Ena Murray Omnibus 21. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en wuif om hul aandag te trek.

      Toe hulle ’n ruk later by die lughawe kom, wag daar nog ’n verrassing. Andrea en haar pa volg maar waar don Alonso lei, wissel net ’n vlugtige blik toe hulle sien hulle is op pad na ’n sessitplek-privaatvliegtuig. Hulle wissel weer ’n blik toe hulle sien don Alonso skuif self agter die stuur in. Natuurlik! Wat kon haar laat dink het dat hy nie sy eie vliegtuig sal hê én dit self sal loods nie? Om vir so ’n man te wil vertel sy sal hom kan uitkoop . . . met driehonderd en vyftig duisend randjies!

      “Wat amuseer jou so geweldig, señorita?”

      Sy ontmoet sy oë, kyk dan weg, skud haar kop en laat laggend hoor: “Nee, ek dink sommer net, señor.”

      “Ek het jou reeds gesê dis ’n gevaarlike ding vir ’n vrou om te doen.”

      Sy kyk terug na hom, al die geamuseerdheid weg, en laat waarskuwend hoor: “Moenie weer begin nie, señor!”

      Maar dis sý beurt om te lag en sy kop te skud terwyl hy die vliegtuig op die aanloopbaan rig. “Ons begin maar nou eers, señorita.”

      “Wat bedoel jy? Señor, as jy so gaan aanhou sukkel met my, kan jy my maar nou aflaai!”

      “Te laat, señorita. Ons is reeds in die lug . . . behalwe as jy bedoel ek moet jou in die see afgooi?” Dan versober sy gesig effens, en hoewel die donker oë steeds vonkel, klink sy volgende woorde nie tergend nie, maar eerder na ’n dreigement: “Ons is op pad Kokos toe, Andrea Smit . . . en jy het geen idee wat daar alles op jou wag nie!”

      4

      __

      Andrea Smit vergeet haar bedenkinge ná don Alonso se geheimsinnige woorde toe hulle eindelik die eiland onder hulle sien lê. Hoe laer hulle sak, hoe skouspelagtiger word die toneel onder haar. ’n Tropiese eiland lyk altyd vanuit die lug soos ’n groen smarag op ’n blou fluweelkussing en aangesien dit Andrea se eerste ervaring is, laat dit haar sprakeloos.

      “Dis . . . asemrowend!” fluister sy met ontsag.

      Don Alonso se blik is die eerste keer warm op haar. Kokoseiland lê baie na aan sy hart. Haar uitroep van bewondering maak dat sommer ’n klomp swart kruisies teenoor haar naam doodgetrek word.

      Daar is onverbloemde trots in sy stem toe hy hulle inlig: “Soos julle aan die twee spitse reg onder ons kan sien, het Kokos ’n vulkaniese oorsprong. Julle kan hiervandaan ook duidelik die twee hoofbaaie sien – Chathambaai is die een aan die noordoostelike kus. Daar waar die bote meestal anker, soos julle kan sien. Waferbaai is die ander een. Daar is ’n klein regeringspos wat onder meer toesig hou oor die skatsoekery.” Dis duidelik dat hy nie van plan is om daar te land nie, want die vliegtuig se neus swaai weg. “Vroeër is die eiland uitsluitlik gebruik as ’n strafkolonie. Gelukkig het hulle daarvan afgesien. Die eiland is in die besit van die Costa Rica-regering sedert 1888 en dit staaf my siening dat hulle nie geregtig is op die helfte van wat hier gevind word nie.”

      “Hoe so?” wil Dries weet.

      “Bonito het sy skat al in 1818 of 1819 hier kom versteek, lank voordat Costa Rica enige seggenskap hier gehad het. Selfs kaptein Thompson van die Mary Dear het sý skat voor Costa Rica se oorname hier kom versteek, reeds in 1826.”

      “Hier is dus meer as een skat?”

      “Ja. Wie die berekening gedoen het, weet ek nie, maar daar word beweer dat hier waarskynlik ’n honderdmiljoen dollar se skatte lê en wag om ontdek te word, dié van Bonito en Thompson definitief.”

      Teen haar sin is Andrea se belangstelling geprikkel. Tot dusver het sy nog altyd skepties gestaan teenoor hierdie danige skat – of soos sy nou hoor: skatte – en sy kon nie regtig opgewonde raak daaroor nie. Maar noudat Kokos in al sy glorie in die son onder haar skitter, kry sy die gevoel dat enigiets hier moontlik is – dat daar selfs seerowerskatte te vinde kan wees. En sê nou haar pa gaan die gelukkige een wees om dit te ontdek?

      “Waaruit bestaan die skatte, Bonito s’n veral?” wil sy weet.

      “Dis glo hoofsaaklik afkomstig uit Peruviaanse kerke wat hy geplunder het.”

      Sy kyk hom geskok aan. “Kérke geplunder? Maar hy behoort hom mos te skaam!”

      Hy hou sy gesig ernstig, hoewel sy een mondhoek suspisieus trek. “Ek dink nie hy is nou meer in staat om te bloos nie, señorita.”

      “Maar kérke! En daardie danig verfynde De Vitoria-dame met wie hy getroud was . . . Het sy nie omgegee dat haar man kerke besteel nie?”

      “Dit sal ek nie kan sê nie. Feit bly, as hý dit nie besteel het nie, sou iemand anders. Wat jy moet verstaan, señorita, is dat die meeste van die goed in daardie kerke reeds gesteelde goed was. Ons praat van die negentiende eeu, nie die twintigste eeu nie.”

      Sy kyk hom ontevrede aan, voel vreemd teleurgesteld in hom. Dat hy so iets nog probeer goedpraat! Hy behoort hom ook te skaam. Maar hy is mos Bonito se agter-agterkleinkind. Hy sál dit goedpraat. Trouens, hy volg perfek in sy oergrootjie se voetspore. Hy wil nou die skat terugsteel sonder dat die regering daarvan weet!

      “Steel is steel, señor!” sê sy streng. “Om darem ’n kerk te plunder . . . Dis verskriklik!” veroordeel sy sonder skroom.

      Hy knik. “Mag wees, maar dit sou veel erger gewees het as hy gewone mense se goed geplunder het. Want die gewone mense was toe brandarm. Die kerke het destyds al die skatte gehad. Nee, ek is trots op my voorsaat dat hy die regte keuse gedoen het.” Met ’n skuins glimlag na Dries keer hy vinnig die stortvloed verontwaardiging: “Ons gaan land. My grond lê nou reg onder ons. Daar oorkant tussen die bome kan julle die palacio sien.”

      Hulle kom ’n rukkie later op die aanloopbaan tot stilstand, en dadelik is daar helpende hande om die bagasie aan te dra huis toe. Hulle stap sommer die klein entjie en teen haar sin moet Andrea erken dat dit ’n idilliese plek is wat don Alonso hier het.

      Hy kyk op haar af. “Welkom op Kokos, señorita. Moenie dat die gedagte aan my verskriklike voorsaat jou verblyf hier vertroebel nie. Die palacio het niks met Bonito te doen nie. Alles hier, ook alles in die palacio, is wettig en eerbaar deur die De Vitoria-familie deur die eeue bekom. Jy kan gerus slaap. Niemand sal by jou kom spook nie.”

      Die palacio is nie so ’n groot plek en het nie sulke saalagtige vertrekke soos sy huis op Costa Rica nie, maar dit is net so weelderig en met soortgelyke kosbare antieke stukke gemeubileer.

      Die klere wat Andrea in San José gekoop het, sal by hierdie plek pas. Toe sy gereed maak vir aandete, soek Andrea tussen die nuwe voorraad en voel ’n opgewonde tinteling deur haar gaan toe sy haarself in die spieël beskou. Toe sy die klere in die winkel aangepas het, moes sy op en af voor die heer Alonso paradeer waar hy, kiertsregop op ’n stoel, haar van alle kante krities beskou het. Noudat sy tyd het om met aandag na haarself te kyk, besef sy dat don Alonso se smaak haar beslis aanstaan. Sy smaak is net te duur na haar sin. Aangesien dit egter nie uit haar beursie betaal is nie, kan sy dit maar ten volle geniet. Dis hopelik met die De Vitoria-erflating betaal, nie met wat uit kerke gesteel is nie.

      Hierdie keer is die reaksie op haar verskyning heelwat anders as die vorige keer. Haar pa lyk soos net ’n trotse pa kan lyk, en die gasheer . . . die gasheer se gesig bly eers geslote en onleesbaar, totdat hy die verergde vonkies in haar oë sien en besluit om haar nie verder te terg nie. Soos ’n ridder kom buig hy voor haar, neem haar hand en kus dit.

      “Muy СКАЧАТЬ