Interpretacja EKG. Kurs zaawansowany. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      Kardiomiopatia przerostowa

      Najbardziej miarodajną oceną objawowych chorych z kardiomiopatią przerostową jest wykonanie testu wysiłkowego z pomiarem gazów oddechowych. Określenie szczytowego pochłaniania tlenu w teście ergospirometrycznym dostarcza istotnych danych klinicznych i rokowniczych, zwłaszcza w przypadku konieczności określenia wskazań do transplantacji serca lub mechanicznego wspomagania (klasa I, poziom dowodów B). Gdy jednak nie ma możliwości przeprowadzenia tego testu, warto wykonać klasyczną próbę wysiłkową, zwłaszcza w aspekcie oceny reakcji ciśnienia tętniczego.

      U około 1/3 dorosłych pacjentów z kardiomiopatią przerostową występuje nieprawidłowa odpowiedź ciśnienia skurczowego na wysiłek fizyczny, charakteryzująca się postępującą hipotonią lub brakiem wzrostu skurczowego ciśnienia krwi o co najmniej 20 mm Hg na szczycie wysiłku w porównaniu z pomiarem spoczynkowym lub spadkiem ciśnienia skurczowego o więcej niż 20 mm Hg w stosunku do najwyższej osiągniętej wartości. Jest to spowodowane nieadekwatnym spadkiem oporu naczyniowego i niską objętością wyrzutową. Nieprawidłowa odpowiedź presyjna w czasie wysiłku wiąże się z wyższym ryzykiem nagłego zgonu sercowego u pacjentów w wieku do 40 lat, natomiast u pacjentów w wieku powyżej 40 lat jej wartość prognostyczna nie jest określona.

      Zespół Brugadów

      Test wysiłkowy u chorych z zespołem Brugadów może być źródłem istotnych informacji. Na podstawie opublikowanych danych u ponad 60% pacjentów z zespołem Brugadów obserwowano zmiany w zapisie EKG w czasie próby wysiłkowej. Najczęściej były to:

      » zwiększenie uniesienia odcinka ST;

      » zmiana morfologii uniesienia ST (siodełkowate uniesienie ST przechodziło w zatoczkowe uniesienie ST);

      » arytmia komorowa (częstoskurcz komorowy, pojedyncze pobudzenia przedwczesne komorowe), która ustąpiła samoistnie.

      Zmiany te na ogół pojawiały się w czasie odpoczynku bezpośrednio po zakończeniu wysiłku.

      Co więcej, powiększenie uniesienia ST podczas próby wysiłkowej wiązało się ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń sercowych u pacjentów z zespołem Brugadów (współczynnik ryzyka: 3,17; przedział ufności 95%: 1,37–7,33; p = 0,007). W czasie testu wysiłkowego obserwowano również wystąpienie uniesienia ST w odprowadzeniach V1–V3, u chorych bez widocznego uniesienia ST w EKG spoczynkowym przed próbą wysiłkową (test wysiłkowy spowodował ujawnienie cech zespołu Brugadów w EKG).

      Podsumowując, u chorych z zespołem Brugadów szczególnie wnikliwie należy obserwować okres odpoczynku bezpośrednio po zakończeniu wysiłku z uwagi na występujące w tym czasie zwiększone napięcie układu przywspółczulnego, które może być czynnikiem wyzwalającym zdarzenia.

      Zespół długiego QT

      W czasie testu wysiłkowego u chorych z zespołem długiego QT (long QT syndrom, LQT), w odpowiedzi na prowokowaną wysiłkiem stymulację współczulną, może występować istotne wydłużenie odstępu QT (w LQT2 widoczne zwłaszcza przy umiarkowanym wysiłku – przy HR ~100/min, w LQT1 w czasie maksymalnego wysiłku – przy HR ~ 150/min). Dodatkowo w miarę narastania obciążenia obserwowana jest nieprawidłowa dynamika odstępów QT (zwłaszcza w LQT3). We wszystkich typach LQT należy starannie analizować zapis EKG bezpośrednio po zakończeniu wysiłku w okresie odpoczynku. Na rycinach 6.3–6.6 przedstawiono zapisy EKG u chorej z LQT w czasie testu wysiłkowego.

      Rycina 6.3

      EKG wstępny, spoczynek HR – 60/min, QTc – 480 ms.

      Rycina 6.4

      EKG podczas wysiłku.

      Rycina 6.5

      EKG w 4. minucie odpoczynku po zakończeniu wysiłku: HR – 73/min, QTc – 520 ms.

      Rycina СКАЧАТЬ