Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dat dit ook met die hoogste respek en grootste geheimhouding gehanteer sal word.

      Erika voel ’n blos van ergernis oor haar wange spoel, intens bewus van mev. Collins se vinnige sydelingse blik. Hoe durf die mens eens net daarna verwys! As hy, of sy, enigsins goeie maniere gehad het, sou hy, of sy, nie na die patetiese inhoud van haar brief verwys het nie. Maar . . .

      Sy lees voort.

      Aangesien sy nou wel met vakansie is, word die vrymoedigheid geneem om haar te nooi vir ’n vakansie op die Comore. Dis net wat sy nodig het om haar teleurstelling te bowe te kom. Alle koste sal deur die korrespondent betaal word, natuurlik.

      “ ’n Vakansie op die Comore! En dit verniet! O, jou gelukkige kind!”

      Sy deel nie mev. Collins se verrassing en vreugde nie.

      “Die mens is mal,” sê sy bondig. “Wat van my werk? Ek het nog net veertien dae oor, dan moet ek terug.”

      Teësinnig lees sy verder, en, asof die skrywer die trant van haar gedagtes vooruit kon peil, kom die volgende:

      Indien sy dit nie gereël kan kry om langer verlof by haar werkgewer te kry nie, hoekom dan nie summier bedank nie? Goeie sekretaresses kry altyd weer werk.

      “Ek is g’n sekretaresse nie. Ek is ’n doodgewone tikster,” antwoord sy kliphard terug.

      Mev. Collins is nou opreg ontsteld.

      “Erika, jy kan nooit so ’n kans deur jou vingers laat glip nie! Jy sal nooit weer so ’n kans in jou lewe kry nie. Om na die Comore toe te gaan, en dit nog op ’n ander se koste. Genugtig, jy moet mal wees. Bedank sommer vandag nog jou werk en laat weet die man dadelik jy kom.”

      Sy kyk mev. Collins openlik ontevrede aan. “Dis die persoon wat hierdie aanbod doen wat mal is, nie ek nie. Geen normale mens by sy volle positiewe nooi wildvreemde meisies na verre eilande nie.” Sy frons. “Is dit ’n man?”

      Mev. Collins skud haar kop. “Ja. Daar staan sy naam oop en bloot onderaan geteken. Ek kyk altyd eers van wie ’n brief kom voordat ek dit begin lees.”

      “O.” Erika kyk af na die onderpunt van die bladsy en sy lees: Yours faithfully, Philippe Jacques de la Buscagne. Sy trek haar asem in. Dit is sowaar ’n man wat haar na verre eilande nooi!

      Mev. Collins is diep beïndruk met die lang Franse naam wat nie een van die twee eintlik weet hoe om reg uit te spreek nie. “Hy klink na ’n baie belangrike man. En hy moet ryk wees . . . skatryk om jou sommer ’n vakansie op sy koste aan te bied. Dit sal hom seker goed ’n paar duisend uit die sak jaag.”

      Erika frons skerp. “Hy mag so belangrik wees as wat hy wil en so stinkryk as wat kan kom, maar mal móét hy ook wees . . . en ek gaan kuier nie vir mal mense nie, dankie.”

      “O, Erika!” Dit lyk of mev. Collins van skok en teleurstelling kan huil.

      “Maar dit is so, mevrou. Of hy moet dink ék is mal,” en in haar enigheid voeg sy nog by: Wat ek hom ook nie juis kan verkwalik nie. ’n Vroumens wat aan ’n wildvreemdeling haar hele lewe so kon oopspalk, móét mal wees. Geen wonder hy dink sy sal sy aanbod sluk nie. Wel, meneer Hoe-se-naam, so mal is ek darem nog nie.

      “Natuurlik droom ek nie eens daarvan om hierdie aanbod te aanvaar nie. ’n Mens bestee nie duisende rande sonder om iets in ruil te verwag nie. Ek is nou wel nog maar net twintig, maar ek is darem nie heeltemal onnosel nie.”

      Mev. Collins kyk haar met groot oë aan. “Jy bedoel . . .?”

      “Ja. Ek sê u, hy is ’n lawwe ou man wat sy kans gesien het om ’n jong meisietjie alleen op ’n eiland te kry. Net wat ek nou nodig het? Hmpff! Hy bedoel dis net wat hý nodig het. Hy moet maar nog ’n bottel in die see gooi. Hierdie vissie gaan nie aan die aas byt nie.”

      Die ouer vrou se stem is die ene teleurstelling. “Ja, ek het nou nie só daaraan gedink nie. Dit het aanvanklik so opwindend, so romanties geklink . . .”

      Erika lag grimmig. “Sulke dinge gebeur in storieboeke en in rolprente, nie met gewone mense nie, en ek is ’n baie, baie gewone mens. Die arme ou ding. Wonder wat het hy gedink gaan daar anderkant by hom aanland . . . mejuffrou Suid-Afrika? Moet ook maar bra verleë wees as hy voetstoots wil koop.”

      Mev. Collins is verward. “Waarvan praat jy?”

      “Dis waarop dit neerkom, mevrou. Hierdie ou man is eintlik besig om my te koop, of so dink hy altans, sonder dat hy eens die vaagste benul het hoe ek lyk. Ek kan ewe-goed skeel oë, bakbene en ’n glasoog hê, maar al waarin hy belangstel, is dat ek twintig is, en my seks is reg.”

      “O, Erika, ek weet darem nie . . . Jy beskuldig dalk die man . . .”

      “Ons sal sien. Ons sal sien.”

      “Wat gaan jy doen?” wil mev. Collins nuuskierig weet.

      “Doen? Niks.”

      “Niks? Maar . . . hy sê uitdruklik in sy brief jy moet onmiddellik reageer sodat . . .”

      “Sodat hy solank die hut van pale en palmtakke kan bou tussen die appelbloeisels en jasmyn,” borduur Erika nou oordrewe. “Laat hom maar bou. Hy kan vir hom ’n orangoetangwyfie in die bos gaan vang.”

      Mev. Collins is bekommerd en ook baie teësinnig om af te sien van haar romantiese droompie wat sy om die brief geweef het. “Jy kan darem net daarop antwoord. Dis tog niks anders as goeie maniere nie. Wys dan maar sy aanbod vriendelik van die hand, as dit dan so moet wees. Maar om sommer net stil te bly ná so ’n aanbod . . . Nee, Erika, ek is seker jy is beter grootgemaak as dit.”

      Erika kyk die vrou vas aan. “Ja, ek ken my maniere, mevrou Collins. Maar ek is nie daaraan gewoond om deur lawwe ou mans vanaf die ander kant van die aardbol lastig geval te word nie, daarom sal ek maar net swyg.”

      “Maar, kind, wie sê vir jou . . .?” protesteer sy nog vir laas en Erika antwoord driftig:

      “Niemand hoef my iets te sê nie. Instink vertel my hier is ’n slang in die gras, en dis ’n ou slang met baie slinkse planne. ’n Maer, ou slang wat lus voel vir ’n sagte, jong prooitjie en die vermetelheid het om te dink daardie sagte, jong prooitjie sal sommer binne-in sy bek in stap. Hy is baie laat!”

      Daar is iets bitters in die jong stem, wat mev. Collins maar verder laat swyg en teleurgesteld na die kantoortjie laat wegdraai.

      Sy weet nie dat Erika nou die tweede stadium bereik het nie. Die eerste stadium is verby, dié van trane en hartseer en die gevoel van verskriklike vernedering. Die tweede stadium vind Erika baie makliker hanteerbaar. Bitterheid. Hardheid. Hulle is almal eners, die mansgeslag, raas sy sonder gehoor voort toe sy haar kamer bereik. Almal uit een patroon gesny! Vals, almal bedrieërs! Japie staan op troue met haar, maar vry ’n ander vrou vir hom los. En nou hierdie ou man wat, met die lokaas van ’n vakansie op tropiese eilande, haar vir sy eie doeleindes daar wil kry. Mansmense! Sy is klaar met hulle! Voordat sy weer toelaat dat sy by een van daardie geslag betrek word, gaan koop sy liewer vir haar ’n pofadder en maak hom mak.

      Natuurlik bereik die nuus van die brief uit die Comore mnr. Collins se ore, en sy nuuskierigheid ook maar geprikkel, mansmens of nie, steek hy sy vrou op om die brief by Erika te kry sodat hy dit ook kan lees.

      “Hoekom?” СКАЧАТЬ