Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ мозг уладкаваны так, што ён павінен пераварыць інфармацыю, і толькі потым ён будзе гатовы адпачываць. Зараз яму падкінулі вельмі цяжкую ежу, і, баюся, ён не хутка з ёй справіцца.

      – Гэта папраўна. Па-першае, як вы заўважылі, гэта не зусім звычайны самалёт. Тут цудоўная гукаізаляцыя, і, хоць мы не можам дамагчыся поўнай адсутнасці шуму рухавікоў, мы звялі яго да мінімуму. У спальным спакоі створаны ўсе ўмовы для адпачынку, як быццам вы знаходзіцеся ў сябе дома, а не ў салоне самалёта на вышыні трыццаці тысяч футаў. А па-другое, – Гор пацягнуўся да шуфлядкі ў стале, вывудзіў з яе невялікую бутэлечку і дастаў таблетку, – па-другое, ёсць спосаб дапамагчы свайму арганізму адпачыць. Вы прымеце гэта і заснеце як немаўля. Вы нават не заўважыце пасадкі і паўторнага ўзлёту. Калі вы прачнецеся, мы будзем ужо амаль на месцы.

      – Што гэта?

      – Выдатнае снатворнае, мы выкарыстоўваем яго, каб нашы пацыенты лепш пераносілі пералёт. Яно практычна не ўплывае на арганізм і ў той жа час апускае вас у глыбокі сон, які цудоўна аднаўляе сілы.

      – Чырвоную або сінюю таблетку, Нэа? – прамармытаў я сабе пад нос.

      Гор зарагатаў.

      – Вы прыхільнік Галівуду? Не, мая таблетка не дасць вам такіх магчымасцей, Якуб, – ён працягнуў мне пілюлю. – Прыміце яе зараз і адпраўляйцеся ў спальны пакой. Побач з ложкам ляжыць пульт, якім вы зможаце адрэгуляваць асвятленне і клімат. Я не буду вас будзіць, пакуль вы самі не прачнецеся.

      Я ўзяў снатворнае і праглынуў яго, запіўшы вадой. Затым я падняўся і працягнуў Гору руку.

      – У такім выпадку, да сустрэчы заўтра.

      – Адпачывайце спакойна, Якуб.

      – Дзякуй.

      Праз паўгадзіны я сапраўды спаў, захутаўшыся ў мяккую коўдру.

      «Фалькон» ляцеў у самае сэрца Ціхага акіяна.

      Мне не прыснілася ніводнага сну.

      5. Бункер суднага дня

      Мы заходзілі на пасадку, калі ў адзначаным Горам раёне была палова на чацвёртую дня. Пры гэтым у Еўропе, адкуль мы выляталі, ужо надышло 23–е чэрвеня, а тут было яшчэ 22–е.

      Я прачнуўся адпачнуўшым і бадзёрым: чароўная пілюля спрацавала бездакорна.

      Гор ляжаў на раскладзеным крэсле ў пярэдняй частцы самалёта, размясціўшы на каленях кампактны ультрабук.

      – Як паспалі, Якуб?

      – Шчыра кажучы, я ўжо даўно так не спаў. А вы так і не клаліся?

      – Задрамаў на пару гадзін на гэтым самым крэсле. Вы прачнуліся своечасова: праз дваццаць хвілін мы пачнём зніжэнне. Вы ж не адчулі, як мы садзіліся на Карыбах?

      – Не.

      – Калі-небудзь вы навучыцеся засыпаць гэтак жа без медыкаментознага ўмяшальніцтва, як я. Кавы?

      – Так, дзякуй.

      – Я папрашу вас у такім выпадку націснуць кнопку выкліку.

      Анна з’явілася неадкладна.

      – Слухаю вас, доктар Глінскі.

      – Вы не маглі б прыгатаваць мне СКАЧАТЬ