Zniknąć. Petra Soukupova

Чтение книги онлайн.

      Jest sobota siódmego grudnia. Dwa dni temu dostaliśmy w reklamówkach jakieś słodycze, że niby od Mikołaja. Budzę się rano, na zewnątrz w końcu całkiem biało i ciągle pada śnieg. Nareszcie. Zerkam do góry, brat jeszcze śpi. Biorę klatkę z Piratem na łóżko. Wyjmuję go z klatki i bawię się z nim.

      Z kuchni słychać stłumione dźwięki, mama gotuje, brzęka naczyniami, takie przyjemne odgłosy. Słychać też puszczone cicho radio. I pachnie jakimś ciastem czy czymś, co mama upiekła.

      Pirat delikatnie łapie mnie za palec. Wyjmuję spod poduszki czekoladę, którą dostałem, i wpycham sobie do buzi dwa rządki naraz. Zapowiada się miły dzień. Nie będzie miły.

      Na śniadanie jemy ciasto, na które mama mówi ciasto miś2, jest w nim dużo takiego nadzienia serowego, a z wierzchu polewa z czekolady. Dziwne, że pamiętam wszystkie szczegóły tego dnia.

      Po śniadaniu wracam do łóżka, żeby czytać Białego kła, wydaje mi się to takie ciekawe, że na dworze jest taka sama pogoda jak w książce. Ale książka za bardzo mi się nie podoba.

      Brat chwilę się kręci, potem tata go woła, żeby pomógł przy wywoływaniu jakichś zdjęć. Kiedy idę do toalety, słyszę, jak rozmawiają w łazience. Tata chce po południu iść na basen, jednak brat kręci, że woli iść na stadion zimowy za miasto pograć z chłopakami w hokeja.

      Na obiad są mielone, nie lubię, bo mnie wkurza, że nie widzę, co w nich jest, więc w nich grzebię. Brat je bardzo lubi i szybko zjada jednego mojego, żeby mama nie widziała. To jedyna rzecz, w której trzymamy sztamę. Ale nie dziękuję mu.

      Po obiedzie znowu idę do pokoju i  nic nie robię, bawię się z Piratem, uczę go mówić, ale nie reaguje. Trochę się nudzę. Myślę, czyby nie wyjść na dwór. Parę dni temu czytałem w gazecie, że w domu kultury jest bazar małych zwierząt. Raz, chyba ze dwa lata temu, byłem tam z mamą, ale już nie będzie chciała ze mną iść, bo chciałem każde zwierzątko, które zobaczyłem. Strasznie płakałem i byłem nieznośny. Nagle przelatuje mi przez myśl, że mogłem tam iść z  Martą, kiedy jeszcze się kumplowaliśmy, na pewno by jej się spodobało. Dziwne, że w ogóle przychodzi mi to do głowy, teraz, skoro z nią już nie rozmawiam. Przez chwilę mi smutno. Siedzę przy biurku i ciągle myślę, co w takim razie będę robić, nie chce mi się już czytać, chyba namaluję jakiś większy obrazek, może nawet temperami. Na przykład na Boże Narodzenie dla mamy albo taty. Ale szkoda tego bazaru. Brat i tata kończą zdjęcia, brat zaczyna się ubierać na dwór.

      Ubiera się i mówi:

      – To co, Kuba, mam od ciebie pozdrowić Martę? – Jakby się zorientował, o czym myślałem przed chwilą, jakby czytał w moich myślach, jakby wiedział, że właśnie mi smutno.

      Czyli idzie gdzieś z nią, nie na stadion z chłopakami. Odwracam się do niego i chcę powiedzieć coś obrzydliwego, wiem, że mam złą minę, ale nim zdążę coś powiedzieć, uśmiecha się do mnie, piękny, wie, że mu się udało, że mnie zabolało, widać to na mojej twarzy, a kiedy się tak uśmiecha, myślę sobie, chcę, żeby zniknął na zawsze, żeby już nigdy nie wrócił, żebym już nigdy więcej go nie zobaczył.

      Brat wychodzi, ja obracam się z powrotem twarzą do biurka i wyciągam przybory do malowania z szuflady.

      Nikt nie jest bez winy, moja wina jest taka. Wprawdzie tego nie powiedziałem, ale pomyślałem.

      Słyszę, jak brat ubiera się w  przedpokoju, jak zakłada buty, potem rzuca w przestrzeń cześć i wychodzi. Drzwi się zatrzaskują. Na dworze pada śnieg.

      Po chwili przychodzi mama i pyta, czy pomogę jej wykrawać ciasteczka. Pomogę. Mam gdzieś malowanie. Lubię wykrawać. Mogę poza tym wtedy zawsze СКАЧАТЬ