Дыплом на царства. Аркадзь Ліцьвін

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ а праз дзень аблажылі манастыр. Вялікія карысці меў нашымі стараннямі цар Дзьмітрый. Паказаў, што мае сілу. Люд пачаў сцягвацца.

      – Пэўна ж без абяцанкаў не абыйшлося?

      – А як жа! Абяцанка не цацанка, – развесяліўся Малей. – Ён жа, царыка маю на думцы, нават халопам і прыгонным абяцаў не толькі маёнткі іхных паноў, але і дачок, і нават памешчыц у жонкі!

      – Неблагі гешэфт, – засмяяўся Бражына. – А ты, вашмосьць, царыцу бачыў?

      Паручнік кінуў на суразмоўніка смяшлівы позірк. Хоць прагная славы ваявадзянка пасля заступнага шлюбу 22 лістапада 1605года з вялікай пыхаю склала ў памятнай кнізе кракаўскай Акадэміі подпіс: «Марына, царыца маскоўская, ўласнай рукою», Рэч Паспалітая па ранейшаму не прызнавала царскага тытулу. І ў паручніка не йшло на язык слова «царыца». Можа памятаючы пра вялікакняскі статус уладара Масковіі, можа з іншай прычыны.

      – Шанцуе вам на высокае гасцяванне, – падахвоціў ганец.

      Малей сцішыў голас, але жаданне папляткарыць было неадольнае. Усё ж новы чалавек, са сваімі ўсё перашаптана—перагаворана.

      – З бацькам тым смех адзін, калі праўду баюць.

      – А што ж бо такое, калі не таямніца? – пахіліўся да паручніка Бражына.

      – Ды якая таямніца, калі пра яе ўсе ведаюць! – махнуў маладзён рукою, але голасу не ўзняў. – Адно, што за яе пашырэнне можна і галавою налажыць. Але хто гэтаму зарадзіць, калі чутка скрозь кружляе?

      Паручнік ледзь заўважным рухам прымусіў каня ісці бок пры боку, так, што і страмёнамі пазвоньвалі. Злёгку пахіліўся, каб надаць вагі сваёй таямніцы.

      – Шапталі, браце, нібыта пан цесць запатрабаваў ад зяця паўдругога ста тысячаў за прызнанне.

      Ён пераможна зірнуў на слухача. Ці скеміў той, што можа сведчыць такая прапазіцыя.

      – Ого! Не правароніў пан ваявода добрага торгу, – Бражына абмяняўся з паручнікам поглядам хаўрусніка.

      Паручнік задаволены пляснуў сябе па сцёгнах. Скеміў слухач, што ў траве пішчыць, скеміў! Не трэба і рызыкаваць, разжоўваючы.

      – Для цара, пане—браце, можа паўтарыста і глупства, а ваяводу Мнішху – немалы куш! Алеж гэта не ўсё!

      Малей, шмаргануўшы правай далонню, натапырыў вусы і вырачыў вочы на суразмоўніка.

      – Бо голасным шэптам расказваюць, што вызваляючыся з яраслаўскай ссылкі, пан Мнішах пакляўся цару Васілю, што век не прызнае новага царэвіча! Але і без яго хапае каму прызнаць тое ўваскрашэнне, – зняважліва махнуў рукою. – Тут табе і слуга найбліжэйшы, ён жа сакратар, і розныя іншыя. Таму ж цар Васіль двух тыдняў не выцерпеў, каб каранавацца. Нават без патрыярха абышоўся. Наўгародскі мітрапаліт спраўляў.

      Паручнік пераможна зірнуў на Бражыну, ці належна цэніць пачутае. Задаволены ўражаннем, памаўчаў і паведаміў мабыць перанятае ад каго са старэйшых.

      – Што ж, маладым жыць, але і старому дажываць грош патрэбен.

      – Ну а цар не зазлаваў? – падтрымаў аповяд Бражына. – СКАЧАТЬ