ek weet …” Sy beduie moedeloos met haar hande, en met-eens verlaat al die woede haar. Sy voel ’n alleenheid in haar opstoot en die kankerende vrees begin opnuut in haar binneste vreet.

      Al is haar teleurstelling in Louw so diep dat sy dit nie in woorde kan uitdruk nie, wil sy ook nie sien dat hy iets oorkom nie. “Ek verstaan niks hiervan nie, maar dit is wat hy gesê het ek vir jou moet sê. Dit kán lewensgevaarlik vir jou word. Hy het vasgestel dat jy in die geheim navraag na hierdie meisie gedoen het. Louw …” Nou pleit haar oë openlik, maar Louw is te kwaad om dit raak te sien. “Louw, asseblief, los hierdie ding. Ek vra dit nie ter wille van my nie. Ek besef dis seker nie die eerste keer dat jy sulke … e … episodes tydens jou ekspedisies raakloop nie. Ek veronderstel oral in die wêreld, selfs op die verste uithoeke, sal jy daardie soort vrou kry wat ’n man sal probeer verlei en …”

      “Pauli! Sowaar, jy moenie dat ek my vandag te buite gaan nie!”

      Haar kop ruk op, en weer styg die hartseer en woede in haar op.

      “Dis СКАЧАТЬ