Wprowadzenie do logopedii. Grażyna Gunia
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Wprowadzenie do logopedii - Grażyna Gunia страница 7
Название: Wprowadzenie do logopedii
Автор: Grażyna Gunia
Издательство: OSDW Azymut
Жанр: Учебная литература
isbn: 978-83-7587-851-6
isbn:
WHO – Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization)
Bibliografia
Adamek I. (2000), Podstawy edukacji wczesnoszkolnej, Impuls, Kraków.
Borbonus T., Maihack V. (2000), Sprachtherapeutische Aufgabenbereiche, Handlungsfelder und Organisationsformen [w:] M. Grohnfeldt i in. (red.), Lehrbuch der Sprachheilpädagogik und Logopädie, Kohlhammer, Stuttgart – Berlin – Köln.
Crystal D., Varley R. (1999), Introduction to language pathology, Whurr, London.
Ďurič L. i in. (1988), Pedagogická psychológia, SPN, Bratislava.
Dvořák J. (1998), Logopedický slovník, Logopaedia Clinica, Žďár nad Sázavou.
Grohnfeldt M. i in. (1989), Handbuch der Sprachtherapie – Band l. Grundlagen der Sprachteherapie, Marhold, Berlin.
Grohnfeldt M. i in. (2000), Lehrbuch der Sprachheilpädagogik und Logopädie, Kohlhammer, Stuttgart – Berlin – Köln.
Grzegorzewska M. (1989), Wybór pism, IWZZ, Warszawa.
Günter H. (1996), Sprachheilpädagogik – Entwicklungen, Tendenzen, Perspektiven, „Sprache-Stimme-Gehör”, nr 20, s. 109–115.
Hartl P., Hartlová H. (2000), Psychologický slovník, Portál, Praha.
International Classification of Functioning, Disability and Health, WHO, Geneve 2001.
Kaczmarek L. (1977), Nasze dziecko uczy się mowy, Wyd. Lubelskie, Lublin.
Knura G., Neuman B. (1980), Pädagogik der Sprachbehinderten, Marhold, Berlin.
Lechta V. (1992), Logopédia na prahu tretieho tisícročia [w:] Česká logopedie 1991, KPK, Praha.
Lechta V. (1996), Logopédia ako veda, poslanie, riziko i šanca, Logopaedica I., Liečreh, Bratislava.
Lechta V. (1999), Logopedická terminológia – platformy, koncepcie, rozpory, trendy [w:] Pae-dagogica specialis XX, PdFUK, Bratislava.
Lechta V. (2001), Trend vývoja slovenskej logopédie v kontexte s logopédiou vo svete a s dielom profesora Sováka [w:] Česká logopedie 2000, Galén, Praha.
Lechta V. (2002), Symetrický a asymetrický model logopedického poradenstva, Pf UP, Olomouc.
Lechta V. i in. (1990), Logopedické repetitórium, SPN, Bratislava.
Lechta V. (1994), Dejiny starostlivosti o postihnutých a dejiny špeciálnej pedagogiky [w:] Š. Vašek i in., Špeciálna pedagogika – terminologický a výkladový slovník, SPN, Bratislava.
Lechta V. i in. (1995), Diagnostika narušenej komunikačnej schopnosti, Vydavatelstvo Osveta, Martin.
Magnusson M. (2001), Fenomenológia a kvalitatívny výskum afázie [w:] Logopédia IV, Liečreh, Bratislava.
Lechta V. i in. (2002), Terapia narušenej komunikačnej schopnosti, Vydavatelstvo Osveta, Martin.
Lechta V. (2009), Metody, techniki i zasady terapii logopedycznej [w:] B. Oszustowicz, V. Lechta (red.), Teoretyczne i praktyczne aspekty terapii pedagogicznej osób z niepełnosprawnością, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków.
Matuška O. (2002), Vývoj špeciálnopedagogickej praxe a teórie v odbore pedagogika jedincov s NKS (logopédie) [w:] L. Horňák, E. Kollárová, O. Matuška (red.), Dejiny špeciálnej pedagogiky, PU, Prešov.
Nakonečný M. (2002), Základy psychologie, Akademie, Praha.
Singh S., Kenth R.D. (2000), Pocket Dictionary of Speech-Language Pathology, Singular, San Diego.
Śliwerski B. (red.) (2006), Wprowadzenie [w:] B. Śliwerski (red.), Pedagogika, t. 1: Podstawy nauk o wychowaniu, Gdańskie Wydawnictwo Pedagogiczne, Gdańsk.
Speck O. (2003), System Heilpädagogik. Eine ökologisch reflexive Grundlegung, Reinhardt, München – Basel.
Stewart B.A. (1994), International directory of education for speech-language pathologists, ASHA&IALP, Rockville.
Vašek Š. i in. (1994), Špeciálna pedagogika – terminologický a výkladový slovník, SPN, Bratislava.
Vitásková K., Peutelschmiedtová A. (2005), Logopedie, Univerzita Palackého, Olomouc.
Polecana literatura
Lechta V. i in. (1995), Diagnostika narušenej komunikačnej schopnosti, Vydavatelstvo Osveta, Martin.
Lechta V. i in. (2002), Terapia narušenej komunikačnej schopnosti, Vydavatelstvo Osveta, Martin.
Škodová E. i in. (2003), Klinická logopedie, Portál, Praha.
2. Komunikacja alternatywna
Każdy człowiek odczuwa potrzebę komunikowania się z innymi, dlatego musi mieć swobodny i nieograniczony wybór środków porozumiewania się uznawanych przez innych uczestników konwersacji. Osobom niemówiącym musimy stworzyć warunki, które umożliwią im przekazanie tego, co myślą, pragną, odczuwają, w oparciu o indywidualne możliwości przez nie posiadane, np. przez wykonanie prostego gestu, wskazanie na symbol. Gest lub symbol-znak nie są alternatywami wzajemnie się wykluczającymi. W naturalnych okresach kształtowania się mowy dzieci obserwujemy najczęściej zachowania: niewerbalne, następnie werbalno-niewerbalne i werbalne (G. Gunia 2006). Gesty i symbole są formami wspomagającymi słowne porozumiewanie się, mogą być stosowane z innymi systemami graficznymi, które odgrywają dominującą rolę w odniesieniu do osób z zaburzoną zdolnością komunikacji.
W Polsce, tak jak w każdym innym kraju, wśród dzieci, uczniów i osób dorosłych diagnozujemy zaburzoną zdolność komunikacji, w tym słowne porozumiewanie się – mowę. Według L. Kaczmarka (1977) zaburzenia mowy polegają na tym, że albo nie umiemy właściwie zbudować wypowiedzi, albo jej percypować. Problem zaburzeń komunikacji językowej najczęściej dotyczy trudności w porozumiewaniu się słownym, ale może on również dotyczyć czytania i pisania, czyli graficznego odpowiednika mowy (V. Lechta i in. 2002; V. Lechta 2006). Dla tych osób, które z powodu niepełnosprawności nie potrafią mówić, czytać i pisać, nie potrafią utrzymać długopisu lub ich pismo jest nieczytelne, czyli mają opóźniony rozwój mowy lub zaburzenia mowy, stworzono komunikację wspomagającą i alternatywną.
W drugiej połowie XX wieku wzrosło zainteresowanie badaniami na temat niejęzykowych metod i systemów komunikowania się oraz ustaleń w tym zakresie, tak istotnych w odniesieniu do osób z trudnościami w porozumiewaniu się. W uchwalonej przez Organizację Narodów Zjednoczonych Konwencji praw osób niepełnosprawnych (2007) uznaje się nie tylko równość szans osób niepełnosprawnych, ich prawo do integracji СКАЧАТЬ