Сайланма әсәрләр. Том 3. Шайтан каласы. Хан оныгы Хансөяр / Избранные произведения. Том 3. Мусагит Хабибуллин

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ өйләнгән. Хак булса, яу көнендә тархан углан азатларына да сыенгандыр. Всеволод тиунына нигә кирәк булды икән синдәй оста?

      – Кенәз дә калалар салырга ярата, хан.

      – Мин яратмыйммы?! Казан каласын кем яңартты, кем углан кулына бирде? Ибраһим каласын кем саклап килде? Картлач Ягъкуб тарханмы? Мин бит аны сараема алмакчы идем. Ә ул әнә нишли? Урыслар белән килешеп, тигез сәүдә итү турында сөйләшеп ята икән. Моны әмир Хаҗи углан да хуплаган. Хаҗи угланым узына, баш бирми, хәзер әнә икенче базар каламны канат астына җыймакчы. Назлыгөл дә аның кулындадыр әле!

      – Назлыгөл аның кулында түгелдер, ханиям. Назлыгөлне алып кайтырга дип Ибраһим каласына әмир мине үзе җибәрде.

      Хан белән ханбикә күзгә-күз карашып алдылар.

      – Йә-йә, алайса, Назлыгөл кем кулында була инде, оста Дәүран? – диде Сәлим хан, ыңгыраша төшеп урыныннан кузгалды, оста каршына килеп басты. – Йә, белгәнеңне әйт?!

      – Белмим, ханиям.

      – Әгәр дә мәгәр Всеволод кенәз тиуны Назлыгөлне кулына төшергән булса, тиздән сине дә урлаулары бар, оста.

      – Мин хан кызы түгел, ханиям. Мин кемгә кирәк?

      – Син миңа кирәк, кияү-балакай, миңа! Аннары – Всеволод кенәзгә!

      – Озын сүзнең кыскасы, ханиям, – диде кисәк кенә Зөбәрҗәт ханбикә. – Кияү-балакай миңа Назлыгөлне алып кайтсын. Баланы йөкле, диделәр, оныгымны үз кулым белән аласым килә.

      – Каядыр дип беләсең инде, ханбикә, Назлыгөлне? – дип сорады Сәлим хан.

      – Анысы миңа караңгыдыр, ханиям, урлый белгәч таба да белсен, ил өстенә килгән бәла түгел, иншалла, җае чыгар, бала исәндер, ерак китмәгәндер. Азатларыңны чакыртып ал, ханиям, кеше көлдереп, кияүгә чыгып, балага узган кызыңны эзләп йөрмәсеннәр. Ә моңа шарт куй: йә Назлыгөлне таба, йә…

      Ни өчендер Дәүран ханбикә Зөбәрҗәт аягына төште. Бухәлгә аптырабрак калган ханбикә беренче тапкыр калтыранган бармаклары белән останың башына кагылып алды һәм шундук кузгалып китте. Дәүран бертын тезләнгән килеш торды. Ул ханбикәнең үзенә кагылып куюын һәм ят итеп түгел, үз итеп, якын итеп кагылуын тойды.

      – Мин аны табармын, анам, – диде Дәүран һәм тавышы калтыранып китүдән куркып калды: – Мин аны йөрәгем белән эзләп табармын. – Аягүрә басты, әүвәл – ханга, аннары ханбикәгә баш иде.

      – Сиңа каным кайнаган чакларым күп булды, балакай. Әле дә яшермим, эчемә җыеп каласым килми, баламны табып кайтмасаң, гомергә дә бәхиллегемне ала алмассың. – Ханбикә Сәлим ханга таба борылды: – Азатлар бирәсеңме бу балага, үзе генә китсенме?

      – Казанга китсә, аны Хаҗи углан җибәрмәс. Хәер, әйт, кай тарафка юл алмакчы? Казан ягынамы, әллә булмаса…

      – Уйлап-уйлап торам да, ханиям, чыннан да, бүре баласын урманга чыгарып җибәрмибезме икән?

      – Ни кушсагыз, мин шуны кылырмын, анам.

      – Иелгән башны кылыч кисми, дисең инде. Хуш-хуш, – диде Сәлим хан. – Кияү-балакай Казан каласына бармас, ханбикә. Назлыгөлне үзем алып кайтырмын.

      – Тагын гаскәр белән барырга СКАЧАТЬ