Dobre żony. Луиза Мэй Олкотт

Чтение книги онлайн.

      Posłuszny rozkazom odważnie zamknął oczy, ona zaś położyła mu coś na rękach, ale wybuch śmiechu Jo, Amy, pani March, Hanna i Johna tak na niego zadziałał, że co prędzej otworzył oczy i ujrzał – nie jedno, ale dwoje dzieci!

      Nic dziwnego, że się śmiali, nawet kwakier musiałby im wtórować, z takim zabawnym zdumieniem i niechęcią spoglądał Laurie to na nieświadome niczego niewiniątka, to na rozweselonych widzów.

      – Bliźnięta, na Jowisza! – zawołał, a po chwili zwrócił się do kobiet, dodając z miną błagalną i komicznie żałosną: – Niechże je kto zabierze co prędzej, bo gotów jestem je upuścić, jak wpadnę w śmiech.

      John odebrał niemowlęta i chodził po pokoju, nosząc po jednym na każdej ręce z taką pewnością siebie, jak gdyby już wniknął w tajemnice obchodzenia się z dziećmi, Laurie tymczasem śmiał się do łez.

      – To najlepszy figiel z całego roku, prawda? Dlatego nie powiedziałam ci od razu, że ich dwoje, żeby cię zadziwić, i podobno mi się udało – rzekła Jo, gdy już zdołała przemówić.

      – Jak żyję, nic nie wydało mi się tak zadziwiające i komiczne! To chłopcy? Jak ich nazwiecie? Niech no im się jeszcze przyjrzę. Podtrzymaj mnie, Jo, bo doprawdy, że dwóch to za dużo na mnie – rzekł Laurie, tak patrząc na te dzieciny, jak wielki nowofundlandzki pies spoglądałby na parę kociąt.

      – Chłopiec i dziewczynka, czy nie piękni? – rzekł papa, z taką dumą patrząc na małe istotki, jakby to były nieoskrzydlone anioły.

      – Jeszcze nie widziałem tak cudownych dzieci. Któryż chłopiec, a która dziewczynka? – zapytał Laurie, nachylając się, by obejrzeć te osobliwości.

      – Amy przyozdobiła chłopca niebieską wstążeczką, a dziewczynkę różową, na sposób francuski, więc możesz je łatwo rozpoznać; przy tym jedno ma błękitne oczy, a drugie ciemne. Pocałuj je, wuju Laurie.

      – Może tego nie lubią? – spytał Laurie z nieśmiałością, jakiej nie miał zwyczaju okazywać w podobnych razach.

      – Niezawodnie sprawi im to przyjemność, bo już się oswoili z pieszczotami. Pocałuj natychmiast, mój panie – rozkazała Jo, bojąc się w głębi ducha, żeby nie zażądał jej pośrednictwa.

      Laurie skrzywił się, ale przez posłuszeństwo złożył pieprzny pocałunek na każdej twarzyczce, wywołując znowu ogólny śmiech i kwilenie dzieci.

      – Wiedziałem, że się gniewać będą. To musi być chłopiec; patrzcie, jak nóżkami kopie i pięścią wygraża, zupełnie jak dorosły mężczyzna. No, no, młody Brooke’u, rzucaj się lepiej na człowieczka równego sobie wzrostem, taka moja rada! – zawołał uradowany, że maleńka piąstka dała mu bezsilny policzek.

– Dziewczynka będzie się nazywać Margaret, jak matka i babka, ale trzeba do niej mówić Daisy2, żeby nie było drugiej Meg, a ten kawaler pewno zostanie John Laurence, ale będziemy na niego wołać Jack, póki się nie znajdzie inne imię – rzekła Amy, bardzo przejęta jako ciocia tą kwestią.

      – Nazwijcie go Demijohn, w skrócie Demi – powiedział Laurie.

      – Daisy i Demi, bardzo dobrze! Wiedziałam, że Laurie coś wymyśli! – zawołała Jo, klaszcząc w ręce.