Niespokojna krew. Роберт Гэлбрейт

Чтение книги онлайн.

      – Racja. Van widziany przez świadków jedenastego października siedemdziesiątego czwartego roku miał coś namalowane z boku. Ludzie nie byli zgodni, co to było, ale dwie osoby mówiły, że olbrzymi kwiat.

      – Poza tym wiemy – dorzuciła Robin – że Creed malował vana zmywalną farbą, żeby zmieniać jego wygląd.

      – Znowu masz rację. No więc z pozoru wygląda to na pierwszą porządną wskazówkę, że Creed rzeczywiście był w okolicy. Talbot chciał w to wierzyć, więc nie interesowała go opinia jednego ze świadków, który twierdził, że van należał do lokalnej kwiaciarni. Pewien młody funkcjonariusz, prawdopodobnie jeden z tych, którzy zauważyli, że śledczemu prowadzącemu sprawę powoli odbija palma, postanowił przesłuchać właściciela kwiaciarni, niejakiego Alberta Shimmingsa, a ten zdecydowanie zaprzeczył, że tamtej nocy jechał tamtędy vanem z dużą prędkością. Twierdził, że podwoził nim wtedy syna, ale był wiele kilometrów stąd.

      – Co wcale nie musi oznaczać, że to nie był Shimmings – powiedziała Robin. – Mógł się obawiać kary za stwarzanie zagrożenia na drodze. Wtedy nie było kamer monitoringu… ani niczego, co mogłoby udowodnić, że kłamał.

      – Też tak pomyślałem. Jeśli Shimmings wciąż żyje, chyba powinniśmy sprawdzić jego wersję. Może teraz postanowiłby wyznać prawdę, skoro po tylu latach nie grozi mu mandat za przekroczenie prędkości. Tymczasem – powiedział Strike – sprawa vana pozostaje otwarta i musimy przyznać, że jedna z możliwości jest taka, że za kółkiem rzeczywiście siedział Creed.

      – Ale gdzie wywiózł Margot, jeśli to faktycznie był on? – spytała Robin. – Nie mógł pojechać z powrotem na Albemarle Way, bo gdyby chciał opuścić tę okolicę, wybrałby inną drogę.

      – To prawda. Gdyby ją złapał na Albemarle Way, skręciłby w Aylesbury Street o wiele dalej i na pewno nie jechałby przez Clerkenwell Green, a to kieruje nas w stronę Dwóch Szamoczących się Kobiet Obok Budek Telefonicznych.

      Szli w mżawce w głąb Clerkenwell Green, szerokiego prostokątnego placu pyszniącego się drzewami, pubem i kawiarnią. Budki telefoniczne stały na środku niedaleko zaparkowanych samochodów i stojaka na rowery.

      – W tym miejscu – zaczął Strike, zatrzymując się między budkami – szaleństwo Talbota naprawdę zaczyna mieszać w sprawie. Niejaka Ruby Elliot, nieznająca tej okolicy, ale próbująca znaleźć nowy dom córki i zięcia w Hayward’s Place, jeździła tu w kółko w deszczu, nie wiedząc, gdzie dokładnie jest. Minęła te budki telefoniczne i zauważyła dwie szamoczące się kobiety, z których jedna, jak to określiła, wydawała się „chwiejna”. Nie za dobrze je zapamiętała. Weź pod uwagę, że lało, a ona wypatrywała nazw ulic i numerów budynków, bo przecież zabłądziła. Potem potrafiła powiedzieć policji tylko tyle, że jedna z kobiet miała chustkę na głowie, a druga była w płaszczu przeciwdeszczowym. Dzień po tym, jak ten szczegół pojawił się w gazecie, zgłosiła się kobieta w średnim wieku, by zeznać, że osobami zauważonymi przez Ruby Elliot prawie na pewno była ona i jej wiekowa matka. Powiedziała Talbotowi, że tego wieczoru przeprowadzała staruszkę przez Clerkenwell Green, wracając z nią z krótkiego spaceru. Matka, niedołężna i cierpiąca na otępienie starcze, miała na głowie kapelusz przeciwdeszczowy, a ona sama była ubrana w płaszcz podobny do płaszcza Margot. Nie miały parasolek, więc starała się jak najszybciej zaprowadzić matkę do domu. Starszej pani nie spodobało się to ponaglanie i właśnie tutaj, tuż obok budek telefonicznych, doszło do lekkiej zwady. Tak się składa, że mam zdjęcie tych dwóch pań. Zdobyli je dziennikarze. „Szamotanina wyjaśniona”. Tylko że Talbot nie chciał o tym słyszeć. Zwyczajnie nie przyjmował do wiadomości, że dwiema kobietami nie była Margot i mężczyzna przebrany za kobietę. Wyobrażał to sobie tak: Margot i Creed spotkali się obok budek telefonicznych, Creed siłą zaprowadził ją do swojego vana, którego prawdopodobnie zaparkował tam – Strike wskazał krótki rząd stojących nieopodal samochodów – a potem ruszył z dużą prędkością, i gdy Margot krzyczała i waliła pięściami w bok vana, odjechał po Aylesbury Street.

      – No tak – powiedziała Robin – ale Talbot myślał, że Theo to Creed. Po co Creed miałby się zjawić w przychodni przebrany za kobietę, potem stamtąd wyjść, zostawiając Margot całą i zdrową, pójść na Clerkenwell Green i dopaść ją właśnie tam, na środku najruchliwszego, najbardziej zamieszkanego terenu, jaki tu widzieliśmy?

      – Nie warto doszukiwać się w tym sensu, bo go nie ma. Kiedy Lawson przejął sprawę, poszedł do Fiony Fleury, bo tak brzmiało imię i nazwisko tej szanowanej kobiety w średnim wieku, jeszcze raz ją przepytał i wyszedł od niej całkowicie przekonany, że Ruby Elliot widziała właśnie ją i jej matkę. Tym razem też przydały się wybory powszechne, bo Fiona Fleury pamiętała, że jej zmęczenie i brak cierpliwości do robiącej problemy matki wynikały z tego, że poprzedniego wieczoru siedziała do późna, oglądając doniesienia z wyborów. Lawson doszedł do wniosku – i jestem skłonny się z nim zgodzić – że kwestia dwóch szamoczących się kobiet została rozstrzygnięta.

      Deszcz przybrał na sile: krople bębniły o parasolkę Robin i moczyły nogawki jej spodni. Po chwili skręcili w Clerkenwell Close, krętą ulicę biegnącą ku olbrzymiemu i imponującemu kościołowi z wysoką strzelistą wieżą, zbudowanemu na wzniesieniu.

      – Margot nie mogła dotrzeć aż tak daleko – powiedziała Robin.

      – To ty tak twierdzisz – odparł Strike i ku jej zaskoczeniu znów przystanął, wpatrując się w kościół – ale właśnie jesteśmy w miejscu, w którym rzekomo widziano ją po raz ostatni. Willy Lomax, kościelny konserwator… Tak, wiem – dodał w odpowiedzi na zdziwione spojrzenie Robin. – Twierdził, że widział kobietę w płaszczu Burberry wchodzącą tego wieczoru do kościoła Świętego Jakuba mniej więcej w porze, w której Margot powinna była dotrzeć do pubu. Widział ją od tyłu. Oczywiście to wszystko działo się w czasach, kiedy jeszcze nie zamykano kościołów. Talbot, rzecz jasna, zlekceważył zeznania Lomaxa, bo gdyby Margot żyła i chodziła po kościołach, nie mogłaby jechać zamknięta w rozpędzonym vanie Rzeźnika z Essex. Lawsonowi też na niewiele się przydały zeznania Lomaxa. Gość obstawał przy swojej wersji: widział, jak kobieta odpowiadająca rysopisowi Margot wchodzi do środka, ale jako człowiek niezbyt ciekawski, nie poszedł za nią, nie spytał, co ją sprowadza, i nie zaczekał, by sprawdzić, czy kiedykolwiek stamtąd wyszła. A teraz stwierdzam – zakończył Strike – że zasłużyliśmy na kufel piwa.