Niespokojna krew. Роберт Гэлбрейт

Чтение книги онлайн.

      13

      Bieżeli tedy ku szczytowi wzgórza

      Drożyną stromą, choć marsz był forsowny,

      Tam bowiem stała kaplica nieduża,

      A nieopodal erem czarowny.

      Edmund Spenser

      The Faerie Queene

      Z perspektywy czasu Strike żałował pierwszego prezentu, jaki dał Robin Ellacott. W przypływie donkiszotowskiej ekstrawagancji kupił drogą zieloną sukienkę, bo uznał, że może jej bezpiecznie podarować tak osobistą rzecz, ponieważ Robin była zaręczona z innym mężczyzną i miał jej już nigdy więcej nie zobaczyć. Włożyła ją dla Strike’a, by wyciągnąć z ekspedientki pewne poufne informacje, i właśnie słowa tej dziewczyny, tak zręcznie wydobyte przez Robin, pomogły rozwiązać sprawę, która rozsławiła nazwisko Strike’a i ocaliła jego agencję przed bankructwem. Na fali euforii i wdzięczności wrócił do tego sklepu i dokonał zakupu, który miał być hojnym gestem pożegnania. Był wtedy przekonany, że nic innego nie odda tego, co chciał powiedzieć Robin, czyli: „Spójrz, ile razem osiągnęliśmy”, „Bez ciebie by mi się nie udało” i (jeśli miał być ze sobą zupełnie szczery) „Wyglądasz w tej sukience zjawiskowo i chciałbym, żebyś wiedziała, że właśnie tak pomyślałem, kiedy cię w niej zobaczyłem”.

      Sprawy nie potoczyły się jednak tak, jak Strike oczekiwał, gdyż nie minęła godzina od chwili, w której obdarował Robin zieloną sukienką, a zatrudnił ją na stałe jako swoją asystentkę. Bez wątpienia to właśnie ta sukienka przyczyniła się, przynajmniej częściowo, do głębokiej nieufności, którą Matthew, jej ówczesny narzeczony, okazywał odtąd detektywowi. Co gorsza, z perspektywy Strike’a podarowanie zielonej sukienki niepotrzebnie ustawiło wysoko poprzeczkę dla kolejnych prezentów. Świadomie czy nie, doprowadził jednak później do znacznego obniżenia oczekiwań, gdyż albo zapominał o prezentach dla Robin z okazji urodzin i Bożego Narodzenia, albo wybierał najbardziej oklepane rzeczy, jakie tylko można sobie wyobrazić.

      Po wyjściu z pociągu z Amersham w pierwszej napotkanej kwiaciarni kupił orientalne lilie i zaniósł do agencji, by zaczekały tam na Robin do następnego dnia. Wybrał je ze względu na ich wielkość i intensywny zapach. Czuł, że powinien wydać na kwiaty więcej pieniędzy niż na spóźniony bukiet w zeszłym roku, a lilie wyglądały imponująco, świadcząc o tym, że nie szczędził pieniędzy. Róże wywoływały niepożądane skojarzenie z walentynkami, a poza tym prawie cały asortyment kwiaciarni – o wpół do szóstej wieczorem uszczuplony – wyglądał trochę nieświeżo albo niezachwycająco. Lilie były ogromne, a mimo to uspokajająco bezosobowe, posągowe i ciężkie od zapachu, a do tego bezpieczne w swej śmiałości. Pochodziły z klinicznych warunków szklarni, nie miały w sobie romantycznych poszeptów cichego lasu ani niczego z tajemniczego ogrodu: były kwiatami, o których spokojnie mógł powiedzieć, że „ładnie pachną”, i nie musieć bardziej uzasadniać swojego wyboru.

      Strike nie mógł wiedzieć, że pierwsze skojarzenie Robin z orientalnymi liliami – teraz i już zawsze – wiązało się z Sarah Shadlock, która kiedyś kupiła prawie identyczny bukiet na parapetówkę Robin i Matthew. Gdy nazajutrz po swoich urodzinach Robin weszła do agencji i zobaczyła kwiaty stojące na biurku wspólników, wetknięte do wazonu pełnego wody, lecz wciąż w celofanie, ozdobione ogromną kokardą koloru fuksji i zaopatrzone w bilecik z napisem „Wszystkiego najlepszego życzy Cormoran” (żadnych całusów, Strike nigdy nie dołączał całusów), ten widok podziałał na nią tak samo jak widok flakonu w kształcie granatu w Selfridges. Nie chciała tych kwiatów. Drażniły ją podwójnie, przypominając o zapominalstwie Strike’a i jednocześnie o niewierności Matthew, więc postanowiła, że skoro już musi na nie patrzeć albo je wąchać, to na pewno nie w swoim domu.

      Zostawiła zatem lilie w agencji, gdzie uparcie odmawiały zwiędnięcia, ponieważ Pat codziennie rano sumiennie zmieniała wodę w wazonie i tak dobrze się nimi opiekowała, że przetrwały prawie dwa tygodnie. Pod koniec nawet Strike miał ich serdecznie dość: raz po raz docierała do niego woń, która przypominała mu jakiś składnik perfum Lorelei, jego byłej dziewczyny, a to skojarzenie nie należało do przyjemnych.

      Zanim woskowate różowo-białe płatki zaczęły się kurczyć i opadać, trzydziesta dziewiąta rocznica zniknięcia Margot Bamborough minęła niepostrzeżenie, prawdopodobnie niezauważona przez nikogo, oprócz być może jej rodziny oraz Strike’a i Robin, którzy odnotowali tę pechową datę. George Layborn zgodnie z obietnicą przyniósł do agencji kopię akt policyjnych i odtąd cztery kartonowe pudła stały СКАЧАТЬ