Прыгоды Шэрлака Холмса (зборнік). Артур Конан Дойл

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ сябры. Яшчэ ён сказаў, што мне няма чаго надзець, хаця ў мяне ёсць чырвоная плісавая сукенка, якая ўвогуле нічога, апроч камоды, не бачыла. Не дабіўшыся свайго, ён узяў і з’ехаў у Францыю па справах фірмы, а мы з мамай і містэрам Хардзі, нашым былым старшым майстрам, пайшлі на баль. І там я пазнаёмілася з містэрам Хосмерам Энджэлам.

      – Мабыць, містэр Віндыбэнк, вярнуўшыся з Францыі, быў вельмі раззлаваны тым, што вы ўсё ж пайшлі на баль.

      – О не, ён адрэагаваў вельмі міла. Помню, засмяяўся, паціснуў плячыма і сказаў, што калі жанчына штосьці вырашыла, разупэўніць яе немагчыма.

      – Зразумела. Значыць, на балі газаправодчыкаў вы пазнаёміліся з джэнтльменам на імя Хосмер Энджэл.

      – Правільна, сэр. У той вечар мы пазнаёміліся, назаўтра ён зазірнуў, каб упэўніцца, што мы шчасліва дабраліся дадому, і мы з ім прагуляліся. Трэба сказаць, містэр Холмс, што мы з ім сустракаліся двойчы, гулялі, але пасля вярнуўся айчым, і містэр Энджэл больш не мог да нас заходзіць.

      – Не мог?

      – Ну, ведаеце, містэр Віндыбэнк вельмі такога не любіць. Ён бы ўвогуле нікога не прымаў у сваім доме, калі б мог, ён пастаянна кажа, што жанчына мусіць знаходзіць шчасце ў сямейным коле. Але ж потым, як я кажу маме, жанчына хоча і ўласнае кола завесці, а ў мяне свайго пакуль няма.

      – Дык а што з містэрам Энджэлам? Ён больш не спрабаваў убачыцца з вамі?

      – Ну, праз тыдзень айчым зноў збіраўся ў Францыю, і Хосмер напісаў мне, што нам бяспечней не бачыцца, пакуль ён не з’едзе, і што ў гэты час мы можам ліставацца. І ён мне пісаў штодня, містэр Холмс. Лісты штораніцы забірала я, таму айчыму можна было нічога не казаць.

      – Вы заручыліся з гэтым джэнтльменам?

      – Так, містэр Холмс, мы заручыліся яшчэ падчас нашай першай прагулкі. Хосмер… то бок містэр Энджэл… ён працаваў касірам у нейкай канторы на Лідэнхал-стрыт і…

      – У якой канторы?

      – Гэта самае кепскае, містэр Холмс: я не ведаю.

      – Хм… а дзе ён жыве?

      – У яго пакойчык пры канторы.

      – Значыць, і адрасу яго вы не ведаеце…

      – Не, апроч таго, што гэта Лідэнхал-стрыт.

      – А куды вы тады дасылалі свае лісты?

      – На пошту на Лідэнхал-стрыт, да запатрабавання. Ён казаў, што калі я буду дасылаць іх проста ў кантору, усе клеркі будуць кпіць з яго – маўляў, лістамі з паненкай абменьваецца. Я прапанавала пісаць яму на друкарцы, як і ён мне, але ён не пагадзіўся і сказаў, што калі я пішу яму, ён адчувае мяне ў гэтых лістах, а калі пачну друкаваць, яму будзе здавацца, што друкарка нас раздзяляе. Уяўляеце, як ён мяне кахаў, містэр Холмс, калі хваляваўся нават пра такія дробязі!

      – Гэта шмат пра што сведчыць, – прамовіў Холмс. – Для мяне ўжо даўно аксіёма тое, што менавіта дробязі непараўнальна важнейшыя за ўсё астатняе. Вы не маглі б прыгадаць яшчэ якія-небудзь дробязі пра містэра Хосмера Энджэла?

      – Ён вельмі сарамлівы СКАЧАТЬ