Firefly Lane (edycja filmowa). Kristin Hannah

Чтение книги онлайн.

      Babcia podeszła do nich.

      – Wychowywanie dziecka to wielka odpowiedzialność, Dorothy. Może gdybyś się tutaj wprowadziła i poznała Tully, byłabyś w stanie… – urwała, a potem zmarszczyła brwi i powiedziała: – Jesteś pijana.

      Mama zachichotała i mrugnęła do Tully.

      Tully też mrugnęła. Picie nie jest takie złe. Jej dziadek dużo pił, zanim zachorował. Nawet babcia czasem wypiła kieliszek wina.

      – Dziś są moje urodziny, mamo, nie pamiętasz?

      – Twoje urodziny? – Tully zerwała się z podłogi. – Poczekaj – powiedziała i popędziła do swojego pokoju.

      Serce łomotało jej w piersi, gdy przeglądała zawartość szuflady z błyskotkami, rozrzucając wszystko dokoła i szukając naszyjnika z makaronu i koralików, który zrobiła dla mamy w szkółce niedzielnej w zeszłym roku. Babcia zmarszczyła brwi, gdy go zobaczyła, powiedziała, żeby nie robiła sobie zbytnich nadziei, ale Tully nie potrafiła. Od lat żyła nadzieją. Wsunęła naszyjnik do kieszeni i pobiegła do salonu, by usłyszeć, jak jej matka mówi:

      – Nie jestem pijana, mamo droga. Widzę swoje dziecko po raz pierwszy od trzech lat. To miłość mnie tak upaja.

      – Od sześciu lat. Miała cztery latka, gdy ją tu podrzuciłaś.

      – Tak dawno? – odparła mama. Wydawała się szczerze zaskoczona.

      – Wróć do domu, Dorothy. Pomogę ci.

      – Tak jak ostatnim razem? Nie, dziękuję.

      Ostatnim razem? To mama już kiedyś wróciła?

      Babcia westchnęła, a potem się wyprostowała.

      – Jak długo masz zamiar mi to wypominać?

      – Takich rzeczy nie da się zapomnieć. Chodź, Tallulah. – Mama zatoczyła się w kierunku drzwi.

      Tully się zamyśliła. To nie tak miało wyglądać. Mama jej nie przytuliła, nie pocałowała ani nie zapytała, jak się miewa. I przecież wiadomo, że najpierw Tully musiałaby się spakować. Wskazała na drzwi swojego pokoju.

      – Moje rzeczy…

      – Nie potrzebujesz tego materialistycznego gówna, Tallulah.

      – Co? – Tully nie zrozumiała.

      Babcia przyciągnęła ją do siebie. Pachniała słodko i znajomo, talkiem i lakierem do włosów. To były jedyne ramiona, które ją obejmowały, to była jedyna osoba, która sprawiała, że Tully czuła się bezpieczna. Dziewczynka nagle poczuła strach.

      – Babciu? – zapytała, przytulając się do niej. – Co się dzieje?

      – Idziesz ze mną – powiedziała mama, chwytając framugę drzwi, żeby złapać równowagę.

      Babcia wzięła wnuczkę za ramiona i lekko ścisnęła.

      – Znasz nasz numer telefonu i adres, tak? Zadzwoń, jeśli się czegoś przestraszysz albo będzie źle. – Płakała.

      Widok silnej i spokojnej babci, która płacze, przeraził i zdezorientował Tully. Co się dzieje? Czy zrobiła coś nie tak?

      – Przepraszam. Babciu, ja…

      Matka zawróciła, chwyciła ją za ramię i mocno potrząsnęła.

      – Nigdy, ale to nigdy nie mów „przepraszam”. To żałosne. Chodź.

      Wzięła Tully za rękę i pociągnęła w stronę drzwi.

      Dziewczynka, potykając się, ruszyła za nią. Z domu, po schodkach i na drugą stronę ulicy, do pordzewiałego volkswagena busa pokrytego kwiatowymi kalkomaniami i z wymalowaną na boku gigantyczną żółtą pacyfką.

      Drzwi się otworzyły i z wnętrza pojazdu wypłynął szary dym. Przez ten mętny tuman Tully dostrzegła w środku trzy osoby. Czarny mężczyzna z olbrzymim afro przewiązanym czerwoną bandaną siedział za kierownicą. Z tyłu znajdowała się kobieta w kamizelce z frędzlami i spodniach w pasy, z brązową chustką na jasnych włosach, a obok niej mężczyzna w dzwonach i wyświechtanym T-shircie. Podłogę busa wyściełała włochata brązowa wykładzina, na której walały się fajki, puste butelki po piwie, opakowania po jedzeniu na wynos i taśmy szpulowe.

      – To mój dzieciak, Tallulah – oznajmiła mama.

      Tully nie zaprotestowała, ale nienawidziła, gdy zwracano się do niej pełną wersją imienia. Powie to mamie później, kiedy będą same.

      – Ale czad – rzucił ktoś.

      – Jak dwie krople wody, Dot. Odlot.

      – Wsiadać – burknął kierowca. – Spóźnimy się.

      Mężczyzna w brudnym T-shircie pochylił się, chwycił Tully w pasie i wciągnął ją do busa. Dziewczynka ostrożnie przycupnęła na podłodze. Mama wspięła się do środka i zatrzasnęła drzwi. Bus pulsował jakąś dziwną muzyką. Tully zdołała wyłapać tylko kilka słów: something happening here… Dym rozmywał kontury, trudno było zaczepić o cokolwiek wzrok.

Tully przesunęła się bardziej w kąt, żeby zrobić mamie koło siebie miejsce, ale ona usiadła obok kobiety w chustce. Natychmiast zaczęły rozmawiać o świniach, marszach i o jakimś Kent[2]. Tully nic z tego nie rozumiała, a dym sprawiał, że kręciło jej się w głowie. Gdy mężczyzna obok zapalił swoją fajkę, westchnęła rozczarowana. Usłyszał to i odwrócił się w jej stronę. Dmuchnął chmurą szarego dymu prosto w jej twarz i uśmiechnął się.

      – Wyluzuj, mała.

      – Zobacz, jak moja matka ją ubiera – stwierdziła z goryczą mama. – Jak jakąś lalkę. Jak ma być prawdziwa, skoro nie może się pobrudzić?

      – Racja, Dot – odpowiedział mężczyzna, wydmuchując dym i odchylając głowę do tyłu.

      Wtedy mama po raz pierwszy spojrzała na Tully. Spojrzała tak naprawdę.

      – Zapamiętaj, dzieciaku. Życie nie polega na gotowaniu, sprzątaniu i niańczeniu dzieci. Życie to wolność. Robienie tego, co chcesz. Możesz, kurwa, zostać prezydentem Stanów Zjednoczonych, jeśli zechcesz.

      – Przydałby się nowy prezydent, to na pewno – wtrącił kierowca.

      Kobieta w chustce poklepała mamę po udzie.

      – Tak właśnie jest. Podaj mi to bongo, Tom. – Zachichotała. – Hej, prawie mi się zrymowało.

      Tully zmarszczyła brwi, czując w głębi brzucha nowy rodzaj wstydu. Myślała, że wygląda ładnie w tej sukience. I wcale nie chciała zostać prezydentem. Chciała być baletnicą.

      Ale najbardziej pragnęła tego, żeby mama ją kochała. Przesuwała się w bok, aż znalazła się СКАЧАТЬ