Wprowadzenie do logopedii. Grażyna Gunia

Чтение книги онлайн.

      Sachajska E. (1993), Metoda komunikacji symbolicznej „Bliss” [w:] A. Sołtys-Chmielowicz, G. Tkaczyk (red.), Usprawnianie mowy u dzieci specjalnej troski, „Komunikacja językowa i jej zaburzenia”, nr 6, UMCS, Lublin.

      Smyczek A. (2005), Drogi i bezdroża rozwoju AAC w Polsce [w:] A. Pilch, E. Przebinda (red.), Gestem – Obrazem – Słowem. Materiały z III Krajowej Konferencji „Wspomagające sposoby porozumiewania się”, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków.

      Smyczek A. (2008), Zastosowanie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji (AAC aproach) w terapii małych dzieci zagrożonych poważnymi zaburzeniami w porozumiewaniu się [w:] J.J. Błeszyński (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, Impuls, Kraków.

      Szczepankowski B. (1999), Niesłyszący – Głusi – Głuchoniemi. Wyrównywanie szans, WSiP, Warszawa.

      Szczepankowski B. (2008), Język migowy i system językowo-migowy [w:] J.J. Błeszyński (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, Impuls, Kraków.

      Szczepankowski B. (2009), Wspomaganie rozwoju dziecka niesłyszącego, audiofonologia pedagogiczna, Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa.

      Von Tetzchner S., Martinsen H. (2002), Wprowadzenie do wspomagających i alternatywnych sposobów porozumiewania się, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Warszawa.

      Warrick A. (1999), Porozumiewanie się bez słów. ISAAC Seria 1, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Warszawa.

      Zaorska M. (2008), Z recenzji [w:] J.J. Błeszyński (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, Impuls, Kraków.

      3. Pomoce w diagnozie, terapii i profilaktyce logopedycznej

      Zasady i metody pracy logopedy, związane z działalnością profilaktyczną, diagnostyczną i terapeutyczną, zachowują związek z podstawowymi normami postępowania obowiązującymi w pedagogice. K. Błachnio (1992) do metod terapii logopedycznej zalicza metody pedagogiczne. Wykorzystuje się w nich prawidłowości postępowania dydaktycznego przy określaniu w planach i programach logopedycznych celu, treści, zasad, form i środków dydaktycznych. Metoda pedagogiczna w metodyce logopedycznej pozostaje w konwencji systemu dydaktycznego, ale jej przebieg jest wolny od standardów procesu edukacyjnego, np. w ramach jednostki lekcyjnej, a specyfika działań terapeutycznych dopuszcza labilność określonych ogniw przyjętych w dydaktyce (G. Gunia 2006).

      W praktyce logopedycznej stosuje się szeroki wachlarz pomocy, które tak jak środki dydaktyczne w systemie edukacyjnym

      Środki dydaktyczne są więc „przedmiotami, które dostarczają […] określonych bodźców sensorycznych oddziałujących na wzrok, słuch, dotyk”, ułatwiającymi oraz wspomagającymi i stymulującymi bezpośrednie i pośrednie poznawanie otaczającej nas rzeczywistości (C. Kupisiewicz 1994, s. 209). Pełnią one kilka funkcji, do których W. Okoń (1981) zalicza:

      3.1. Funkcje i zadania środków dydaktycznych w interwencji logopedycznej

      W terapii logopedycznej pomoce pełnią doniosłą rolę w polisensorycznym poznawaniu rzeczywistości, w ilustracji otaczającego nas świata jako źródła wiedzy o nim przy kształtowaniu lub rozwijaniu kompetencji językowej, służąc praktycznemu przygotowaniu do wypowiadania się w słowie, piśmie lub w innym alternatywnym sposobie porozumiewania się. Pomagają w utrwalaniu, kontrolowaniu lub diagnozowaniu stopnia opanowania systemu językowego oraz motywowaniu do porozumiewania się, a tym samym budzą zainteresowanie, angażują emocjonalnie. Czasem wykorzystujemy środki naturalne z otoczenia przyrodniczego, kulturowego, społecznego, które bezpośrednio przedstawiają rzeczywistość i wspomagają rozwój emocjonalno-społeczny. Stanowią one naturalny pomost pomiędzy zajęciami w gabinecie logopedycznym a sytuacjami dnia codziennego, niezbędnymi do kształtowania nie tylko kompetencji językowej, ale również kompetencji kulturowej i zachowań przystosowawczych.

      Zadaniem logopedy jest stworzenie optymalnych warunków do kształtowania umiejętności językowych dziecka oraz ustawicznej zmiany form i sposobów pracy, w tym stosowania atrakcyjnych pomocy w celu budzenia zainteresowań dziecka. K. Błachnio (1992, s. 82) uważa, że „przy użyciu środków dydaktycznych należy uwzględnić ich funkcje: 1) poznawczo-kształcącą i 2) emocjonalno–motywacyjną”, które nawzajem się uzupełniają. W zależności od funkcji, której mają służyć, pomoce logopedyczne dzielimy na środki wspomagające ćwiczenia:

      Ze względu na cel ćwiczeń, pomoce logopedyczne, podobnie jak środki dydaktyczne, dzielą się one na:

      Zderzenie wykorzystania nowoczesnych technologii w diagnozie i terapii logopedycznej z tradycyjnymi środkami, stosowanymi w codziennej praktyce terapeutycznej spowodowały, że w polskiej literaturze specjalistycznej brak jest syntetycznego opracowania na temat wykorzystania pomocy w interwencji logopedycznej. W latach 90. XX wieku nieliczne grono logopedów praktyków zaproponowało profesjonalne pomoce do diagnozy i terapii. K.E. Diener (1999) opisała pomoc dydaktyczną w formie przybornika logopedycznego, wykorzystywanego do kształtowania i rozwoju mowy dzieci w wieku przedszkolnym oraz w działaniach profilaktycznych. Z kolei J. Ciechanowski (1992) przedstawił zastosowanie pomocy graficznych (obrazków) СКАЧАТЬ