Biografie ulic. Jacek Leociak

Чтение книги онлайн.

      Z każdego domu wyprowadzano wszystkich mieszkańców, a także dozorców, zgromadzono na dawnym placu Wielopole i stąd grupami zaprowadzono do łaźni, przeważnie do łaźni przy ulicy Spokojnej. Oddzielono mężczyzn od kobiet, chorych i kaleki wieziono na wózkach ręcznych i rykszach. Znaczną liczbę zakaźnie chorych odwieziono do szpitala. Wykąpane grupy powróciły o 19.30 i około 21 wpuszczono je na Krochmalną i zgromadzono na podwórzach, w sieniach i bramach budynków. 800 osób, których nie zdołano wykąpać w ciągu dnia, zgromadzono w straszliwych warunkach na placu Wielopole, bez jedzenia i ciepłej odzieży. (…) Na skutek deszczu i braku ciepłego posiłku noc była bardzo ciężka. Martwego 5-letniego chłopca wyjęto z rąk matki, 20-letnią dziewczynę znaleziono martwą pod halą. Kobiety z dziećmi na ręku chodziły całą noc, ponieważ nie można było położyć się na asfalcie. (…) O godz. 4 rano na rozkaz Oberleutnanta rozpoczęto wydawać zupę. Wskutek niewystarczającej liczby talerzy brano zupę dosłownie w czapki, chustki, poły płaszczy i marynarek, a nawet w dłonie, ponieważ ludzie przegłodowali 14 godzin. (…) Aby umożliwić jedzenie posiłku dzieciom, sprowadzono 10 funkcjonariuszy Polskiej Policji, która rozproszyła tłum usiłujących wyrwać dzieciom jedzenie z rąk. O godz. 6.30 ponownie poprowadzono ludzi grupami z placu Wielopole do łaźni.

      Od pół godziny wyje za oknami spuchnięta żebraczka (naprzeciwko jest tzw. zamożny dom). „Ludzie, pięć groszy, tylko pięć groszy”. (…) Będzie jeszcze chłopiec skrzeczący godzinami w jednym miejscu: „Oc rachmunes…” (Daj jałmużnę) i dziewczynka z „Oc mycłajch…” (Miej litość) i coś małego, niewiadomej płci, ze swoim „arf a rup a sztykełe brojt” (Rzuć w dół kawałek chleba). Będzie dwóch braci, potwornych opuchlaków, którzy tylko jęczą. Nogi – czerwone kloce z wielkimi bąblami, jak od oparzelin, i twarze jak u kałmuków: żółte, baniaste policzki, w których oczy po prostu giną za spuchlizną. Będzie starucha, czołgająca się po jezdni na grzbiecie. Będzie przemiły, może siedmioletni «orator» z wielkim koszykiem, taszczący za rękę trzyletniego braciszka z owiązaną głową. Oracja jest nieodmiennie taka: „Szanowne, kochane państwo, zlitujcie się na te dwoje małe, biedne dzieci, rzućcie kawałeczek chleba, rzućcie kruszynkę chleba, albo stare skórki od chleba, albo jeden kartofel. A za to państwo nigdy nie będą głodne i nigdy nie będą potrzebowały prosić. Szanowne państwo, rzućcie kawałeczek chleba na te dwoje małe, głodne dzieci”.

      Widząc leżące obok siebie martwe, bezpomocne ciało, matka resztką sił, wielkim wysiłkiem zlazła ze swej pryczy, podpełzła na czworakach do swego martwego dziecka i zaczęła je gryźć w łydkę. Przypadkowo jakiś szmugler, który szedł do sąsiedniego mieszkania, przez pomyłkę otworzył drzwi do mieszkania nr 20 i zobaczył straszną scenę, jak pół martwa istota wgryza się zębami w martwe ciało. Nie wiedząc, że czyni to matka ze swoim potomkiem, przede wszystkim odciągnął ją od trupa, a potem wyszedł na podwórze i zawołał ludzi (…). Na pytanie, co zrobiła i dlaczego, nieszczęsna odpowiedziała, że jest strasznie głodna i już ostatnimi siłami walczy; gdyby nie miała trupa, zaczęłaby się sama zjadać, bo żebrać już nie ma sił. (…) Po tym wypadku sąsiedzi i komitet domowy zaczęli odżywiać nieszczęsną matkę, przynosili jej jedzenie, ale ona już nie mogła przyjmować jedzenia. Widocznie rzucenie się na ciało jej własnego dziecka było wielkim i ostatnim wysiłkiem z jej strony i tak nią wstrząsnęło, że popadła w apatię, a będąc również wyczerpana, nie mogła dłużej żyć i w ciągu trzech dni umarła.