Леаніды не вернуцца да Зямлі. Уладзімір Караткевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ спрэчку адвесці ў гэта рэчышча), а аб тым, пра што ніхто не сказаў і назва чаму: расколіна паміж двума пакаленнямі. Адны крычаць душою: «Супакоіліся!», а другія: «Зарваліся!» Адны крычаць: «Вас мяшчане падтрымліваюць!» Другія: «З высотнага будынка людзей не бачыце!»

      – Ну, а ты што думаеш?

      – Не ведаю, я буду пісаць не так, як яны ўсе. Але скажу толькі: трэба больш увагі да людзей. У маладых яна ёсць, праўда, трошкі скажоная. Таму што на іх пакрыкваюць – яны часам аддаюць сэрца, няхай на дзень, такому мастаку, які гэтага зусім не варты… Але ім абрыдла мяшчанства.

      – А Пружынін крычаў, што мяшчане іх і падтрымліваюць.

      – Хіба нашы студэнты, наша моладзь – мяшчане? Ну не, братка. Проста яны наеліся па горла фільмаў з багатаю жратвою ў канцы.

      – I за якую ты рыфму?

      – Я за дакладную рыфму і за ўсякую рыфму. I зусім без рыфмы – абы добра.

      – Ну, у гэтым я з табою вораг, – сказаў Вайвадс.

      – Дарэмна, Яніс. У адным мы з табою сябры і паплечнікі. Я лічу, што адзіная ерась – вольны верш без рыфмы і рытма, амаль зліты з прозай. Паэзія, ці бачыш, не музыка, паўзай слова замяніць нельга.

      Уздыхнуў. Устаў.

      – Проста трэба ісці да людзей, да іх пачуццяў і адносін. Яніс падышоў да яго, успёрся моцнай рукою на плячо Андрэя.

      Масква ляжала перад ім, начная, сцішаная. Гледзячы на пустыя рэчышчы вуліц, на снегаачышчальнік, які поўз маладым бульварам, ссоўваючы брудны апошні снег, Яніс сказаў: – Ведаеш, братка, я стаў з табою зусім іншым, не такім дубаватым.

      – А я з табою – не такiм крыклiвым i свалачным. Абодва засмяяліся.

      – I вельмі хачу табе шчасця, – сказаў Яніс. – Я сёння ўсю ноч думаў над тым, што ты мне распавёў. Закахацца табе трэба, вось што.

      – Не магу.

      – Ну і натурачка, – пакруціў галавою Яніс.

      – Каго кахаць? Марыю Крат? Вось я ўспомніў старую гісторыю – і не магу я да Марыі ісці. Брыдка. Сёння зноў не быў… Ведаю, што заўтра мяне скандал чакае. Ат, за ўсе грахі адна паляндра ўчамярыцца.

      Яніс наліў яшчэ па кубку кавы.

      – Я вось думаю, што табе вельмі павінна спадабацца адна жанчына.

      – Хто такая? – ускінуў галаву Андрэй.

      – Ірына Горава. Вось гэта жанчына, вось гэта чалавек! Грынкевіч раптам утаропіў вочы кудысьці ў кут, задумаўся:

      – Чакай, чакай… Горава… Аднекуль я памятаю гэта імя…

      – Даўно памятаю і – не ведаю. Мо ад маці? Што яна, старая?

      – Што ты, наадварот. У тваіх гадах, можа, на год ці два старэйшая. А выглядае такім дзяўчом.

      – Кажаш, не старая, – абыякава сказаў Андрэй, – тады я і не ведаю, дзе я мог пра яе чуць.

      – Схадзі на лекцыю, паглядзі. Можа, успомніш.

      – Ну не, – махнуў рукою Грынкевіч. – Мне сваё здароўе даражэй. Што я, не чуў гэтых занудаў?

      – А што ты пра іх ведаеш? – усхадзіўся Яніс.

      – А СКАЧАТЬ