Горад мрой (зборнік). Яніна Пінчук

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ высачэзныя дзверы, гербы. З мяне пакеплівалі, але ў такіх месцах і мне хацелася выглядаць як мага болей шыкоўна, паважна. Сёння я не ведала, куды мы пойдзем, але нейкім шостым пачуццём адгадала, што трэба надзець белыя сандалі з залатымі спражкамі і доўгую пунсовую сукенку, падол якой развяваўся і напамінаў мяккую, пышную кветку.

      Арынін падыход быў прынцыпова іншым. Зараз яна сядзела ў бандане, брыджах, майцы і зручных адкрытых красоўках. Яна лічыла, што ва ўмовах турыстычнага падарожжа галоўнае – мабільнасць і трываласць, а нездаровае эстэцтва да дабра не даводзіць. Што я на сабе і прачула, калі жорстка спаліла плечы на летнім шпацыры ў Вене, апрануўшы эфектную адкрытую сукенку.

      – Так якім чынам? Грант, кажаш, далі?

      – Умгу. Я цяпер грантасос.

      – Ачмурэць проста. А што за тэма, што за…

      – Ой, ды тая ж тэорыя камунікацыі, культурныя ўсялякія фішкі. Заадно тут канферэнцыя перакладніцкая, я і на яе вырашыла зматацца.

      – Нішто сабе, дык ты даклад будзеш чытаць альбо некага перакладаць?

      – Не паверыш, і тое, і другое! Зараз ужо і не радая, што гэтулькі на сябе ўзяла.

      – О та-ак…

      – Ну, а наагул – тут будуць італьянцы, немцы, шведаў нават парачка. Хоць як яны тут ад спякоты не здохнуць?

      – Ой, не нагаворвай, нармальны тут клімат.

      У адказ скептычнае чмыханне – і настолькі ж скептычнае маўчанне пры жаванні блінца з пячоначным мусам. Гэта адзін з пунктаў, па якім мы з Арынай разыходзімся. Яна спякоту цярпець не можа, а я проста абажаю – вядома, у разумных межах, але да такой ступені, што Сан-Марціна здаецца мне раем на зямлі.

      Пасля абеду мы адправіліся ўсё ж пахадзіць па палацы, змяшаўшыся з групкамі людзей, якія перацякалі з залы ў залу, з паверха на паверх. Мы разам з імі слухалі цьмяна вядомыя фразы экскурсаводаў, разглядалі карціны, люстэркі і статуэткі, лавілі нечыя рэплікі, дый самі паволі гутарылі.

      – Ну, а ты так і не расказала, што тут робіш.

      Летась мы былі тут праездам падчас адной з гэтых утомных аўтобусных экскурсій у стылі «галопам па Еўропах». Але гэтым разам…

      – Ды я тут па розных пытаннях: продаж карцін, купіць сёе-тое і з гэтым італьянцам сустрэцца, які маю калекцыю ў стылі мілітары выклікаўся на паказы выводзіць і піярыць… І сваякам ізноў жа сёе-тое перадаць ды ад іх забраць – бедная мая валізка, не ведаю, як яна зачыніцца.

      – Ого, ну ты таксама дзелавая кілбаса.

      – Так. Неяк так.

      Я заўважыла, што людзі тут больш падобныя не да турыстаў, а да запрошаных на раўт ці канферэнцыю.

      – Так тут насамрэч усё і будзе праходзіць. Сёння, бачу, народ прыйшоў пацікавіцца. О, я вунь таго шведа ведаю! Hej, Ulle![4]

      З камунікацыяй у Арыны не толькі ў плане тэорыі, але і на практыцы заўсёды было лепш, чым у мяне – я б яшчэ пару хвілін стаяла, каб набрацца адвагі.

      Мы падышлі да высокага сухарлявага СКАЧАТЬ