Odległe brzegi. Kristin Hannah

Чтение книги онлайн.

      5

      Dziewczyna, która z własnej woli zgodziła się opowiedzieć o wszystkim przed kamerami, nazywała się Andrea Kinnear i mieszkała z dwiema koleżankami we wzniesionym w latach trzydziestych domku z cegły opodal uniwersytetu. Z zaniedbanego podwórka wchodziło się na werandę, na której pełno było pustych skrzynek balkonowych i krzeseł. Jedyną świąteczną ozdobę stanowił kolorowy bałwanek przyklejony do szyby w oknie. Obok drzwi stała piramida z pustych puszek po piwie.

      Jack zatrzymał się przy bramie.

      – Zaczekajcie tutaj – powiedział do Sally i swojego kamerzysty, Kirka. – Pozwólcie, że wejdę pierwszy.

      Potem zwrócił się w stronę domu. Był zdenerwowany. Nigdy wcześniej nie robił niczego takiego, nie przeprowadzał wywiadu z ofiarą poważnego przestępstwa.

      Rzekomą ofiarą.

      W przypadku dziennika telewizyjnego taka różnica jest niezwykle istotna. Profesjonaliści w rodzaju Dana Rathera i Boba Costasa prawdopodobnie nawet nie muszą sobie o tym przypominać.

      Jack bez wątpienia wkraczał na obce terytorium, ale raczej dałby się obedrzeć ze skóry, niż pozwoliłby, żeby ta sprawa wymknęła mu się z rąk. Gdyby tylko do tego dopuścił, jakiś inny reporter błyskawicznie zająłby się wszystkim zamiast niego.

      Przeszedł po porozbijanych, porośniętych mchem płytach i znalazł się na zaśmieconej werandzie. Sally i Kirk trzymali się w pewnej odległości.

      Zapukał do drzwi.

      Minęła długa chwila, tak długa, że zaczął się martwić, czy Andrea nie zmieniła zdania. Obejrzał się na Sally. Wzruszyła jedynie ramionami.

      W końcu drzwi się otworzyły. Na progu stanęła niziutka, blada dziewczyna o marchewkowych włosach. Miała na sobie bawełnianą spódniczkę, białą bluzkę i granatowy blezer.

      – Witam, panie Shore. – Odchrząknęła, potem dodała: – Jestem Andrea.

      – Miło cię poznać, Andreo. Proszę, mów mi Jack. A to moja asystentka, Sally Maloney.

      Sally zrobiła krok do przodu.

      – Cześć, Andreo. Rozmawiałyśmy przez telefon.

      – Cieszę się, że cię widzę.

      Andrea cofnęła się w głąb domu.

      – Proszę, wejdźcie.

      Jack machnął na kamerzystę, który szybkim krokiem zbliżył się do domu.

      Andrea zaprowadziła ich do małego saloniku, w którym stały stare, używane meble. Cały stół zarzucony był gazetami i kubkami po kawie. Odwróciła się do Jacka.

      – Gdzie mam usiąść?

      – Może na krześle przy oknie – zaproponował Kirk.

      Dziewczyna usiadła, napięła wszystkie mięśnie i mocno zacisnęła dłonie.

      Jack zajął miejsce naprzeciwko niej, na wyblakłej dżinsowej otomanie. Kiedy kamerzysta ustawiał sprzęt, Shore po raz tysięczny przerzucił notatki, potem odłożył je na bok.

      – Zadam ci kilka bardzo osobistych pytań, ale nie będą podchwytliwe. – Zmarszczył czoło. Nagle wydała mu się taka… krucha. – Jesteś pewna, że chcesz na nie odpowiedzieć?

      Wielki reporter Jack – pomyślał z drwiną. – Zaczynaj!

      – To wszystko jest trochę… upokarzające.

      Sally podeszła bliżej, dotknęła ramienia Jacka, a potem się odsunęła. Był to sygnał, że kamera pracuje. Jack wiedział, że może przestać kręcić, by najpierw oswoić dziewczynę z obiektywem, a potem oficjalnie zacząć wywiad, ale nie chciał przerywać rozmowy, którą już zaczęli. Wychylił się tylko do przodu i powiedział:

      – Nie masz się czego wstydzić, Andreo.

      Z trudem zdobyła się na uśmiech. Na ten widok aż zabolało go serce.

      – A głupota? Wcześniej znałam tego człowieka tylko z widzenia. Zobaczyłam go po przeciwnej stronie sali i od razu wiedziałam, kto to taki. Wszyscy go znają. W szkole średniej byłam cheerleaderką i często widywałam go w akcji. Zawsze wydawał się taki… idealny. Wiedziałam, że koło niego kręci się mnóstwo dziewcząt. Nigdy nie uważałam się za ładną i zawsze brakowało mi pewności siebie, СКАЧАТЬ