Policja. Ю Несбё

Чтение книги онлайн.

      Katrine potrzebowała niespełna trzech minut na zakradnięcie się przez dobrze już jej znane tylne wejście do systemu komputerowego Komendy Okręgowej Policji w Oslo. Ale znalezienie nagrań z przesłuchań w sprawie gwałtu w hotelu w Otta było już trudniejsze. Zalecona digitalizacja wszystkich nagrań dźwiękowych i filmów na taśmie trwała już od dłuższego czasu, gorzej było z indeksami. Katrine próbowała wszelkich możliwych słów kluczy, jakie tylko przychodziły jej do głowy:,Valentin Gjertsen”, „hotel w Otta”, „gwałt” i tak dalej. Bez rezultatu. Była już bliska poddania się, gdy nagle pokój wypełnił jasny męski głos z głośnika.

      – Sama się o to prosiła.

      Katrine poczuła dreszcz. Taki jak wtedy, gdy razem z ojcem siedziała w łodzi, a on spokojnie mówił, że ryba bierze. Nie wiedziała, skąd to wie. Po prostu czuła, że to ten głos. To on.

      – Interesujące – usłyszała inny głos, ściszony, prawie przymilny. Głos policjanta, któremu zależy na wyniku. – Co cię skłania do tego, żeby tak mówić?

      – Przecież one same się o to proszą, prawda? W taki czy inny sposób. Później im wstyd i zgłaszają się na policję. Ale wy przecież o tym wiecie.

      – Więc ta dziewczyna w hotelu w Otta poprosiła cię o to, tak mam to rozumieć?

      – Poprosiłaby.

      – Gdybyś jej nie zgwałcił, zanim zdążyła to zrobić?

      – Gdybym tam był.

      – Przecież przed chwilą przyznałeś, że byłeś tam tego wieczoru, Valentin.

      – Wyłącznie po to, żebyś mi to opisał z bliższymi szczegółami. W więzieniu taka nuda, sam wiesz. Trzeba… ubarwiać sobie dzień najlepiej, jak człowiek potrafi.

      Cisza.

      Potem jasny śmiech Valentina. Katrine zadrżała i mocniej owinęła się swetrem.

      – Wygląda na to, że kupiłeś kota w… W czym? Jak to się mówi, sierżancie?

      Katrine zamknęła oczy i spróbowała wyobrazić sobie jego twarz.

      – Zostawmy na chwilę sprawę z Otta. Co z tą dziewczyną w Maridalen, Valentin?

      – A co ma być?

      – Ty to zrobiłeś, prawda?

      Tym razem głośny śmiech.

      – Powinieneś to jeszcze poćwiczyć, sierżancie. Etap konfrontacji podczas przesłuchania powinien być jak uderzenie młotem, a nie jak grzeczny prztyczek w ucho.

      Katrine zwróciła uwagę na to, że zasób słów Valentina znacznie wykracza ponad przeciętną zwykłych osadzonych.

      – Więc zaprzeczasz, że to zrobiłeś?

      – Nie.

      – Nie?

      – Nie.

      Katrine słyszała drżące przejęcie, kiedy policjant nabrał powietrza i powiedział z udawanym spokojem:

      – Czy to oznacza… że przyznajesz się do popełnienia gwałtu i zabójstwa w Maridalen we wrześniu?

      Miał przynajmniej tyle doświadczenia, by podać szczegóły sprawy w pytaniu, na które, jak liczył, usłyszy od Valentina odpowiedź twierdzącą, żeby obrońca później nie próbował przekonywać, iż oskarżony podczas przesłuchania nie zrozumiał, o jakiej sprawie właściwie mówią. Ale wychwyciła też rozbawienie w głosie Valentina, gdy odpowiadał:

      – To oznacza, że wcale nie muszę zaprzeczać.

      – Co to…

      – Słowo zaczyna się na „a” i kończy na „i”.

      Krótka pauza.

      – Skąd od razu taka pewność, że masz alibi na ten wieczór, Valentin? Przecież to było już dawno temu.

      – Ponieważ przemyślałem to sobie, kiedy mi o tym powiedział. Zastanawiałem się, co wtedy robiłem.

      – Kto ci powiedział i co?

      – Ten, który zgwałcił tę dziewczynkę.

      Długa przerwa.

      – Zartujesz sobie z nas, Valentin?

      – A jak sądzisz, sierżancie Zachrisson?

      – Dlaczego uważasz, że tak się nazywam?

      – Snarliveien czterdzieści jeden. Zgadza się?

      Kolejna pauza. Kolejny wybuch śmiechu i znów głos Valentina:

      – W worku. Tak to się mówi. Kupowanie kota w worku…

      – Gdzie się dowiedziałeś o tym gwałcie?

      – To jest więzienie dla zboczeńców, sierżancie. Jak myślisz, o czym my tam rozmawiamy? СКАЧАТЬ