Someone new. Laura Kneidl

Чтение книги онлайн.

      Następnego ranka obudziła mnie melodia ze ścieżki dźwiękowej do Wonder Woman. Ziewając, przewróciłam się na materacu na podłodze i przysłuchiwałam się muzyce z Amazons of Themyscira.

      Zamrugałam, żeby pozbyć się resztek snu, i odzyskałam jasność spojrzenia. Nie wstawałam jeszcze. W zamyśleniu wpatrywałam się w sufit, nie czułam żadnej motywacji do rozpoczynania tego dnia, w którym czekała mnie tylko seria kolejnych nudnych wykładów. Jedyny jasny punkt to obiad z Alizą. Ale żeby go zjeść, właściwie nie musisz iść na wykłady, szeptał jakiś podstępny głos w mojej głowie. Posłuchałam go w pierwszym dniu semestru i poszłam na wagary. Pokusa, żeby zrobić to znowu, była wielka, nie studiowałam jednak przecież dla siebie, tylko dla Adriana i rodziny. Muszę o tym pamiętać. Gorsze od niestudiowania prawa było tylko nieukończenie prawa. Rodzice tak by się wstydzili przed przyjaciółmi i partnerami biznesowymi, że przestaliby się do mnie odzywać. Jak miałabym ich przekonać do Adriana, skoro nie wierzyliby nawet we mnie.

      Ta frustrująca w gruncie rzeczy myśl zmusiła mnie do wstania. Wygrzebałam się z pościeli, wyłączyłam budzik w komórce i otworzyłam jedną z moich playlist. Od razu przywitała mnie stara rockowa piosenka. Podskakując niezgrabnie do gitarowych rytmów, podreptałam do łazienki, omijając kartonowe pudła. Najpierw toaleta, potem mycie zębów, a na koniec prysznic. Myłam w spokoju włosy, a myśli znowu same z siebie wędrowały do Juliana. Lilly uważa, że powinnam po prostu zapomnieć o całej sprawie, ale nie potrafię. Gdybyśmy spotkali się z Julianem przypadkiem gdzieś na ulicy, może nie obchodziłaby mnie jego reakcja, ale przecież jesteśmy sąsiadami. Mieszkamy drzwi w drzwi i nie chcę, żeby ta sprawa została między nami na następne lata, zwłaszcza gdybym zaprzyjaźniła się z nim, Cassie i Aurim.

      Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam spod prysznica. Lustro zaparowało. Przetarłam je ręką i spojrzałam na moje zamglone odbicie. Mokre włosy przyklejały mi się do policzków. Spryskałam je czymś, co dostałam od mamy na urodziny, i zaczęłam je czesać i suszyć. Na koniec wyprostowałam grzywkę. Zwykle nosiłam ją przyciętą bardzo krótko, ale teraz sięgała mi aż do brwi. Kiedy wszystkie kosmyki były już na swoich miejscach, utrwaliłam fryzurę lakierem. W sypialni wyjęłam z walizki czarne jeansy i czerwoną koszulkę z motywem z Flash. Kiedy się ubrałam, poszłam do kuchni zrobić śniadanie.

      Jadłam płatki ze słodkim mlekiem owsianym i przeglądałam różne rzeczy w telefonie. Weszłam na Instagram Alizy i zostawiłam tam parę serduszek. Wysłałam wiadomość do Lilly (Jak się czuje Link?) i do Adriana (Cześć, Łosiu!). Może wnerwiały go ciągłe esemesy ode mnie, ale jeśli chce, żebym przestała je wysyłać, musi mi to powiedzieć.

      Lilly odpisała od razu: Niestety nadal chory ;(

      Ja: Biedne dziecko. Ucałuj go ode mnie.

      Lilly: Ucałuję.

      Wysłałam jej jeszcze serduszko, a potem dołożyłam sobie porcję płatków. Normalnie wykorzystałabym ten czas, żeby obejrzeć jakiś film na YouTubie albo przejrzeć komiks, ale przyłapałam się na tym, że czekam w ciszy z nadzieją, że usłyszę, jak Julian wychodzi z domu – o ile od dawna już nie był na kampusie albo nadal nie spał. Chciałam z nim porozmawiać, nie wiedziałam jednak, jak to zrobić. Wydawało mi się, że zręczniej będzie się „przypadkowo” spotkać w korytarzu niż zapukać do jego drzwi i w mniejszym czy większym stopniu go zaskoczyć. Czułby się zobowiązany do zaproszenia mnie do środka, a ja w żadnym wypadku nie chciałam go do niczego zmuszać.

      W tej samej chwili usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi.

      Szybciej skoczyłabym na równe nogi chyba tylko wtedy, СКАЧАТЬ