Prawda. Melanie Raabe
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Prawda - Melanie Raabe страница 9
– Tak, słucham.
– Nazywam się Wilhelm Hansen – słyszę głęboki, oficjalnie brzmiący głos. – Czy rozmawiam z Sarah Petersen?
Marszczę brwi.
– Przy aparacie – odpowiadam głucho.
– Pani Petersen, jestem pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Tak się cieszę, że się do pani dodzwoniłem. Próbowaliśmy wcześniej na numer domowy, wreszcie udało mi się zdobyć pani numer komórkowy. Mamy dla pani ważną informację i bardzo nam zależy, żeby nie dowiedziała się pani o tym z prasy.
Nagle zaschło mi w gardle.
– Żebym o czym nie dowiedziała się z prasy? – pytam.
Wiem, co powie. Może być tylko jeden powód, dla którego dzwoni do mnie pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Siedem lat czekałam na ten telefon. Wiem to, a jednocześnie nie mogę w to uwierzyć. Chyba śnię. To musi być sen, zaraz się okaże, że znowu jestem w korytarzu, stoję drżąca i przerażona przed zamkniętymi drzwiami, zza których dobiega głuchy łomot.
– Pani Petersen, czy pani siedzi? – pyta głos.
– Siedzę – odpowiadam.
Odzyskałam panowanie nad sobą. Siedem lat przygotowywałam się do tej rozmowy. Jestem gotowa. Wilhelm Hansen z Ministerstwa Spraw Zagranicznych nie może mi powiedzieć nic, na co nie byłabym przygotowana. Nie potrafię wyobrazić sobie żadnego scenariusza gorszego od tych, które odmalowywałam w bezsenne noce. Powie mi to i będę mogła wreszcie zacząć wszystko od nowa. Nowy początek. Tak się chyba na to mówi.
Przełykam ślinę.
– Słucham, co chce mi pan powiedzieć? – mówię.
Po bardzo krótkiej pauzie Hansen zaczyna mówić. Słucham, nie wypowiadając ani słowa. Potem kończymy rozmowę, włączam blokadę klawiatury, wkładam telefon do torebki, zasuwam zamek, stawiam torebkę na powrót na ławce obok siebie i zaczynam gwałtownie wymiotować.
9
Wszystko mnie razi. Świat wygląda inaczej niż przedtem. Ktoś nałożył na mnie filtr, który zmienia barwy. Niebo jest bardziej niebieskie niż kiedyś, kobaltowe. Liście na drzewach są jaskrawozielone, światło słońca jest tak silne, że bolą mnie oczy – mimo okularów słonecznych.
Pamiętam, że Philipp potrafił coś takiego: pomalować mój tak czasami bezbarwny świat, zabarwić deszczowy dzień czy pochmurny nastrój wszystkimi kolorami tęczy, radością życia, humorem, entuzjazmem. Kolorował moje życie, jak dziecko grubymi woskowymi kredkami koloruje swoją książeczkę.
Siedzę w ogrodzie pod moją ulubioną jabłonią. Choć musi zapewne panować upał, marznę. Cieszę się, że nikogo tu nie ma. Muszę być sama. Jakiś czas sama, muszę dać mojemu mózgowi szansę na zrozumienie. Siedzę pod jabłonią jak Budda pod drzewem bodhi, jakbym czekała na oświecenie. W moim mózgu jak mantra kołacze się jedno zdanie.
Philipp żyje.
On żyje.
Łaciaty kot skrada się wzdłuż ogrodzenia, zatrzymuje się na chwilę, rzuca w moją stronę krótkie spojrzenie, w końcu postanawia mnie zignorować i znika na posesji sąsiadów.
Zastanawiam się, gdzie jest jego bliźniak. Te łaciate koty chodziły zawsze w parze, dwa rozbrykane łobuzy z jednego miotu – do dzisiaj nie wiem, do którego z sąsiadów należą. Philipp je lubił.
Po prostu siedzę i próbuję poradzić sobie z tym wszystkim. I nagle narasta w piersi to uczucie, które nie mieści się w moim ciele, w wąskiej klatce piersiowej, rozsadza mnie, nie jestem w stanie tego wytrzymać, nie mogę już usiedzieć, więc wstaję, wracam do domu, podchodzę do telefonu. Nie mogę zachować tego dłużej tylko dla siebie, muszę się z kimś tym podzielić albo eksploduję.
Ale ledwie biorę do ręki telefon, nie wiem, co dalej.
Do kogo chcę zadzwonić?
W pierwszym odruchu chcę wybrać numer Miriam. Miriam jest moją jedyną prawdziwą przyjaciółką, to do niej idę, kiedy muszę pogadać. Ale Miriam nie zna Philippa, nigdy go nie spotkała, trafiłyśmy na siebie dopiero po jego zniknięciu. Nie wydaje mi się dobrym pomysłem uświadamiać w pierwszej kolejności właśnie ją.
Rodzina, myślę sobie. Przede wszystkim powinna się o tym dowiedzieć jego rodzina. Ale jego rodzina to w zasadzie już tylko Leo i ja. Jego ojciec, po którym odziedziczył swój wielki koncern, od wielu lat nie żyje, matka Philippa, cierpiąca na alzheimera, od dawna mieszka w luksusowym domu opieki, a mój mąż nie ma rodzeństwa. W tym względzie jesteśmy do siebie podobni. Ja też nie miałam rodziny – zanim spotkałam Philippa i zanim na świat przyszedł Leo.
Mój palec ciągle błądzi po klawiaturze telefonu. Waham się. Nagle czuję silną potrzebę, żeby zadzwonić do Johanna. Johanna Kerbera, starego przyjaciela rodziny Petersenów, którego Philipp darzył wielkim respektem i do którego zwracał się o radę zawsze wtedy, ilekroć tego potrzebował. Po jego zniknięciu ja sama także mogłam liczyć na mądrość Johanna, trzeźwą ocenę sytuacji i ojcowską radę.
Zajął się wszystkimi kwestiami finansowymi i majątkowymi, które trzeba było wtedy załatwić. Philipp, bądź co bądź największy udziałowiec miliardowego koncernu, zniknął nagle bez śladu. Bardzo wiele rzeczy trzeba było wtedy uregulować. Nic nie ucieszyłoby Johanna bardziej niż wiadomość o powrocie Philippa. Wybieram numer Johanna, gdy nagle nachodzą mnie wyrzuty sumienia i zmieniam zdanie. Naturalnie to matka Philippa powinna dowiedzieć się jako pierwsza. Że jej syn żyje. Że jest w drodze do ojczyzny. Alzheimer nie alzheimer. Byłoby nie w porządku nie poinformować jej w pierwszej kolejności. Kartkuję więc mały czarny notesik. Mam w nim ważne numery, których regularnie potrzebuję, ale których nie potrafię zapamiętać. Odnajduję numer do domu opieki, gdzie mieszka Constanze, i wstukuję go do telefonu.
Wybrzmiał zaledwie jeden sygnał, gdy w słuchawce odezwał się rezolutny kobiecy głos.
– Dzień dobry, nazywam się Sarah Petersen – mówię. – Czy mogłabym rozmawiać z moją teściową?
– Ach, pani Petersen – odpowiada głos. – Tak mi przykro. Pani teściowa nie czuje się dzisiaj zbyt dobrze i wątpię, czy rozmowa telefoniczna jest możliwa. Ale jeśli pani sobie życzy, może pani nas odwiedzić. Może pani w każdej chwili widzieć się z teściową, nic nie stoi na przeszkodzie.
Natychmiast potęgują się moje wyrzuty sumienia. Od tak dawna już nie odwiedzałam Constanze. Byłam zbyt zajęta sobą i swoimi problemami.
– Bardzo dziękuję – odpowiadam. – Przyjadę, gdy tylko będzie to możliwe.
Odkładam słuchawkę i od razu wybieram numer Johanna. Słychać sygnał, jeden, drugi, czwarty, siódmy, wreszcie daję za wygraną. Wystukuję numer komórkowy, który СКАЧАТЬ