Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het gevra of hy die seël op die koevert vir sy seëlversameling kan kry, asseblief.”

      “Hy kan die hele brief kry,” laat Erika hoor en haal dit uit die spieëltafel se laai waar sy dit ergerlik ingegooi het.

      ’n Rukkie later klop mnr. Collins egter self aan Erika se kamerdeur. Sy vrou het hom vooraf gewaarsku dat hierdie jong dame nie maklik tot ander oortuigings gebring sal word nie, maar hy voel tog verplig om ná die lees van die brief ’n paar sakies aan haar uit te wys. Die kind is jonk en voortvarend, en as gevolg daarvan het baie jong mense al wonderlike kanse in die lewe verbeur.

      “Ek begryp dat jy die man nie vertrou nie, Erika. Dit is ’n buitengewone aanbod wat hy maak, ongewoon rojaal, en dit aan ’n wildvreemde meisietjie. ’n Mens kan skepties voel oor sy goeie bedoelinge. Maar het jy al daaraan gedink dit kan dalk net wees presies soos dit in die brief staan? Ek lei af dat jy heelwat van jouself in jou brief vertel het, nie waar nie?”

      Sy kyk weg. “Ja. Maar . . . maar ek het nie gedink ek sal ooit ’n antwoord daarop kry nie, anders sou ek dit nooit gedoen het nie.” Sy vang haar onderlip vas. Deksels! Wat torring die mense so aan haar! “Ek wou maar net sommer ’n bietjie gesels met iemand . . .”

      Daar is begrip in sy oë. Hy het ’n sterk vermoede wat dit is waarvan hierdie jong meisie ontslae wou raak teenoor iemand vir wie sy nie bang of skaam hoef te voel nie. Op ’n dag het hy ’n vreemde oproep met ’n vreemde versoek gekry. Die dubbelkamer wat vir ’n maand vir mnr. en mev. Basson bespreek was, is gekanselleer. Maar die versoek was daarby dat die bespreking na ’n enkelkamer verskuif word, en dat die deposito dan daarvoor sal wees, want ene mejuffrou Hough sal daarvan gebruik maak. Hy het die man tegemoetgekom en sy vermoedens is bevestig toe mej. Hough die dag by die hotel aankom. Die mnr. en mev. Basson se huweliksplanne het skeefgeloop en mej. Hough het maar op haar eie met vakansie gekom. Sy het gelyk soos hy verwag het ’n meisie sal lyk wat so te sê voor die kansel verlaat is. Gelukkig het die veertien dae hier al ’n groot verandering teweeggebring. Hy het natuurlik die storie nie vir sy vrou vertel nie. Ervaring het hom geleer dat sy liefs nie alles van sy sake hoef te weet nie, maar hy was bly om te sien dat sy vrou se lekker kos en die see en son die bedroë meisie goed gedoen het. Sy lyk vandag sommer al weer piekfyn en hy gun haar die kans om na die Comore toe te gaan.

      “Daarmee skort niks nie, my kind. Ons het almal soms iemand nodig teenoor wie ons kan uitpraat, maar om altyd die regte persoon te kry, is soms ’n probleem. Miskien soek die skrywer van hierdie brief ook maar net iemand om mee te praat, en aangesien jy hom met die besonderhede oor jou lewe vertrou het, sien hy dalk in jou daardie mens.”

      Erika kyk hom onseker aan. Dit was ook haar eerste gedagte toe sy die adres in die bottel gesien het: Dis iemand wat eensaam is, soos sy. Hoekom dan anders ’n bottel met ’n adres in die see gooi?

      “Maar ek kan tog nie hierdie aanbod aanvaar nie, al is daar ook geen bybedoelings nie,” skerm sy. “Dis . . . onbehoorlik om sommer op die uitnodiging van ’n wildvreemde man na ’n onbekende eiland te gaan. Dit word net nie gedoen nie!”

      Mnr. Collins glimlag. Hy begin weer hoop kry vir vandag se jeug.

      “Ek stem met jou saam, en as ek die skrywer van hierdie brief reg opsom, sal hy jou standpunt insien en respekteer. Maar om sommer net stil te bly, hom te ignoreer . . .”

      Erika pers haar lippe opmekaar. “Goed. Ek sal vir hom skryf en bedank vir sy vriendelike aanbod. Maar ek gaan dit nie aanvaar nie.”

      “Dis goed so. Wie weet, Erika, dalk vind jy nog in hierdie man ’n wonderlike korrespondent en vriend en beland jy tog op ’n dag op die Comore, of hy hier in Suid-Afrika. Bring hom dan gerus hierheen dat ons hom ook kan ontmoet.”

      Sy sug hardop en moedeloos toe mnr. Collins verdwyn. Hy is net so ’n romantikus soos sy vrou! Sy kyk teësinnig op die brief af wat al weer terug op haar spieëltafel beland het. Sy sal maar ’n paar reëls moet neerkrap, anders sal die Collinse haar nooit met rus laat nie. Teen die tyd dat hy weer kan antwoord, sal sy al terug wees in die stad. Dan kan hulle maar met die korrespondensie voortgaan.

      Maar sy het haar met haar tydsberekening vergis. Briewe na die Comore neem glad nie so lank soos sy gedink het nie. Feit bly, daar is ’n weeklikse vlug van Suid-Afrika oor Malawi na die Comore. Haar bedankingsbrief, soos sy daaraan dink, bereik sy bestemming binne ’n paar dae nadat dit gepos is, en nadat dit gelees is – hierdie keer ’n afsydige, koel, formele brief van ’n paar reëltjies, so anders as die eerste – besluit die leser anders as wat Erika gereken het hy sou doen. Hy tel nie weer die pen op nie, maar die telefoon.

      Hierdie keer staan en wag mev. Collins nie totdat sy eers terug is by die hotel nie. Nee, sy soek Erika op die strand totdat sy haar kry.

      “Genugtig, kind, ek is stokflou! Waar bly jy so lank weg?”

      Erika kyk haar verbaas aan. “Wat maak dit saak? Ek is met vakansie.”

      “Maar daar was ’n oproep vir jou.”

      “ ’n Oproep vir mý?” Sy voel haar hart ruk. Daar is net een mens wat weet waar sy haar bevind . . . En hoekom sal Japie haar nou skielik bel? Om te hoor hoe sy haar “wittebrood” geniet . . . of omdat die nuwe nooi hom onder sy jis geskop het? Sy hoop dis laasgenoemde.

      “Ek weier om enige oproepe te ontvang. Ek wil met niemand praat nie.”

      “Maar jy kan nie weier nie. Die man bel van ver . . .”

      “Hy kan van die ander kant van die aardbol af bel, ek sal nie met hom praat nie. Wanneer het hy gebel? As hy weer bel . . .”

      “Hy het nog nie gebel nie. Hy moet nog bel. Die sentrale het net laat weet jy moet vanmiddag om vieruur die oproep verwag . . .”

      “Ek is nie vieruur by die hotel nie.”

      “Ag, genugtig tog, kind! Moet tog nie so ongeskik wees nie. Dink net wat kos ’n oproep van die Comore af, en jy wil nie . . .”

      “Dis sy saak as hy sy geld wil mors. Wat? Ekskuus? Waar . . . waarvandaan kom die oproep?”

      “Van die Comore af. Die sentrale het gesê daar is ’n persoonlike oproep vanaf die Comore vir mejuffrou Erika Hough bespreek vir vanmiddag vieruur, Suid-Afrikaanse tyd. Ek het toe gesê ek sal die boodskap gee en jy sal daar wees.”

      Erika voel haar hart bollemakiesie slaan. Ag nee tog! Nie dit ook nog nie!

      En mev. Collins staan en trippel van opgewondenheid. Mens sou sweer dis sý wat Comore toe genooi is en vir wie die oproep is.

      Sy babbel opgewonde voort:

      “Ek het die sentrale toe gesê hulle moenie die oproep deursit na die hotel se tiekieboks nie, maar na ons nommer in die kantoor. Daar sal jy privaatheid hê.”

      Soveel privaatheid as wat ’n mens kan hê met twee nuuskierige ore soos dié van haar gasvrou, dink Erika met wrewel. Vir wat bel die man? Hoekom skryf hy nie liewer nie? Dis baie goedkoper. Ryk of nie ryk nie, mens mors nie geld so nie!

      Natuurlik het sy nie ’n kat se kans om daardie middag haar oproepafspraak nie na te kom nie. Die twee Collinse draai soos broeis hoenders om haar rond, en as dit net lyk of sy koers wil kry na ’n buitedeur, kom die waarskuwing: “Jy kan nêrens heen gaan nie. Onthou die oproep!”

      Tien minute voor vier doen mev. Collins haar geleide na die kantoortjie en laat Erika op die stoel agter die lessenaar neffens die telefoon СКАЧАТЬ