Ena Murray Omnibus 21. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ek het, maar . . .” Sy ruk haar asem in. Grote griet, waaroor staan hulle en baklei? Dis ongelooflik!

      “Daar! Jy kan dit nie ontken nie! Hoe kan jy verwag om geluk en vervulling in jou huwelik te vind as jou man vir jou so bekend soos jou eie gesig in die spieël gaan wees?”

      Sy kyk hom verbaas aan. Hy is óf nie reg aanmekaar gesit nie óf hy is die jaloersste man op aarde. Sy sal haar maar moet aanpas en saamspeel. Hy lyk werklik ontstig.

      “A, maar, señor, die man met wie ek eendag gaan trou, sal baie, baie spesiaal wees. Hy sal daardie iets hê . . . daardie spesiale iets . . .”

      “Jou man, señorita, sal beslis ’n baie spesiale iets moet hê . . . ’n spesiale genade om met jou getroud te kan bly.”

      Met dié verdoemende woorde stap hy die huis binne en sy staar hom agterna. Wat op aarde sou die Spaanse señor só ontstel het?

      Sy dwaal tuin toe, al verder van die palacio af weg. Later sien sy dit glad nie meer nie. Dit hinder haar nie. Haar weg is nog deur geen hek of draad versper nie, en sy vorder ongehinderd totdat sy later op ’n paar rotse tot stilstand kom.

      Sy kry nou baie warm in die langbroek en van die oefening, want sy het vinnig gestap omdat sy self ook ontstig is deur die gesprek met don Alonso. Die poel tussen die rotse lyk baie aanloklik. Sy kyk om haar rond. Niemand is in sig nie. En as hierdie kusstrook aan die palacio behoort, soos sy aanvaar, dan is dit redelik veilig om ’n vinnige swem te waag. Sy is nou jammer sy het nie haar swemklere onder haar klere aan nie, maar ná nog ’n verkennende blik rondom haar, voel sy gerus en begin haar langbroek afstroop. Sy aarsel, maar trek dan haar bloes ook uit. En dan besluit sy die bra kan ook maar gaan.

      Tyd het ’n manier om verby te vlieg sonder dat ’n mens dit agterkom. Sy lê in die water en dryf op haar rug, sluit haar oë. Dié don Alonso . . . ’n Vreemde man. Hoekom sal dit hom so ontstel dat sy al honderde naakte mans gesien het? Wat kan dit met hom te doen hê? Die feit dat dit deel is van haar daaglikse pligte, maak blykbaar aan hom geen verskil nie. Hy was werklik geskok! Die arme man, besluit sy, hy hoort rêrig in die Middeleeue. Hy is heeltemal uit pas met die twintigste eeu. Of hy is sommer net . . .

      “Is jy van die duiwel besete!” bars ’n stem hier digby haar oor los en die volgende oomblik voel sy hoe sy uit die water gegryp en teen die rotse uitgedra word.

      Sy is aanvanklik te verlam van skrik om te reageer. Dan begin sy heftig spartel.

      “Lê stil! Wil jy ons hier laat aftuimel?” vra hy streng.

      “Los my! Ek hét voete!”

      “Maar geen verstand nie!”

      Hy sit haar neer en sy kyk hom woedend aan, meer van skrik as van enigiets anders. “Waar kom jy vandaan . . . O!” Sy gryp na haar bloes wat langs haar voete lê en hou dit voor haar kaal borste. “Hoe dúrf jy my afloer?”

      “Ek loer nie. Ek kyk. Daar is in elk geval niks besonders te sien nie. Hoekom die haai so in jou belang gestel het, weet ek nie.”

      “Haai? Háái?” Sy kyk beangs na die rotspoel.

      Sy donker oë blits terwyl hy met die hand beduie. “Ja, haai, señorita. Kyk daar! Net agter die rif waar jy jou lyf meermin gehou het.” Sy sidder en dit klink vir haar asof hy dit geniet om haar verder in te lig: “Nog vyf minute en die gety was hoog genoeg om hom deur te laat na die poel toe. En hy het reeds gaste genooi om saam met hom maaltyd te kom hou. Kyk ’n bietjie dieper die see in en jy sal nog vinne sien. Hierdie water is vervuil van die haaie en ek het jou dit gesê!”

      “Ek . . . ek het vergeet . . .” Sy sluk swaar. Dis ’n verskriklike groot haai wat agter daardie rif rondswem!

      “Trek aan! Jy het my al genoeg uitgelok. Ek waarborg nie wat die volgende keer gaan gebeur nie.”

      Sy swaai na hom terug en hierdie keer maak dit nie saak of die bloes sy werk doen of nie. “Wil jy beweer ek het kom kaal swem om jou uit te lok? Hoe durf jy! Ek het nie gesê jy moet agterna kom . . .”

      Sy oë is kil. “Jy het goed genoeg geweet ek sou kom sodra ek jou vermis. Wie probeer jy bluf?”

      “Dis nie waar nie!”

      “Trek aan, of jy ly die gevolge!”

      Sy pluk die bloes oor haar kop en vlieg soos blits in die langbroek in terwyl sy voel hoe haar binnegoed bewe. “Raak net aan my . . . jou seerower!”

      “Vir ’n seerower het ek my tot dusver besonder kuis gedra, veral aangesien die buit so voor my neus gehou word.”

      Sy kyk met ’n moordende blik op, vas teen haar bra wat swaaiend aan sy voorvinger hang. “Jy het dít vergeet.”

      Sy gryp dit by hom en stamp hom amper van die rotse af toe sy by hom verbystorm. Hy kyk die woedende meisie agterna, die intieme kledingstuk wapperend in haar regterhand, terwyl sy met lang hale en armswaaiend so vinnig moontlik die grootste stuk aarde tussen hulle probeer inkry.

      Toe haar pa daardie middag laat tuis kom, sit en wag sy dogter hom in. Onder hierdie man se dak bly sy nie langer nie. As hy haar nie wil toelaat om êrens anders op Kokos of Costa Rica te gaan bly nie, gaan sy sowaar terug na haar eie land toe.

      Maar die don spring haar voor. Hy het ook uitgesien na Dries Smit se terugkeer. “Iets gevind?” wil hy met die intrapslag weet.

      “Net dat al die waarskynlike plekke reeds baie goed deursoek is. Dis nie die moeite werd om weer daar te gaan tyd mors nie . . . Ja, Andrea? Wat is dit?”

      “Ek wil Pa dadelik spreek. Privaat, asseblief.”

      “Ja, señor Smit, ek het ook iets dringends om met julle te bespreek. Die señorita se saak kan wag. Myne is dringender.”

      “Myne . . .”

      “Wag nou, Andrea. Ja, señor?”

      “Ek wil jou om jou dogter se hand vra, asseblief.”

      Andrea se mond val oop.

      5

      __

      “As dit as ’n grap bedoel is . . .” sê Andrea dreigend.

      “Ek voel nie na grappies nie, señorita, nie ná wat ek vandag verneem het nie.”

      “Wat het jy verneem?”

      “My grootmoeder is op pad hierheen.”

      “Jou ouma?” Iemand se verstand werk nie meer lekker nie, besluit Andrea in absolute verwarring. “Dié ouma vir wie jy pakkies by die byderwetse dameswinkel in San José kry?”

      “Dieselfde een.”

      Sy swyg en sien die verwarring op haar pa se gesig. Dit laat haar beter voel. Hy verstaan ook nie.

      Dries maak keel skoon. “As jy my sal verskoon, señor, maar wat het jou grootmoeder se koms hierheen te doen met die feit dat jy skielik met my dogter wil trou?”

      “Ek wil nie werklik met haar trou nie, señor. Ek vra net ’n tydelike СКАЧАТЬ