Горад мрой (зборнік). Яніна Пінчук

Чтение книги онлайн.

      Самае жахлівае: гэта ж не праігнаруеш, не скінеш высілкам волі. Я праглынула камяк. Для гэтага Нешта няма прыдатнага кантэксту: за маёй спінай разагрэты сонцам парк і горад, які дзе-нідзе парадаксальна напамінае Прагу, што пераходзіць у Сан-Рэма.

      Я разумела, якое цяпер мізэрнае відовішча ўяўляю сабой у ментальным плане, аднак я знайшла сілы выціснуць колькі ветлівых фраз і папрасіць прабачэння за турботу. Я насілу завярнулася і выйшла на ватовых нагах; так, павярнуцца было найцяжэй – так заўсёды сыходзіш з цёмнага пакоя з чаканнем нажа ў спіну.

      На зялёнай алеі з платанаў я ледзь адвязалася ад ванітоўнага пачуцця. Хоць у прынцыпе зразумела, што граф проста не ў гуморы.

      Стрэс часцяком заядаюць – я купіла марозіва.

      – А-а, вось ты дзе!

      Арына ўволю нагаманілася са шведам і адправілася шукаць мяне – мы знайшлі адна адну без тэлефанавання. Зараз мы падмацавалі сілы, але нас чакаў шлях да аўтобуснага прыпынку, а там з’езд у Ніжні Горад па серпанціне. Па дарозе да прыпынку адбылося здарэнне: Арына страціла прытомнасць. Не звалілася як падкошаная, але стала павольна абсоўвацца проста мне на рукі – я ж, хоць і спалохалася не на жарт, кінулася падхапіць яе.

      На спробы адвалачы яе на лаўку Арына запратэставала. Праз паўхвіліны яна змагла цвёрда ўстаць на ногі, а потым яшчэ і пайсці як нічога не было. Потым змрочна запатрабавала мінералкі. Вылаялася з-за таго, што вада цёплая, але ўсё адно зрабіла два-тры глыткі. А потым расхістаным жэстам шпурнула бутэльку проста пад абрыў, у зараснікі тыгровага альясу. Нехта мог бы абурыцца, але там, унізе, стаялі смеццевыя бакі. Ці патрапіў кідок у цэль, было ўсё роўна – галоўнае было даехаць зараз дахаты жывымі-здаровымі.

      Што мы, зрэшты, і зрабілі насуперак задусе і трасенню: Арына шчасна даехала да гатэля, а я да хаты сваякоў. Па прыбыцці сцэнар у нас быў аднолькавы: скінуць усё адзенне, залезці пад душ, а потым – абваліцца ў пасцелю, пад накрухмаленую халаднаватую прасціну.

      Цётка Маўрысія зайшла запытацца, калі я буду збіраць рэчы. Я штосьці прамармытала і, перавярнуўшыся на спіну, заснула. Яна махнула рукой і пайшла на кухню. У сне было не бачна. Проста я ведала гэты яе жэст.

      Самалёт заўтра. Вылятае ў тры. Ад ранку ўсё спакую.

      Увечары я выбегла ў бліжэйшую крамку купіць крэветак і памідораў. Вярталася, адчуваючы, як пакет адцягвае руку, а вецер гуляе па лапатках: выйшла я ў лінялых шортах і белай барцоўцы. І, натуральна, у пляскаючых в’етнамках «у палец».

      Потым мы ўсёй шаноўнай кампаніяй вельмі душэўна пасядзелі, ядучы марскіх гадаў і запіваючы іх напалову разведзеным ружовым віном. На шпацыр не выбраліся, проста час ад часу падыходзілі да акна, балазе краявід у гэтым элітным раёне быў шыкоўны, як з паштоўкі.

      Дый кватэрка ў іх нічога так. Пяць пакояў, іспанскі стыль – светлыя сцены цёплых адценняў і насычана-цёмная мэбля. Камусьці здасца цяжкавата, СКАЧАТЬ