Wspomnienie o przeszłości Ziemi. Cixin Liu

Чтение книги онлайн.

      Wyobrażając sobie bezkresne niebo nad warstwą chmur, Luo Ji starał się pozbierać myśli. Mimowolnie przypomniał sobie tę kobietę; w mroku ukazała się jej roześmiana twarz i pojawił się jej głos, serce ścisnął mu smutek, jakiego nie czuł nigdy wcześniej. Za nim napłynęło samooskarżenie, pogarda dla siebie, która już wcześniej ogarniała go w niezliczonych sytuacjach, ale nigdy tak mocno. Dlaczego myślał o niej teraz? Do tego momentu jego jedyną reakcją na jej śmierć, poza strachem i zaskoczeniem, było samorozgrzeszenie i dopiero teraz, kiedy wiedział, że jej rola w bieżących wydarzeniach była nieistotna, pozwolił sobie na rzadką u niego chwilę żalu. Jakim był człowiekiem?

      Ale co mógł na to poradzić? Taki już był.

      Za sprawą lekkich drgań samolotu odnosił wrażenie, że leży w kołysce. Pamiętał, że sypiał w kołysce, gdy był małym dzieckiem, a po latach zobaczył któregoś dnia w piwnicy rodziców bieguny, na których stała. Zamknął oczy, wyobraził sobie kołyszących go rodziców i zadał sobie pytanie: „Czy od dnia, kiedy opuściłeś kołyskę, zatroszczyłeś się kiedykolwiek o kogoś poza nimi? Czy zrobiłeś w swoim sercu choć odrobinę miejsca dla kogoś innego?”.

      Tak, raz. Przed pięcioma laty w jego sercu zagościł złoty płomień miłości. Ale było to nierealne przeżycie.

      Wszystko zaczęło się od Bai Rong, autorki powieści dla młodzieży. Pisała je w wolnym czasie, ale cieszyły się taką popularnością, że z honorariów miała większy dochód niż z pensji. Z żadną inną poznaną kobietą nie spędzał tyle czasu, co z nią, i doszedł nawet do punktu, w którym się zastanawiał, czy się z nią nie ożenić. Ich związek nie był szczególnie silny ani niezapomniany, ale byli ze sobą zrelaksowani i szczęśliwi. Pomimo pewnych obaw przed małżeństwem uznali, że warto spróbować.

      Na życzenie Bai Rong przeczytał wszystkie jej utwory i choć nie powiedziałby, że mu się podobały, to przynajmniej ich lektura nie była tak męcząca jak innych książek z tego gatunku. Miała elegancki styl i pisała przejrzyście, czego brakowało jej kolegom po fachu, ale treść nie dorównywała stylowi. Czytanie ich było jak patrzenie na krople rosy na roślinach, czyste i przezroczyste, ale różniące się od siebie tylko tym, jak odbijało się i rozszczepiało w nich światło i jak toczyły się po liściach, gdzie się spotykały i rozdzielały, gdy spadały. Kilka minut po wschodzie słońca wyparowywały. Za każdym razem, kiedy czytał którąś z jej książek, zadawał sobie pytanie: „Z czego żyją ci ludzie, skoro przez dwadzieścia cztery godziny na dobę oddają się miłości?”.

      – Myślisz, że taka miłość, o jakiej piszesz, istnieje w świecie realnym? – zapytał pewnego dnia.

      – Tak.

      – To coś, co widziałaś albo co sama przeżyłaś?

      Objęła go za szyję.

      – Tak czy inaczej, mówię ci, że istnieje – szepnęła mu tajemniczo do ucha.

      Czasami podsuwał jej pewne pomysły do powieści, nad którą akurat pracowała, a nawet pomagał jej wprowadzać poprawki.

      – Wygląda na to, że masz większy talent niż ja – powiedziała mu kiedyś. – Nie poprawiasz fabuły, lecz postaci, a to najtrudniejsze. Za każdym razem dodajesz coś, dzięki czemu są one żywsze. Masz pierwszorzędną zdolność tworzenia postaci literackich.

      – Chyba żartujesz. Jestem z wykształcenia astronomem.

      – Nie zapominaj, że Wang Xiaobo9 studiował matematykę.

      W ubiegłym СКАЧАТЬ