Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ meisies, groen van jaloesie, in die kantoor agtergelaat het, sal sy na die woonstel gaan, die wit trourok uit die kas haal en vir die meisietjie in die woonstel langsaan present gee. Sy kan dit maar in motte-gif bêre vir die dag wanneer sý dit miskien wil gebruik. Sy, Erika Hough, het geen nut daarvoor nie.

      Dan bel sy die meubelmense om hul meubels te kom haal, soek die woonstelopsigter en sê hom die woonstel is dadelik vir die volgende huurders beskikbaar – sy weet daar is ’n waglys – gaan pak haar tasse . . . of nee, dit sal nie nodig wees nie. Hulle sal nog klaar gepak staan soos sy van hierdie vakansie teruggekom het. Sy sal hulle net hoef op te tel, ’n taxi te bel om haar na die busterminus in die stad te bring, by die lughawe haar kaartjie kry en dan sit en wag vir die eerste vlug na die ander kant van die wêreld toe . . .

      Dit klink nie sleg nie. Glad nie sleg nie. Sy hou baie meer van hierdie prentjie as van die ander een. As daar net nie ’n mansmens daarby betrokke was nie . . .

      Maar dis hierdie mansmens wat dit moontlik maak, besef sy. Sonder hom – en sy geld – sal hierdie prentjie nie werklikheid kan word nie.

      Sy doen haar bes om van die vae onrus in haar ontslae te raak. Sy is verspot om allerhande duister motiewe agter sy aanbod te soek. Feit bly, die man moet ryk wees. Alle ryk mans raak geholpe – of hulle bakbene het, ’n boepmaag of ’n moesie op hul neus se punt. En sy weet darem al genoeg van die lewe af om te weet dat ’n mens vroumense kry wat heeltemal blind raak wanneer hulle die glans van geld sien. Hierdie Philippe het nie net gespot toe hy haar komkommerkoel meegedeel het dat hy op die Comore geholpe kan raak as hy in daardie soort nood verkeer nie. Hy het bloot ’n feit gekonstateer. ’n Man met soveel geld soos hy blykbaar het, sal beslis nie nodig hê om ’n ou meisietjie van die ander kant van die aardbol af in te voer nie. As daar dan nie een na sy smaak op die Comore te vinde is nie, kan hy self op enige plek op die aardbol vir hom een gaan soek, want hy is nog heeltemal mobiel, te oordeel na sy dreigement om self hierheen te kom en te kom uitvind hoekom sy die vermetelheid het om sy aanbod van die hand te wys.

      Erika begin al meer voel dat mnr. Collins se siening van die saak nog die beste is: Aanvaar hierdie unieke aanbod op gesigswaarde. Moenie omdat een mens jou diep teleurgestel het, dink almal is so nie, vertel sy haarself prekerig. Dit is onregverdig om sommer altyd die slegste van ’n mens te dink. Daar is nog opregte mense op die aarde, al is hulle dun gesaai. Maar hoekom sy, Erika Hough, so gelukkig moet wees dat haar paadjie met een van dié skaars spesie sal kruis, weet sy nie, en begin weer bedenkinge kry.

      Daar begin jy al weer! raas sy met haarself. Is die bedoelinge agter hierdie uitnodiging goed, wag daar ’n wonderlike vakansie op jou. Is dit nie . . . Hy het jou baie hooghartig meegedeel dat dit heeltemal benede hom is om ’n “kind” van twintig te misbruik. Dus moet hy baie jare ouer as jy wees. As . . . ás hy dan bybedoelinge het met hierdie gul uitnodiging van hom, is daar raad mee. Gee met die eerste teken van so iets die ou man ’n taai klap, vat jou tasse en gaan lughawe toe. Selfs op verre tropiese eilande is dit vandag die twintigste eeu. Niks kan met jou op die Comore gebeur wat jy nie wil laat gebeur nie. Lawwe ou mans kan net tot op ’n punt vorder, want as daar nie samewerking is nie, is hul planne gedoem. Jy is jonk en sterk en ná hierdie seevakansie en al die lekker kos van mev. Collins fisiek in staat daartoe om jouself te verdedig. As dit op die herrie kom, het jy ’n stem om mee te gil, voete om mee te skop en naels om mee te krap. Jy kan selfs byt as dit moet.

      Maar dit kan ook blyk ’n gulde geleentheid te wees wat die gode jou skenk om jou trots te red, jou selfrespek uit die stof op te tel en op die koop toe ’n fantastiese vakansie, soos vir min beskore, gratis te ontvang. Hoe het die kinderhuismatrone altyd gesê? Kyk na die sonkant van die lewe. Die donker kant kom vanself.

      Effens bewerig van binne en nog glad nie so seker wat haar antwoord werklik moet wees nie, dwaal Erika die volgende middag in die hotel se ingangsportaal rond toe dit vieruur se kant begin raak. Sy het vergeefs probeer om die tweede oproep vir mev. Collins geheim te hou. Die sentrale het volgens prosedure weer laat weet dat daar ’n persoonlike oproep vir mej. Hough vanaf die Comore sal wees, nuus wat die egpaar met groot belangstelling verneem het.

      “Wat gaan jy vir hom sê?”

      Erika is ontwykend. “Ek weet nie.”

      “Die man is regtig ernstig,” beduie mev. Collins. “Om twee dae ná mekaar van so ver af te bel . . . As hy dit nie opreg bedoel het nie, sou hy nie so aangehou het nie.”

      “Hoe so?” Mev. Collins se logika is soms duister.

      “Wel, ek dink maar . . . jy is mos darem nie al jong meisie op die aarde nie. Daar is mos hope ander wat maar te gretig sal wees om so ’n aanbod te aanvaar. Wat sal hy hom aanhou moeg maak met ’n ondankbare kind wat nie haar seëninge kan tel nie?”

      Erika dink diep toe sy die kantoor binnestap. Mev. Collins kan soms ook baie waar dinge kwytraak . . .

      Vandag gaan dit makliker om met hom te gesels. Hy is nie meer so ’n vreemdeling soos die eerste keer nie. Hy kom ook agter dat sy nie so afsydig en byna aggressief is soos die vorige dag nie, en gesels eers oor die weer, hoe dit op die oomblik op die Comore is.

      “Jy het ’n mooi land, verstaan ek. Ek was nog nooit daar nie. Ek moet tog eendag gaan kyk.”

      “Die mooiste land in die wêreld.” Sy voel effens verleë. “Ek was nog nooit in ’n ander land nie,” erken sy opnuut, “maar ek weet my land is die mooiste.”

      Sy kan aan sy stem hoor dat hy glimlag. “Dis mooi om lojaal te wees, Erika. Dis ’n baie mooi eienskap.”

      Daar is skielik ’n verspotte warmte om haar hart. “Is . . . die Comore ook baie mooi?”

      “Pragtig. Die mooiste eilande in die wêreld!” Daar klink ’n sagte laggie op. Dan: “Ek sou baie graag wou hê jy moet dit met die blote oog sien,” haal hy aan uit sy eie brief. “Ek weet jy sal dit kan waardeer. Kom jy?”

      “Ek . . .” Sy aarsel nog. Die oomblik van beslissing is nou hier. Dis ja of nee . . .

      “My liewe kind, waarvoor is jy bang? As dit jou geruster sal laat voel, bring iemand saam. Enigiemand, ’n goeie vriendin miskien. Net nie Japie nie. Jy kom nie met ’n ander man hier aan nie.”

      Sy giggel. “Japie is nie meer ter sake nie.”

      “Ek is bly om dit te hoor. Wel? Ken jy iemand wat saam met jou sal wil kom? Ek dra natuurlik haar koste ook.”

      Erika begin al weer sleg voel. Die man is regtig so gaaf . . . en só vrygewig. Maar sy kan nie toelaat dat hy nog verdere koste aangaan ter wille van haar nie.

      “Nee . . . nie eintlik nie. Nee, dis glad nie nodig dat iemand my moet vergesel nie. Dis nie . . . dit nie . . .” Sy swyg onbeholpe.

      “Dan kom jy.” Hy sê dit asof hy klaar namens haar besluit het. “Dan kan jy mos maar sommer dadelik kom. Jy kan later weer jou vakansie daar voltooi. Daar is geen rede hoekom jy nie dadelik kan kom nie.”

      Nee. Geen rede nie . . .

      “Maar ek . . . ek moet sekere dinge in orde kry. Paspoort en . . .”

      “ ’n Visum word by jou aankoms hier uitgereik. Dis alles klaar gereël. Al wat jy moet doen, is om dadelik malariatablette te begin neem, lughawe toe te gaan en jou kaartjie te kry en op die eerste vliegtuig hierheen te klim. Dis al.”

      Alles is klaar gereël. Die man was baie seker dat sy wel op die Comore sal beland. Sy kan hom dit seker nie kwalik neem nie. Enige arm kantoortiksterjie sal haar СКАЧАТЬ