Zniknąć. Petra Soukupova

Чтение книги онлайн.

      Matka zawsze uważała, że chłopcy powinni wracać do domu dokładnie o tej, o której im się powie. Ale za każdym razem, kiedy się spóźniali, ojciec machał ręką i mówił, chłopaki to chłopaki, nie mogą przecież bez przerwy zerkać na zegarek, widać dobrze się bawili, daj im spokój. Przestała więc wymagać wracania dokładnie o wyznaczonej porze. Latem dla Martina istniała niepisana zasada powrotu przed zmrokiem, chyba że na drugi dzień do szkoły, wtedy musiał wracać przed ósmą wieczór. Zimą do siódmej. Jakub miałby bardziej ograniczony czas, ale on znów tyle nie wychodził i przeważnie wracał w porę.

      Więc kiedy Martin nie wrócił punktualnie o siódmej, nic to nie znaczyło. O ósmej mogłoby już coś znaczyć. Stadion zimowy jest ze dwadzieścia minut pieszo od miasta, a matce wcale nie podoba się pomysł, że Martinek szedł o ósmej wieczorem po ciemku całą drogę na przykład sam.

      Nawet ona nie zamierza iść sama, idzie więc po ojca do knajpy, ten pomysł też jej się nie podoba, on nie lubi, kiedy ona tam przychodzi, a ona niechętnie widzi jego kompanów, ale czuje się pewniej, kiedy zabiera go stamtąd, żeby poszli razem.

      Ojciec przez chwilę się wzbrania, idzie mu karta i nie chce mu się na ten ziąb, jednak oczywiście idzie.

      Wówczas matka myśli, że kiedy dojdą na stadion, Martin będzie jeszcze na tafli, już go widzi zziajanego, jak się przestraszy, kiedy ich zobaczy.

      Idą z ojcem szybkim krokiem, matka bardzo uważnie się rozgląda, żeby nie przeoczyć wracającego do domu Martina.

      Dochodzą na stadion zimowy, a tam ciemno. Zamknięte. Matce od razu ściska się gardło, przez chwilę nie może złapać tchu. Ojciec ją uspokaja. Pewnie poszedł do jakiegoś kolegi. Idziemy do domu, obdzwonimy ich.

      Potem na stadionie zapala się światło w jednej z kas. Po chwili przed wejściem zjawia się dozorca.

      – Taa, były tu chłopaki grać w hokeja.

      Matka opisuje Martina, lecz dozorca kręci głową.

      Potem matka mówi, że jak na swój wiek jest dość wysoki, pokazuje jaki.

      Dozorca się zatrzymuje.

      – Ile pani mówi, że ma lat?

      – Trzynaście.

      – Moment, moment, fakt – tu dzisiaj grały chłopaki, ale miały ze dwie dychy na karku. Na sto procent nie było tu żadnego małego chłopca. A  już na pewno nie takiego aniołka, co go pani opisuje.

      Czy dozorca jest pewien?

      Tak, jest.

      Rodzice szybko się żegnają. Matka najchętniej by pobiegła.

      Dozorca woła:

      – Powodzenia!

      Po dziewiątej dochodzą do miasta na policję.

      Matka musi mocno się opanowywać, żeby nie zacząć wrzeszczeć, kiedy pytają, czego sobie życzy, odsyłają ją do kogoś innego i mówią, proszę na chwilkę usiąść, proszę poczekać, zaraz się panią zajmiemy, a jej przecież tak bardzo się spieszy. Na centrali pusty korytarz. Głosy z oddali, ktoś dzwoni i się śmieje. Na korytarzu jest cieplutko, ale matka się trzęsie.