Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ loop, dink Erika half geamuseer, half vererg. Die blink oë kan sy behoorlik lees. Ten spyte van al die duister moontlikhede wat sy, Erika, geskilder het, klou mev. Collins steeds aan haar romantiese prentjie vas.

      Die vrou is nie reg wys nie, besluit sy. Waar sal sy, Erika Hough, wat drie weke voor haar troue deur haar bruidegom verlaat is – en ’n doodgewone bruidegom op die koop toe, as sy nou objektief aan hom dink – nou die belangstelling van ’n belangrike, skatryk, romantiese man van ’n verre eiland gaande maak, en dít deur ’n regte tranetrekker van ’n brief? Genugtig, soos mev. Collins altyd sê, sulke dinge gebeur net nie! Wanneer hierdie telefoon lui, sal sy die ou man kort en kragtig op sy plek sit, en daarna basta!

      Die telefoon lui en Erika aarsel, en dis mev. Collins wat die gehoorbuis optel en die nommer verstrek. “Ja. Ja. Hier is sy! Ek gee vir haar!”

      “Juffrou Erika Hough?”

      “Ja.” Dit klink maar bewerig. Hoekom nog met die ou man redeneer? Sit die telefoon neer en loop! “Ja, ek hou aan.”

      Daar word oor en weer tussen sentrales gesels, in Engels en in Frans, soos dit vir haar klink, en dan kom die helder stem deur: “U is deur. Praat maar.”

      “Juffrou Hough?”

      Dis ’n man se stem. Hy praat Engels en klink beskaaf.

      “Ja. Dis ek.”

      “Ek is Philippe de la Buscagne. Goeiemiddag.”

      Sy sluk. “Goeiemiddag.” Sy klink vir haarself kompleet soos ’n soet kind wat haar eerste les in goeie maniere ontvang.

      “Ek het jou tweede brief ontvang.”

      ’n Kort stilte.

      Wat wil hy hê moet ek antwoord, wonder sy. Ekskuus vra?

      “Ek kan die verandering van houding glad nie begryp nie.”

      Weer ’n kort stilte. Sy kan aan absoluut niks dink om daarop te antwoord nie.

      “Mag ek weet waarom jy skielik so ’n . . . verandering ondergaan het? Het jou gewese aanstaande skielik weer op die toneel verskyn nadat hy sy fout agtergekom het?”

      “Nee, natuurlik nie!” Dis uit voordat sy kan keer, en sy kyk boos na die kalender voor haar teen die muur.

      “In daardie geval kan ek nog minder verstaan hoekom jy my aanbod so summier en, moet ek byvoeg, byna ongemanierd van die hand wys.”

      Weer voel sy soos ’n kind wat meerderwaardig deur ’n volwasse mens oor die vingers getik word weens swak gedrag.

      Haar verstand sing soos sy probeer dink, maar dis al of daar skottelgoedwater rondspat waar gesonde, nugter verstand moet wees. “Hoe kom jy aan my . . . die hotel se telefoonnommer?” gryp sy na die eerste skuimpie wat in haar swemmende gedagtes verbykom.

      “Eenvoudig, juffrou Hough. Ek het die hotel se naam van jou briefhoof af gekry. Die res was baie elementêr. Moenie my vraag probeer omseil nie. Wat is jou werklike rede hoekom jy nie kans sien om na die Comore toe te kom nie?”

      Erika werp ’n moorddadige blik na mev. Collins wat kastig baie doenig is by ’n kabinet in die hoek, maar as haar ore net effens groter was, sou dit soos ’n olifant s’n geflap het soos sy konsentreer om nie een geluidjie te mis nie.

      “E . . . ek . . . ek het nie tyd vir rondkuier nie . . . e . . . meneer. Ek moet oor twee weke by my werk wees.” Haar stem klink ongelooflik bot in haar eie ore, en blykbaar na aan onbeskof in mev. Collins se ore, want dié swaai ’n ontstelde blik in haar rigting. Die stem aan die ander kant vertel Erika dat nog iemand dieselfde mening toegedaan is.

      “Dis geen verskoning nie. Ek het jou reeds geskryf wat jy moet doen. Bedank jou werk.”

      Êrens begin die skottelgoedwater in haar kop stol en sy frons kwaai. “Ek moet ná die vakansie op die Comore ook nog lewe, meneer . . . e . . .”

      “Noem my Philippe. Dis vir jou makliker uitspreekbaar as my van. Ons mors tyd. Dis nie die rede hoekom jy my ’n afjak gegee het nie. Ek voel ek is geregtig daarop om die ware rede te weet. Wat is dit?”

      Sy begin al meer soos ’n ondankbare kind voel. En dis onsin! Sy trek haar asem diep in. Goed. Hier kom dit. Hy vra mos daarvoor.

      “Meneer, hoekom nooi jy my na die Comore toe?”

      “Hoekom nie?”

      Die oë blits op die rustige seetoneel op die kalender. “Hoekom sal jy so iets vir ’n wildvreemdeling wil gee – ’n duur, gratis vakansie op die Comore?”

      “Jou feite is nie korrek nie. Jy is nie ’n wildvreemdeling vir my nie. Ek ken jou. Ek weet alles van jou af, van jou kinderdae tot waar jy nou daar staan . . . of het jy vergeet?”

      Sy wonder of haar knersing van tande selfs tot in die Comore gehoor kan word. “Dit is nog geen rede . . .”

      “Alle rede, Erika. Ek was beïndruk deur jou eerste brief en het gehou van wat ek daarin gelees het, en omdat ek die geld het, het ek besluit om jou ’n vakansie op die Comore te gee.” Sonder spog, net ’n blote feit wat gestel word. “Is jy bang om die reis hierheen alleen aan te pak? Jy het nog nie tevore vliegtuig gery nie.”

      “Hoe . . .?” Sy klap haar lippe toe. Natuurlik sal hy weet sy het nog nooit vliegtuig gery nie. Hy weet selfs dat sy hierdie vakansie vir die eerste keer die see met haar blote oog, soos sy dit in haar brief gestel het, gesien het.

      “As dit die geval is, kan ek jou altyd kom haal. Dis nie ’n probleem nie.”

      Nee, dis nie ’n probleem nie. Die probleem is behalwe dat hierdie man ryk is, blykbaar skatryk, hy op die koop toe nog mal is ook.

      “Erika!”

      Haar naam ontplof in haar ore en sy antwoord vinnig, bewus daarvan dat elke sekonde van ’n oorsese oproep ’n hele paar rand kos. Nie dat dit juis vir hierdie mal miljoenêr saak maak nie.

      Sy sê vinnig: “U mag my ken, meneer . . . e . . . of dínk u ken my, maar ek ken u nie, weet niks van u af nie . . .”

      “Kom dan Comore toe en stel dit reg.”

      Weer stilte.

      “Ek kan jou my stamboom stuur . . . vir sover ek dit kon naspeur,” voeg hy by en skielik is daar ’n geluidjie tussenin wat na ’n kortaf, geamuseerde laggie klink, maar sy het haar seker maar vergis, want toe hy weer praat, is sy stem duidelik ongeduldig. “As jy my nie nou die ware rede vir jou weiering verstrek nie, sal ek ’n ander plan moet maak. Ek kan self kom uitvind wat aangaan . . .”

      Haar oë rek verskrik. “Hierheen kom?”

      “Ja. Suid-Afrika is nie aan die ander kant van die aardbol nie. Ek kan ’n paar dae se wegbreek goed gebruik.”

      Sy sluk en sweer hy kan dit hoor. “Meneer, hoe oud is jy?”

      Die kort stilte is nou aan sý kant.

      “Ek sien. Dís wat jou pla.”

      Weer ’n kort stilte, СКАЧАТЬ