Ena Murray Omnibus 21. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar keuse nie sy goedkeuring wegdra nie, is onmiddellik duidelik toe sy haar verskyning maak, maar dit skeel haar min. Van situasies waarin komplimente uitgedeel kan word, bly sy weg in die toekoms.

      “Hoe laat wil Pa gaan? Sommer net na ontbyt?” vra sy terwyl sy lustig aan die kos wegval. Sy het gisteraand beslis nie haar ete geniet nie.

      “Ja, dis die plan.”

      Die gasheer se bekende frons verdiep. “Moet ek daarvan aflei dat jy saam met jou pa wil gaan?”

      “Ja.”

      “Dit kan ek nie toelaat nie.”

      Haar bekende frons verskyn ook nou. “Hoekom nie?”

      “Jy gaan nie alleen op die eiland ronddwaal nie.”

      “Pa is mos by my!”

      “Ek ken jou reeds goed genoeg om te weet jy sal nie by jou pa bly nie en hier is soms allerhande ongewenste elemente . . .”

      “Ek kan myself verdedig . . .”

      Sy oë is spottend. “Jy lyk daarna. Hier is genoeg te doen in die palacio.”

      “Soos wat?”

      “Soos briewe tik . . .”

      “Jy het my pá gehuur, nie vir my nie!”

      “Andreatjie . . .”

      “Nee, maar basta met hom, Pa! Ek staan nie in sy diens nie.”

      “Jy staan onder my jurisdiksie solank jy op Kokos en onder my dak is, señorita Smit. Dít moet jy duidelik verstaan. Die saak is afgehandel. Jy verlaat nie die palacio se gronde sonder my verlof nie.”

      Met ’n lang lip staan sy by haar pa terwyl hy die nodige vir die aanvang van sy soektog bymekaar kry.

      “Hy is onuitstaanbaar!” blaas sy steeds stoom af. “Ek sweer hy is gereïnkarneer.”

      “Hoe nou? Wat bedoel jy?”

      “Hy is net te ongelooflik Middeleeus om regtig ’n produk van die twintigste eeu te wees. Hy is sy grootjie-seerower wat gereïnkarneer is. Hy móét wees!”

      Dries skud sy kop, lag dan tog met ’n simpatieke lig in sy oë. Andrea was nog altyd ’n baie onafhanklike wese, en veral ná haar ma se dood, en met haar pa altyd êrens op ’n uithoek van die aardbol, het sy geleer om vir haarself te dink en te doen. Om nou soos ’n dom skoolkind behandel te word, moet swaar wees. Dit mag die etiek wees onder die hoë Spanjaarde, maar dit gaan nie deug met hierdie dogter van hom nie. Hy beter die skat gou kry . . .

      Andrea staar haar pa vies agterna en gaan sit op die patio. Sy kyk hulpeloos om haar rond. Hoe op aarde gaan sy hierdie lang dag omkry, en die ander wat nog moet kom, as sy soos ’n Spaanse edelvrou heeldag handjies gevou in die palacio moet sit? Haar lippe trek smalend. As sy in der waarheid ’n Spaanse dame was, sou sy, soos ’n sekere Spaanse heer oor die saak voel, haar hande vol gehad het met al die klein Spanjaardjies. Maar danksy die gode is sy nou nié ’n Spaanse dame nie en is haar altyd besige hande so ledig dat sy kan gil daarvan.

      Maar toe sy werk kry, is haar ledige hande geensins gewillig om besig te raak nie.

      “Ek was netnou ernstig. Ek sal dit waardeer as jy ’n paar briewe vir my kan tik,” hoor sy ’n stem agter haar sê.

      Sonder om om te kyk, sê sy: “Ek kan nie tik nie.” Dit word op ’n stemtoon gesê wat dit laat klink asof dit ’n prestasie is.

      “Alle vroumense kan tik. Wat kán jý dan doen?”

      “Belangriker dinge.”

      “Soos?” Die skeptiese toon in sy stem vertel haar dat hy dit sterk betwyfel of sy enigiets kan doen.

      “Soos mans was en skeer.”

      “Wat?”

      “Mans was en skeer,” herhaal sy en kyk om na hom.

      Sy gesig is ’n stywe masker. “Is jy ernstig?”

      “Natuurlik! ’n Hele paar honderd mans het die afgelope paar jaar onder my hande deurgeloop. Ag, jy weet, ’n mens raak gewoond daaraan. Dis later soos jou eie gesig: ’n mens sien dit nie meer raak nie.”

      “Señorita, asseblief . . .”

      “Maar dis ’n verpleegster se werk, señor!”

      “Vanselfsprekend . . . maar die gedagte staan my nie aan nie.”

      “Watter gedagte? Dat ’n vrou ’n siek man moet was en skeer en . . .”

      “Asseblief! Nee! Nee, die gedagte dat daar al hónderde vréémde mans onder jou hande deur is, ontstel my.”

      Andrea kan bars van die lag. Voorwaar! Hy hoort in ’n klooster op die hoogste kruin van die Himalaja-gebergtes! “Hoekom? Kry jy die mans jammer? Ek verseker jou nie een het klagtes gehad nie. Ek is ’n goeie verpleegster,” laat sy trots hoor.

      Don Alonso se gesig verander nie. “Gaan jy terug na daardie . . . e . . . beroep wanneer julle teruggaan?”

      “Natuurlik. Dis dan al wat ek kan doen.”

      “Jy kan trou en kinders hê.”

      “Ag, genade, nee. Ek wil nie nou al trou nie. Ek is nog gans te jonk.”

      “Nie te jonk om vreemde mans te was en . . .”

      “Verpleging is ’n edel beroep, señor!” Sy begin haar vererg.

      “Natuurlik is dit, maar dit pas nie by alle vroue nie.”

      “En hoekom sal dit nie by mý pas nie? Ek is nie ’n Spaanse dame wat in ’n glaskasteel opgesluit word totdat sy in ’n broeikas moet verander nie.”

      Sy is oortuig dit is ’n egte Spaanse vloekwoord uit sy grootjie se woordeskat wat gedemp oor sy lippe kom. “Jy verstaan my moedswillig verkeerd!”

      “Ons verstaan mekaar glád nie, señor – moedswillig of nie moedswillig nie. Ons sál mekaar nooit verstaan nie.”

      “Natuurlik sal ons mekaar verstaan as jy nie so hardkoppig is nie. Maar jy hou vol om dinge te sê wat jy goed weet my in die harnas gaan jaag!”

      “Maar ek praat die waarheid! Of wil jy voorgee ek staan jou en belieg? Kom lê dan en gee my ’n kom water en ’n waslap. Dan sal jy self sien hoe handig ek is . . .”

      “Genugtig! Ek betwyfel nie jou bekwaamheid nie! Ná ’n paar honderd mans onder jou hande deur is, behoort jy dit in jou slaap te kan doen! Dis net . . .”

      “Dis net wat? Wat krap jou om?”

      “Die feit dat jy mans al só goed ken dat hulle nie meer vir jou vreemd is nie.”

      “Jy verstaan my verkeerd!” baklei sy СКАЧАТЬ