Słodkie kłamstwa. Caz Frear

Чтение книги онлайн.

      O dziesiątej każdego wieczoru, z dokładnością szwajcarskiego zegarka, tata wychodził z pubu, jeśli trzeba przerywając sędziowanie pijackiej burdzie, i udawał się kilkaset metrów dalej, do parku Leamington Square Gardens, by jak co dzień w samotności zapalić papierosa. Nie wiem, czy chował się przed mamą – bezkompromisową expalaczką – czy robił to dla zdrowia psychicznego, by pobyć sam. Nie mam pojęcia, ale odprowadzałam go wzrokiem z okna mojego pokoju. Gdy tylko usłyszałam jego kroki trzeszczące na żwirowej drodze, szybko rzucałam książkę czytaną w świetle dochodzącym przez okno dachowe. Patrzyłam tak długo, aż zostawała po nim tylko kropka w oddali, błysk telefonu lub płomień zapalniczki, ale w pewnym sensie mnie to uspokajało. Cieszyłam się, że ma swoje pięć minut spokoju.

      Raz zabrał mnie ze sobą. Miałam zaledwie sześć lat. Mama była u cioci Carmel, więc tato ostrzegł mnie, że „to wyjątkowa sytuacja”, co generalnie znaczyło, że ma pozostać tajemnicą, podobnie jak wszystko, co się działo, gdy ojciec sprawował nad nami opiekę (czipsy na obiad, luźne podejście do mycia zębów i nielegalne partyjki pokera na zapleczu z mężczyznami, za którymi mama nie przepadała). Wtedy po raz pierwszy byłam w parku Leamington nocą – za dnia bywałam tam często, bawiąc się w sklep na scenie amfiteatru lub grając w klasy na ścieżkach – i po dłuższej chwili, gdy już pogadaliśmy o Toy Story i mojej nowej puchowej kurtce, tata spytał mnie, czy nie boję się być poza domem o tak późnej porze. Powiedział, że większość dzieciaków w moim wieku narobiłaby w majtki ze strachu i zaczęłaby ryczeć, że chce do domu.

      Powiedziałam mu, że nie boję się n i c z e g o, kiedy on jest przy mnie, a on zmierzwił moje loki i powiedział, że słusznie.

      Dziś wieczór jednak się boję, i choć Parnell jest u mego boku, stale i niezmiennie jak te platany, które rosną na obrzeżach Leamington Square, nie mogę pozbyć się uczucia, że nic dobrego nie wyniknie z mojego powrotu w to miejsce.

      Nie mam na myśli fatum, ale ogarnia mnie jakiś dręczący niepokój.

      Gdy tylko parkujemy przy kordonie zewnętrznym, podchodzę do Parnella, pozwalając, by ukoiła mnie jego łagodna zrzędliwość.

      – Czterdzieści parszywych minut i byłby koniec zmiany. Jacyś inni kolesie musieliby się tym zająć, a ja mógłbym wziąć prysznic i przytulić się do żonki. Mamy pecha, Kinsella, cholernego pecha.

      – Mnie to nie przeszkadza – kłamię. – Nie mam się do kogo przytulić ani z kim się wykąpać. Równie dobrze mogę tu razem z tobą odmrozić sobie tyłek.

      Jeśli powtórzę to odpowiednią liczbę razy, może sama w to uwierzę. I może zdobędę się na odwagę i powiem Parnellowi oraz Steele, że wychowałam się rzut beretem stąd. I że mój ojciec prowadzi tu knajpę, która jest tak blisko, że w ciepłe letnie dni, kiedy drzwi są otwarte, aż tu słychać szafę grającą. I że mieszkałam nad tym pubem do ósmego roku życia.

      Zanim wszystko się zmieniło.

      Ale n i e   m o g ę dostarczyć Steele dalszych powodów, by usunęła mnie z wydziału zabójstw. Nie po aferze z martwą prostytutką. Nie żeby te dwie sprawy były do siebie podobne. Formalnie rzecz biorąc, nie ma nic złego w tym, że kiedyś obtarłam sobie kolano w tym samym miejscu, gdzie teraz leży trup. Ale przecież ktoś, kto doszedł do rangi nadkomisarza i ma co najmniej cztery odznaczenia za chwalebną służbę, będzie wiedział, jak wykorzystać okazję. Dlatego też jakakolwiek wzmianka o tym, że mam choć najmniejszy związek z tą sprawą, sprawi, że ani się obejrzę, a Steele dopilnuje, żebym podliczała rubryki w Excelu w jednostce wywiadu finansowego.

      Gdy Parnell kontynuuje swą pieśń żałobną, ja po raz kolejny rozważam za i przeciw, wpatrując się w swoje odbicie w szybie samochodu. Widzę w niej tylko kogoś, kto potrzebuje tej roboty, tak samo bardzo jak wielkiej dawki witaminy i wizyty u fryzjera.

      Odpowiedź jest prosta. Nie przyznam się.

      Steele już tu jest, w specjalnym kombinezonie i butach, rozmawia z dwoma technikami, podczas gdy ci przeskakują z miejsca na miejsce, kładąc na ziemi znaczniki dowodów.

      – Jezu, szybko przyjechała – mówię. – Przecież mieszka w Ealing!

      Parnell szpera w bagażniku i ścisza głos, bo na placu jest cicho jak w klasztorze.

      – Mówiłem ci, ona nie jest człowiekiem. Ona nie jeździ do domu, by wziąć prysznic i się przebrać, jak ty czy ja. Ona się regeneruje, jak Terminator. – Prostuje się i macha do Steele, jedną ręką rzucając mi parę ochraniaczy na buty, a drugą kombinezon ochronny. Steele daje nam znać, byśmy się pospieszyli, wskazując na zgarbioną postać stojącą u wejścia do namiotu techników od kryminalistyki.

      – Cudownie. Czyżby to tył głowy Vickery?

      – Co, nie jesteś w nastroju, СКАЧАТЬ